Εδώ και καιρό η κοινή γνώμη την Ελλάδα συγκλονίζεται από διαρκείς αποκαλύψεις περιστατικών σεξουαλικών παρενοχλήσεων σε βάρος γυναικών, οι οποίες ξεκίνησαν με την υπόθεση της ολυμπιονίκη Μπεκατώρου και των νεαρών ηθοποιών που κατήγγειλαν συναδέλφους τους. Μπορεί ασφαλώς η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να είπε και να λέει μπράβο στις γυναίκες που βρήκαν το θάρρος έστω και εκ των υστέρων και αποκάλυψαν αυτές τις αξιόποινες πράξεις, αλλά το πράγμα δεν σταματάει εκεί. Μπήκε κόσμος φυλακή, διαμορφώθηκε ένα κλίμα ‘’αποδιοπομπαίων τράγων’’, έκλεισαν σπίτια, εκκρεμούν αποφάσεις τις δικαιοσύνης και ασφαλώς η Ελληνική τηλεόραση και το internet ως κύριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ανέλαβαν να στηρίξουν το θέμα στην επικαιρότητα. Με τη μορφή όχι τόσο του ρεπορτάζ, αλλά του θορύβου και της ατάκας που έχουν εδώ και χρόνια αντικαταστήσει την αληθινή έρευνα.
Έτσι το κλίμα έγινε σχετικά μόνιμο, δημιουργώντας μια περίεργη και ιδιότυπη ‘’ρεβάνς’’ γυναικών εναντίων ανδρών, η οποία σε συσχετισμό με την τραγική συγκυρία των απίστευτών δολοφονικών πράξεων με θύματα γυναίκες, συντελεί στη σύνθεση μιας πρωτοφανούς κοινωνικής αναταραχής. Φαίνεται ότι κάτι μας έχει κάνει να ξεσπάμε τα οποιαδήποτε προβλήματα μας, σε μια μοναδικής έκτασης και περιεχομένου παραβατική συμπεριφορά τόσο ανάμεσα στα δύο φύλα, όσο και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Οι ειδικοί που μελετούν όλο αυτό το φαινόμενο υποστηρίζουν ότι έχει δύο αιτίες: Η μια είναι η οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας και η δεύτερη είναι η κωδικοποίηση σχέσεων μέσα από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια, που μειώνουν την ανθρώπινη επαφή και τη χρήση συναισθήματος και λογικής και έτσι οδηγούμαστε εύκολα στα άκρα.
Θα λέγαμε ότι συμβαίνουν αυτά και συνέβαιναν ασφαλώς και στο παρελθόν με τη διαφορά ότι τώρα η ταχύτητα της πληροφόρησης και το κλίμα της εποχής πολλαπλασιάζουν και διογκώνουν τέτοια ζητήματα. Ασφαλώς αυτή είναι η αλήθεια με τη μόνη διαφορά ότι το κακό παράγινε που λένε. Δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούμε μια υπόθεση με σεξουαλική βία ή παρεμβατική πράξη που οδήγησε είτε σε αντίδραση και καταγγελία είτε σε κάτι πιο ακραίο. Είναι σύμπτωση ή είναι κάτι πιο πέρα που θέλει διερεύνηση; Ζώντας σε μια κοινωνία που τρελαίνεται ‘’για θύματα’’ και τρέφεται με ηχηρές συγκρουσιακές καταστάσεις κάθε μορφής, είμαστε ένα βήμα από το να χαρακτηριστεί όλο αυτό, ως ‘’μόδα της εποχής’’. Θύτες και θύματα παρουσιάζονται σε μια περίεργή υπόθεση ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών ή παθών. Οι διαμορφώσεις της πληροφορίας και του γεγονότος , ‘’κάνουν πάρτι’’ και η δικαιοσύνη τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις ‘’ νίπτει τα χείρας της’’ με τρόπο εξαιρετικά ταχύ, περίεργος για τα Ελληνικά δεδομένα, έτσι ώστε να απενοχοποιήθει από πιθανή ολιγωρία.
Η ουσία χάνεται, ένα σωρό σκοτεινές σκέψεις και αισθήματα γίνονται πράξεις μίμησης με σκοπό την τιμωρητική δημοσιότητα , η πλήρης αλήθεια συνήθως δεν φθάνει μέχρι κεραίας ποτέ προς τα έξω και σίγουρα η κοινωνία δεν γίνεται καλύτερη… Και δυστυχώς σοβαρά δράματα με τέτοιες υποθέσεις, εξακολουθούν να μην αποκαλύπτονται όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα και ο τρόπος των υπολοίπων που βγαίνουν στη φόρα.
Δύο διέξοδοι υπάρχουν σε όλο αυτό. Η μια είναι να βρεθεί ο κώδικας που θα ξανά θωρακίσει την κοινωνία με αξίες και ωριμότητα που πηγάζουν από τις δυναμικές σταθερές της ζωής. Το σχολείο, την οικογένεια και το περιβάλλον εργασίας. Η άλλη είναι να πάμε βλέποντας και κάνοντας. Κάτι μεταξύ ‘’ότι βρέξει ας κατεβάσει και όποιον πάρει ο χάρος’’ που λένε! Η πρώτη είναι δύσκολη και έχει πολλαπλό κόστος. Η δεύτερη είναι εύκολη και φθηνή. Προς το παρόν προτιμάται η δεύτερη λόγω γενικής φθήνιας…
*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Κόσμος» της εφημερίδας «Νεολόγος» των Πατρών
