Ήταν χειμώνας του 1987 θυμάμαι όταν μια ξαφνική χιονοθύελλα εγκλώβισε στην Αθηνών Λαμίας λίγο μετά τον κάμπο, χιλιάδες αυτοκίνητα και επιβάτες μέσα στο χιόνι. Η ΕΡΤ που ήταν ο μόνος τηλεοπτικός φορέας που μας ενημέρωνε, έδειχνε στιγμιότυπα από ελικόπτερο και παρουσίαζε μονάδες του Στρατού που έκαναν απόπειρα να φτάσουν στους αποκλεισμένους. Τρείς ολόκληρες μέρες έμειναν οι άνθρωποι στο δρόμο παγωμένοι μες τα αυτοκίνητα τους. Μια γειτόνισσα ηλικιωμένη απ’ το πλαϊνό διαμέρισμα ξημέρωνε και βράδιαζε στο σπίτι μας από την αγωνία να μάθει νέα για την κόρη της που είχε εγκλωβιστεί σε ΙΧ συγγενούς πηγαίνοντας για Θεσσαλονίκη. Ούτε λίγο ούτε πολύ την έκλαιγε ζωντανή τη γυναίκα, μέχρι που ακούσαμε από την τηλεόραση για τους πρώτους απεγκλωβισμούς και η ίδια επικοινώνησε μαζί μας από ένα καρτοτηλέφωνο της εθνικής οδού! Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε μέσα διάσωσης όπως σήμερα. Υπήρχε κυβέρνηση και αντιπολίτευση που αντάλλασαν πυρά εκατέρωθεν τις τρείς μέρες που οι άνθρωποι ξεπάγιαζαν στο δρόμο!
Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά η Ελλάδα έχει αλλάξει ριζικά. Νέοι σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, ασφαλή υπερσύχρονα αυτοκίνητα, υπερδιπλάσια μέσα διάσωσης, υπερεξελιγμένη επικοινωνία δορυφορική και ασύρματη και πολλαπλάσιοι τρόποι διάσωσης και παρέμβασης σε παρόμοιες περιπτώσεις. Τι παρέμεινε ίδιο; Η κομματική ανοησία της εκάστοτε χαιρέκακης αντιπολίτευσης και ο ανόητος εφησυχασμός της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι τραγικό που ακόμη και σήμερα οι πολίτες καθοδηγούνται να πείθονται ότι όλες οι ευθύνες της καθημερινής επιβίωσης τους, ανήκουν στο κόμμα που κυβερνάει και σε κανέναν άλλο, ούτε καν στους ίδιους. Και αυτό με ευθύνη της κάθε κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Δηλαδή ‘’ μη φοβάσαι τίποτα. Θα σου έχω δρόμους ανοιχτούς. Έχω χιλιάδες μηχανήματα, προσωπικό, σχέδιο και υποδομές έτοιμες να αντιμετωπίσουν τα χιόνια. Εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε, μόνο να πιστεύεις σε εμένα’’. Και όταν εγκλωβίζεται αυτός που πιστεύει στο κράτος του λένε: ‘’ Γιατί έφυγες χωρίς αλυσίδες’’;
Ξεχνάμε όλοι τις πραγματικές μας ευθύνες και το κράτος ξεχνάει ότι είναι σε επιφυλακή ακριβώς για να προβλέψει ή να προλάβει την ανευθυνότητα του πολίτη, και ασφαλώς του κάθε πιθανόν ανεύθυνου εταίρου ή συνεργαζόμενου με το κράτος. Υποθέτω ότι ο νέος Κύπριος στην καταγωγή Υπουργός Πολιτικής προστασίας έχει καταλάβει σήμερα γιατί ο Νίκος Χαρδαλιάς έπαθε ισχαιμικό επεισόδιο. Ο Χρήστος Στυλιανίδης προφανώς ξέρει ότι στην Κύπρο όταν αν πει ο κρατικός λειτουργός ‘’ κύριε υπουργέ όλα είναι υπό έλεγχο’’ κοιμάσαι ήσυχος. Και στις Βρυξέλλες αντίστοιχα δεν ασχολείται καθόλου. Στην Ελλάδα όταν σου πει ο κρατικός λειτουργός’’ κύριε Υπουργέ είναι όλα υπό έλεγχο’’ μένεις άυπνος και λες ‘’ δεν μπορεί κάποια βλακεία θα γίνει. Ας έχω το νου μου και το σχέδιο μου’’. Επειδή συνεπώς δεν μπορούμε εκ των υστέρων να αποδεικνύουμε την αποτελεσματικότητα μας βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπους αλλά και τη λειτουργία της χώρας, το κάνουμε εκ των προτέρων. Σ’ αυτή τη χώρα έχει αποδειχτεί ότι όπου δεν πετυχαίνει το πρόσεχε, πετυχαίνει το απαγορεύεται. Μόνο αυτό καταλαβαίνει ο Έλληνας. Δεν χρειάζεται να εγκλωβιζόμαστε στα χιόνια ή να καιγόμαστε το καλοκαίρι για να το καταλάβουμε. Πρέπει κάποτε να το προνοούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή προετοιμασία και με αυστηρό σχέδιο και κανόνες. Για να μη κινδυνεύουμε και να μη χάνουμε τις περιουσίες μας .
Η πολυσυζητημένη κλιματική αλλαγή προς χάριν της όποιας γίνεται τόσος ντόρος ,προσαρμόζεται η διακυβέρνηση, αναζητούνται πόροι αντιμετώπισης και φτιάχνεται η νέα οργάνωση του κρατικού μηχανισμού, θέλει για να αντιμετωπιστεί κάτι καταρχήν πολύ απλό: Να λειτουργεί το μυαλό νωρίτερα από την τεχνολογία ή τα μηχανήματα. Όσο ο άνθρωπος βάζει το μυαλό του πιο κάτω από οτιδήποτε άλλο ,τη λογική και τη σκέψη του σε δεύτερη μοίρα, τόσο θα κινδυνεύει και θα ξεφτιλίζεται . Είτε είναι πολίτης που πάει στη δουλειά του , είτε είναι κρατικός αξιωματικός…
