Η Lumon είναι μια εταιρεία που προσλαμβάνει υπαλλήλους μόνο εφόσον αποδεχτούν τον απαράβατο κανόνα της: τον διαχωρισμό. Αυτό σημαίνει πως θα τοποθετηθεί στο μυαλό τους ένα τσιπάκι, που θα διαχωρίζει τις μνήμες της κοινωνικής τους ζωής με αυτές της επαγγελματικής τους ζωής.
Αν δηλαδή σε πάρει τηλέφωνο η μάνα σου στη δουλειά, δεν θα έχεις ιδέα ποια είναι αυτή και δεν θα της μιλήσεις. Αν δεις έναν συνάδελφο εκτός δουλειάς, πάλι δεν θα έχεις ιδέα ποιος είναι αυτός και ούτε αυτός θα σε γνωρίσει. Αυτό δε γίνεται μόνο για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη εργασία και η προσήλωση στους εργασιακούς στόχους.
Γίνεται και γιατί οτιδήποτε γίνεται μες στη Lumon, δεν πρέπει ποτέ να βγει έξω από το κτήριο. Ο κάθε υπάλληλος μπορεί να ξέρει ότι έχει υποστεί το Severance, τον Διαχωρισμό, αλλά τίποτα περισσότερο. Κι αν θελήσει να φύγει, έχει το ελεύθερο. Έτσι νομίζει. Γιατί κάθε προσπάθεια αποκοπής από την εταιρεία, καθίσταται ανέφικτη μέσα από την προβολή μιας ψευδαίσθησης στην πόρτα της εξόδου, στο όριο των Διαχωρισμένων.
Όμως, ο Πίτι, ο επικεφαλής στο τμήμα Διαχείρισης Μακροδεδομένων, καταφέρνει να σπάσει τον δεσμό, πετυχαίνει την αφαίρεση του μικροτσίπ από το μυαλό του και αποτελεί ένα loose end για την εταιρεία. Έναν κίνδυνο να αποκαλυφθούν όλα.
Οι πρωτομάστορες του σουξέ
Η τηλεοπτική σειρά «Severance» που προβάλλεται στην Apple tv χτίζει την πλοκή του βραδυφλεγώς, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή με μια μόνιμη αίσθηση απειλής και τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία που παραπέμπει στην αισθητική του Stanley Kubrick (τα έξι από τα εννιά επεισόδια του ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικού πρώτου κύκλου τα έχει σκηνοθετήσει ο γνωστός ηθοποιός Ben Stiller). Υπάρχει ωστόσο κλιμάκωση της υπόγειας έντασης – χωρίς να κάνουμε κανένα spoiler ας πούμε απλώς ότι προχωρώντας προς το φινάλε το σασπένς θυμίζει αγωνιώδες θρίλερ σαν παλιά θρίλερ του Πάκουλα – και πολλές πινελιές ιδιόρρυθμου, ενίοτε και σουρεαλιστικού, χιούμορ. Αυτοί που δίνουν βεβαίως ρέστα είναι οι ηθοποιοί: ο δημοφιλής κωμικός Adam Scott, η Patricia Arquette και ο John Turturro μπορούν να υπερηφανεύονται για τις εξαιρετικές ερμηνείες τους, όμως την παράσταση κλέβουν η Britt Lower, η οποία υποδύεται την επαναστάτρια Helly, και ο Tramell Tillman ο οποίος μπορεί να σε τρομοκρατεί ή να σε καθησυχάζει με την παρουσία του το ίδιο εύκολα και αποτελεσματικά. Σε μικρότερο αλλά πολύ χαρακτηριστικό ρόλο εμφανίζεται και ο ζωντανός θρύλος Christopher Walken παρέχοντας όχι μόνο το αναμενόμενο comic , weird relief αλλά και μερικές στιγμές αναπάντεχης τρυφερότητας.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να ζούμε το διαχωρισμό;
Ο δρ Subhash Kak, ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα και όνομα στον χώρο της τεχνολογίας, πιστεύει πως η εργασία μάς παρέχει πολλά πράγματα, όπως η αίσθηση της αυτοπραγμάτωσης και της συνεισφοράς. Και προειδοποιεί πως αυτά ακριβώς θα χάσουμε όταν οι έξυπνες μηχανές πάρουν τα ηνία της παραγωγής στα μηχανικά χέρια τους, καταδικάζοντας την ανθρωπότητα να ζει μίζερες και χωρίς νόημα ζωές. «Το ξεκίνημα της δυστοπίας είναι ήδη εδώ», λέει μιλώντας στην «Daily Star Online», «θα υπάρξει μαζική ανεργία. Οι άνθρωποι θέλουν να είναι χρήσιμοι και η δουλειά παρέχει νόημα, κι έτσι ο κόσμος θα βουλιάξει στην απελπισία». Και τα λέει αυτά την ώρα που μια περσινή έκθεση κατέληξε πως 800 εκατ. θέσεις εργασίας θα καταληφθούν από τις μηχανές μέχρι το 2030. Αλλά και τον Νοέμβριο που μας πέρασε, η φίρμα συμβούλων εργασίας McKinsey δημοσίευσε τη δική της εκτίμηση που ανέλυε ποιες ακριβώς δουλειές θα χάσει ο άνθρωπος από τις μηχανές και την αυτοματοποίηση των πάντων. Και δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντική για την πλευρά του ανθρώπου! Μιλώντας για τη συνεχιζόμενη αυτή εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης, ο δρ Kak λέει: «Η τωρινή επανάσταση αντικαθιστά τον σκεπτόμενο άνθρωπο, κι έτσι ο αντίκτυπός της στην κοινωνία θα είναι τρομακτικός». Πόσο μάλλον αν σκεφτούμε ότι οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο πως ακόμα και το 60% των δουλειών που κάνει ο άνθρωπος θα μπορούν σύντομα να τις κάνουν οι μηχανές και τα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης. Θα είναι άραγε το κοντινό μέλλον τόσο δυσοίωνο;
