Το επόμενο βράδυ, ο κύριος Μαρκούπ έφτασε πριν απ’ όλους και κάθισε στο τραπέζι μας με καλοκάγαθο ύφος, χωρίς πολλές διατυπώσεις. Όταν ήρθαμε εμείς, ζήτησε συγνώμη και μας είπε ότι θα πήγαινε να καθίσει αλλού. Πρόσθεσε όμως ότι παρ’ όλα αυτά, αν τον προσκαλούσαμε να μείνει, αυτό θα τον ευχαριστούσε μιας και η παρέα μας του φαινόταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Βέβαια, συζητούσαμε πολύ γύρω από την πολιτική, αλλά αυτό δεν τον ενοχλούσε καθόλου.
“Σύμφωνοι λοιπόν”, μου ψιθύρισε χαμηλόφωνα ο Μάχεν, φροντίζοντας ωστόσο να ακουστεί από τον κύριο Μαρκούπ.
“Σε όλα απάντησα. Θα ασχοληθώ με τις τελευταίες προετοιμασίες.”
