Συνοραματιστή Αντρέα, τώρα που ξαφνικά περίσσεψε η αγάπη των άλλων για σένα, στέρεψαν τα δικά μου λόγια.
Για να σου πω τον “πολυφορεμένο” καλό παράδεισο, θα ‘πρεπε να πιστεύεις σε παραδείσους που χαρίζονται. Αλλά πως να το πεις αυτό σε κάποιον που μαχόταν για τους παράδεισους που χτίζονται, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται.
Συνταξιδιώτη απλά εδώ οι δρόμοι χωρίζουν. Άλλωστε πάντα είχαμε διαφορετικές προσεγγίσεις για το ποιος είναι ο δρόμος που κάνει το όραμα πραγματικότητα.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Εκεί στο δικό σου «λαβύρινθο» προς την αιωνιότητα για ένα είμαι σίγουρος. Πάντα θα πορεύεσαι αριστερά.
Αντρέα τώρα που η αγάπη περισσεύει για σένα, κλέβω λίγο από τον «Οδηγητή» του Βάρναλη . Το τραγούδι του Λένιν, για να σου το αφιερώσω:
«Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης,
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
…Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί —
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μιαν αράδα σκοτεινή….
*Θα μου λείψουν εκείνες οι πρωϊνές κουβέντες λίγο πριν βγω αέρα
Γιάννης Γεωργόπουλος