ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Λίγους μήνες μετά τη μοναδική παρουσίαση του «ΑΝΙΜΕ»,ο Φοίβος Δεληβοριάς και οι συνεργάτες του επισκέπτονται την Πάτρα. Με μια μουσική παράσταση βασισμένη σε όλη την τραγουδοποιία του Φοίβου, από τα 16 του έως σήμερα, ταξιδεύοντάς μας στον κόσμο των τραγουδιών του! Εκεί θα έχουμε την τύχη να βρεθούμε και να απολαύσουμε μια μοναδική συναυλία την Παρασκευή 24 Μαρτίου στην Πάτρα, στo Royal, με τον μοναδικό Φοίβο Δεληβοριά. Ενόψει της εμφάνισής του στην πόλη, ο Φοίβος Δεληβοριάς μίλησε στον «Νεολόγο» των Πατρών.
Η Πάτρα, σας ελκύει αν κρίνουμε από τον αριθμό των εμφανίσεών σας εδώ. Διακρίνετε ένα υπόγειο ρεύμα μουσικής διαφορετικών τάσεων που μπορεί να βγει στο προσκήνιο;
H δική μου σύνδεση με την Πάτρα ξεκίνησε πιο στενά στις αρχές του 2010. Τότε πράγματι υπήρχε ένα κινηματάκι που άλλαξε πολλά πράγματα στην ελληνική μουσική. Οι Raining Pleasure, οι Abbie Gale, oι μουσικοί που τους περιστοίχιζαν, ο Γασπαράτος, ο Πιλαβάς, ο Μητρέλης, ο Σωτηρόπουλος, το «Χασομέρι». Υπέροχα παιδιά που σε πείσμα του μεσαίου γούστου επέμειναν και έκαναν κάτι που μας επηρέασε όλους. Απολύτως συνειδητά κάνω τους δίσκους μου στην πατρινή Inner Ear, απολύτως συνειδητά παίζω με τον Σωτήρη Ντούβα, απολύτως συνειδητά έρχομαι πάντα και ξανάρχομαι εκεί. Δεν ξέρω τώρα αν υπάρχει σκηνή με τη σπίθα εκείνη, σίγουρα όμως τα παιδιά αυτά έχουν ήδη γράψει μεγάλη ιστορία. Και ακόμα τους ακολουθούμε οι υπόλοιποι.
Με «Τα νούμερα» μια πολύ μεγάλη σας επιτυχία, πολλοί θαυμαστές σας ίσως ανησύχησαν, ότι θα σας χάσουν από το χώρο του τραγουδιού.
Όχι, το τραγούδι -και μάλιστα το πολύ προσωπικό τραγούδι- είναι όλη μου η καρδιά. Απόδειξη το ΑΝΙΜΕ και οι παραστάσεις φέτος στο «Κύτταρο» και σε όλη την Ελλάδα. Η «Ταράτσα» και τα «Νούμερα» είναι παιχνίδια που μ’ αρέσει να παίζω, να φτιάχνω παρέες και να κάνουμε την τρέλα μας, να προτείνουμε ένα άλλο είδος διασκέδασης ή διασκεδαστικής τηλεόρασης. Είναι μια ανάλαφρη πλευρά που τη χρειάζεται η μελαγχολία που με τρώει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάθε μου πράξη είναι ένας πόλεμος ή ένας γάμος μ ’αυτήν.
Ακούγοντας τον πρώτο σας δίσκο το «Χάλια» και φθάνοντας στο «ΑΝΙΜΕ» ποια είναι η εξέλιξη της δημιουργίας σας Είναι πλέον πιο εύκολο να συλλάβετε» και να δημιουργήσετε ένα νέο τραγούδι;
Πάντα εύκολο και πάντα πάρα πολύ δύσκολο είναι. Γίνεται σπάνια, αλλά όταν γίνεται με συνεπαίρνει. Δεν γράφω ποτέ κατασκευάζοντας πάντως. Το ποιητικό υλικό μαζεύεται σιγά -σιγά και έρχεται η μαγική στιγμή που εμφανίζεται η αρχιτεκτονική του μπροστά μου.
Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας πως επηρεάζουν την έμπνευση ενός δημιουργού;
Τα γύρω μας και τα μέσα μας, μας επηρεάζουν όλους. Ο «Καθρέφτης» δεν είναι τίποτα άλλο από το είδωλο του ενός στο άλλο. Υπάρχει π.χ. η δολοφονία της Τοπαλούδη και υπάρχει και η δική σου η ψυχή, που μέσα στη φυλακή της πιάνει εκείνο που δεν είδε κι εκείνο που δεν μπορεί να δει. Το γεγονός καθρεφτίζεται στην ψυχή και βγαίνει μια τρίτη αλήθεια, που ίσως σε μερικές περιπτώσεις να μπορεί να αποβεί λυτρωτική.
Θεωρείστε ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς της σύγχρονης εποχής. Οι σύγχρονοι δημιουργοί του δικού σας βεληνεκούς, μπορούν να σηκώσουν το βάρος της προηγούμενης γενιάς των μεγάλων μουσικοσυνθετών;
Όχι. Άλλωστε εγώ τα σπουδαία έργα δεν τα αντιλαμβάνομαι σαν ένα μπαούλο βαρύ κι ασήκωτο. Σα φτερό τα αισθάνομαι που με κάνει πιο ελαφρύ. Αλλά συγκρίσεις δεν κάνω κι ούτε μ’ αρέσει να κάνω. Γιατί να συγκρίνει κανείς π.χ. τον Μπαχ με τον Χατζιδάκι ή τον Λένον με τον Ζαμπέτα; Ο καθένας δημιουργούσε κάτι με τα μέσα του, την ψυχή του, το μέγεθος της διανοίας του, τη χώρα του και την εποχή του. Από πολύ μεγάλα μέχρι μικρά και συμπαγή όμορφα πράγματα. Σε όλα αυτά μπορεί κανείς ελεύθερα να κινηθεί ελπίζοντας πως θα βρει τον εαυτό του και τους άλλους εκεί.
Με ότι κι αν καταπιάνεστε, τα καταφέρνετε. Σας αγχώνει αυτό;
Δεν έχω την ίδια αίσθηση. Νιώθω πάντα ντροπή και αμηχανία μπροστά σε κάθε τι που κάνω. Σε άλλα ότι δεν έφτασα το μέγεθος του ονείρου μου, σε άλλα ότι δεν έγινα αρκετά ρεζίλι.
Οι καλλιτέχνες σε κάθε είδους «κρίση» που αντιμετωπίζει η κοινωνία, είναι το μέσο για να εκφράσει το κοινό τις δικιές του ανησυχίες και προβληματισμούς. Ποια είναι η δική σας θέση για τα όσα τραγικά συνέβησαν στο δυστύχημα στα Τέμπη;
Η θέση μου είναι στο πάτωμα. Απολύτως ισοπεδωμένος από τον κυνισμό των βιαστικών νομοσχεδίων, των απευθείας αναθέσεων, των ρουσφετιών, του χυδαίου χρήματος που μας θεωρεί όλους εξαγοράσιμους. Επειδή όμως το πάτωμα δεν είναι θέση για έναν άνθρωπο, διαλέγω ως θέση μου το δρόμο, μαζί με όλους τους άλλους. Αυτά ως πολίτης, ως καλλιτέχνης οι δρόμοι είναι πάντα άλλοι, χρειάζεται πάντα να βρεις τον «καθρέφτη» για να στους δείξει.
Θεωρείτε πως μπορούν να επουλωθούν οι πληγές που «άνοιξαν» και πόσο δύσκολο είναι να φθάσουμε στου υπαίτιους αυτού του εγκλήματος; Θα καταφέρουμε να τα «βάλουμε» με την χρόνια παθογένεια του ελληνικού συστήματος;
Και ναι και όχι. Ένα βήμα τη φορά. Έχουμε αρκετή απαισιοδοξία, όταν ο φταίχτης είναι «πάνω», ξέρεις ότι όσες εξεταστικές επιτροπές και να φτιάξει, θα τη γλιτώσει. Έχουμε όμως τη δυνατότητα να τον τιμωρήσουμε πολιτικά – και κυρίως οι στοχεύσεις, οι επιθυμίες μας ως πολιτών και ως μελών μιας κοινωνίας που ζητάνε πράγματα από τους εκάστοτε κυβερνώντες να γίνονται υψηλότερες μέσα στα χρόνια. Αν και στην προκειμένη τι να πεις; Ότι θες να έχεις ασφάλεια στα τρένα; Αυτό δεν είναι το απολύτως αυτονόητο; Που να ξεκινήσουμε την κουβέντα για δημόσιο νερό, δημόσια υγεία, δημόσια παιδεία. Ένας θα μιλάει, 50 θηλιές θα σφίγγονται γύρω απ’ το λαιμό του.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
