Ένας άνθρωπος μόνος, στον προσωπικό του χώρο. Μια καρέκλα ο κόσμος του, σκληρή, βαριά, άβολη. Η αδυσώπητη τριβή με το χρόνο, με το τίποτα, τον στριμώχνει σε ένα ακούσιο παιχνίδι – σύγκρουση με τον εαυτό. Δεν τον ”χωράει” η μοναξιά, η αγωνία της ύπαρξης. Στην απουσία έτερης ματιάς ανοίγει ένας καινούργιος χώρος, που φιλοξενεί τις πιο κρυφές και αλλόκοτες επιθυμίες του. Με ό,τι μέσα έχει, γλιστράει σε έναν χορό προσαρμογής, ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων: η γελοιότητα του εαυτού είναι λυτρωτική. Ένα αδιόρατο πέρασμα από στιγμές ρεαλισμού στο ρευστό προσωπικό σύμπαν, σε μια άχρονη διάσταση όπου όλα επιτρέπονται. Μια απόπειρα διαφυγής που ίσως μετατραπεί σε εφιαλτικό όνειρο, αλλά δεν έχει συνείδηση. Σαν ένα πουλί που ψάχνει να βρει το βήμα του.
Ένα σουρεαλιστικό solo διαπραγμάτευσης της ύπαρξης. Μια κλειδαρότρυπα που ανοίγει διάπλατα μπροστά στο μάτι του θεατή και δημιουργεί έναν ενδιάμεσο χώρο όπου το προσωπικό γίνεται δημόσιο, φέρνοντας στο προσκήνιο τον άνθρωπο που στέκεται απέναντι στον κόσμο μα πιο πολύ απέναντι στον εαυτό του. Μια ωδή στο δικαίωμα στην αβεβαιότητα.
Συντελεστές:
Σύλληψη- Χορογραφία: Βάσω Γιαννακοπούλου
Ερμηνεία: Νώντας Δαμόπουλος
Δραματουργία: Σίμος Πατιερίδης
Μουσική- Live electronics: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Σχεδιασμός φωτισμού: Τάσος Παλαιορούτας
Κοστούμι- σκηνογραφική επιμέλεια: Κένι Μακλέλαν
Κατασκευή καρέκλας: Πέτρος Συρίγος
Φωτογραφία: Χριστίνα Γεωργιάδου
Βίντεο- φωτογραφία: Αλέκος & Χρήστος Μπουρελιάς
Γραφιστικά: Γιάννης Μπαριτάκης
Επικοινωνία: Mαρία Κωνσταντοπούλου
Παραγωγή- εκτέλεση: Shared productions
