Τα στοιχεία που δημοσιεύει σήμερα ο «Νεολόγος» των Πατρών είναι αποκαλυπτικά. Ένας στους τρεις, εάν όχι ένας στους δύο, θανάτους που σημειώνονται το τελευταίο διάστημα στην περιοχή, έχουν ως αιτία τη λοίμωξη του κορωνοϊού Covid 19.
Μάλιστα, όπως διαπιστώνουν οι άνθρωποι των Γραφείων Τελετών οι οποίοι μίλησαν στην εφημερίδα, οι νεκροί από τον κορωνοϊό ήταν ανεμβολιάστοι.
Ακόμη δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσοι συνάνθρωποί μας έχουν πεθάνει εξαιτίας του κορωνοϊού στην περιοχή μας. Κάποια στιγμή θα γίνει γνωστό και αυτό, το μακάβριο στοιχείο της πανδημίας.
Ενημερωνόμαστε όμως, κάθε απόγευμα για τους ημερήσιους θανάτους από τον κορωνοϊό σε πανελλαδικό επίπεδο. Αυτή την περίοδο, μετρούμε κοντά ή και παραπάνω από 100 νεκρούς κάθε απόγευμα, ενώ συνολικά εξαιτίας της λοίμωξης στη χώρα οι νεκροί κοντεύουν τους 20 χιλιάδες.
Δεν είναι όμως απλά νούμερα, είναι ζωές που χάνονται.
Κάθε ημέρα, όλο και πυκνά, διαβάζουμε στα Μέσα Ενημέρωσης για ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή εξαιτίας του κορωνοϊού.
Ακούμε για γνωστούς και αγνώστους, πλούσιους και φτωχούς, νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, για φίλους, για συγγενείς, για, για, για…
Για ανθρώπους που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή εξαιτίας του κορωνοϊού.
Για ανθρώπους που είχαν έναν μοναχικό, αργό και βασανιστικό θάνατο.
Για ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν τους οικείους τους και τους αγαπημένους τους, απομονωμένοι στο θάλαμο ενός νοσοκομείου.
Και εμείς, που συνεχίζουμε να ζούμε, συνηθίσαμε πια τον πόνο και τον θάνατο.
Συνηθίσαμε τις εικόνες της φρίκης που βλέπουμε κάθε ημέρα στις τηλεοράσεις από τις μονάδες της εντατικής.
Και τώρα, αποκαμωμένοι από το βάρος της πανδημίας που δεν λέει να τελειώσει, καλούμαστε ως άτομα αλλά και ως κοινωνία, να μάθουμε να ζούμε με την απώλεια.
Σε λίγες ημέρες που τελειώνει ο χρόνος, οι άνθρωποι θα ανταλλάξουν ευχές για το νέο έτος. Πολλοί θα ευχηθούν, όπως πέρσι, να «ξεχάσουμε τη χρονιά που πέρασε». Και όμως το ζητούμενο δεν είναι η λήθη, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Το ζητούμενο είναι να μη ξεχάσουμε να θυμόμαστε, διότι ο θάνατος δεν (πρέπει να) συνηθίζεται.
