Φαίδρα Κονιδάρη: Τη μαμά μου την λένε Αγγελική

Νοσταλγία…
Σήμερα βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου ένα παλιό σημειωματάριο.
Δεν ήμουν από εκείνα τα παιδιά που κατέγραφαν την καθημερινότητα τους, παρόλα αυτά, σαν παιδί , με αυτά τα μικρά και κακής ποιότητας γράμματά μου είχα καταγράψει μια ανάμνηση, που πήγαινε κάπως έτσι:
Ημερολόγιο μου γεια σου!
Θα σε λέω ημερολόγιο από σήμερα γιατί θέλω να σου περιγράφω την ημέρα μου!
Σήμερα είναι 26 Μαΐου του 2012 και εγώ και η μαμά μου πήγαμε μια βόλτα στην Πάτρα.
Η μαμά μου τον τελευταίο καιρό μου τραγουδούσε ένα τραγούδι και σήμερα αυτό το τραγούδι έπαιξε στο ραδιόφωνο! Όταν η μαμά μου το άκουσε, δυνάμωσε την φωνή και τραγουδούσαμε μαζί . Το τραγούδι έλεγε «φίλα με ακόμα», δεν ήξερα πολλές λέξεις που έλεγε ο κύριος που το τραγουδούσε, όμως είχα καιρό να περάσω όμορφα μαζί με την μαμά. Καληνύχτα ημερολόγιο μου, θα τα πούμε αύριο.
Ποτέ δεν ξανά έγραψα κάτι σε αυτό το «ημερολόγιο»,
Παρόλα αυτά, θυμάμαι ακόμα αυτή την στιγμή.
Το 2022 κοντεύει να τελειώσει και εγώ ακόμα την θυμάμαι.
Θυμάμαι το χαμόγελο της μητέρας μου όταν άκουσε την πρώτη μελωδία, και την αφή της όταν μου κράτησε το χέρι και μου είπε ότι με αγαπάει καθώς το τραγούδι τελείωνε.
Θυμάμαι και το τότε μικρό, κίτρινο αυτοκίνητο μας που όλο έμενε στον δρόμο αλλά και το ζωγραφισμένο από ευτυχία χαμόγελο μου εκείνο το βράδυ.
Μετά από πολλά χρόνια ξανά άκουσα το τραγούδι αυτό και αυτόματα ένιωσα εκείνη την στιγμή.
Ήξερα πια την σημασία των τότε αγνώστων λέξεων αλλά και το νόημα του τραγουδιού.
Ο κόσμος μου πια δεν ήταν τόσο αθώος,
Και ενώ το τραγουδούσα με κατέκλυζε μια γλυκιά μελαγχολία.
Καταλάβαινα πια τι εννοούσε ο στίχος «μια μητέρα, μια ερωμένη, μια κόρη περιμένει» και αυτός που έλεγε «θέλω να ‘μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου, τα κύματα όλα της μοίρας».
Το τραγούδι σπάνια παίζει στο ραδιόφωνο πια, και όταν το ακούω συνήθως είναι στα ακουστικά μου και όχι στο μικρό κίτρινο αυτοκίνητό μας,
Και όταν το ακούω είμαι πια με φίλους και όχι με την μητέρα μου να μου κρατάει το χέρι και να μου λέει «σ’ αγαπάω» με όλη την σημασία της λέξης.
Τα χρόνια περνούν και εγώ αλλάζω,
Ο κόσμος αλλάζει,
Γίνεται πιο άσχημος και μαύρος και οι άνθρωποι γίνονται ακόμα πιο κλειστοί και λιγομίλητοι.
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα ακούσω αυτό το τραγούδι να είμαι με κάποιον που θα μου κρατήσει το χέρι, θα χορέψουμε πάνω στην μελωδία του και στο τέλος θα με αγκαλιάσει και θα μου πει ότι το χαμόγελο αυτό της ευτυχίας που ήταν τότε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου αξίζει να ξαναέρθει και να μείνει για πάντα.