Tην εξαιρετικά επιτυχημένη παραγωγή «3 ROOMS», μέσα την οποία ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιχειρεί έναν δημιουργικό διάλογο πάνω στη σύγχρονη γλώσσα του χορού με δύο από τις σημαντικότερες μορφές του χορού παγκοσμίως, τον κορυφαίο Τσέχο χορογράφο Γίρζι Κύλιαν και τον διεθνώς αναγνωρισμένο Ισραηλινό χορογράφο Οχάντ Ναχαρίν, επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Το εντυπωσιακό τρίπτυχο χορού θα παρουσιαστεί, για τέσσερις μόνον παραστάσεις, στις 15, 16, 18 και 19 Φεβρουαρίου στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Η χορογραφία του διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνου Ρήγου «Τo ισοκράτημα ενός παιδιού», σε μουσική του καλλιτεχνικού διευθυντή της Γιώργου Κουμεντάκη, «συνομιλεί» με την εμβληματική χορογραφία του Γίρζι Κύλιαν Petite mort και τη διάσημη χορογραφία Minus 16 του Οχάντ Ναχαρίν, πάνω στις ιδιαίτερες ερμηνευτικές απαιτήσεις των οποίων θα δοκιμαστούν οι χορευτές .
Στην παράσταση συμμετέχουν και σπουδαστές της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού ΕΛΣ.
Το έργο έχει ως αφετηρία τη βυζαντινή μουσική και πραγματεύεται την ανακάλυψη του κόσμου της φύσης και της παράδοσης. H χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου μας μεταφέρει σε έναν ασπρόμαυρο, εγκαταλειμμένο κόσμο, όπου η πινακίδα μιας ξεχασμένης διαφήμισης στέκεται σαν σκιάχτρο στον μακρινό ορίζοντα. Το έδαφος είναι χορταριασμένο, ενώ κάποια καδρόνια μοιάζουν με όπλα μιας ξεχασμένης συμπλοκής. Εφηβεία, όνειρα, ρομαντισμός. Η αγωνία για το αύριο ή αγωνία για το τίποτα. Τα όρια του κόσμου αλλάζουν, όλος ο κόσμος στα πόδια μας, όλος ο κόσμος πάνω από το κεφάλι μας.
«Άραγε οι επιλογές μας είναι πραγματικά δικές μας ή προκαθορισμένες; Η εμπειρία και η γνώση απέναντι στην τραχύτητα και την ευαισθησία δημιουργούν ένα κινησιολογικό ρίσκο», σημειώνει ο Ρήγος.
Ο Γιώργος Κουμεντάκης αναφέρει για το έργο: «Στο πρώτο μέρος του έργου μια μελωδία, καβάλα σ’ έναν αυτοσχέδιο χορό, έρχεται από την Ανατολή ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο. Τα όργανα στροβιλίζονται σε απίθανους συνδυασμούς ηχοχρωμάτων και σε ατελείωτους ρυθμικούς καλπασμούς. Οι νότες μεταμορφώνονται σ’ ένα τρυφερό κύμα νοσταλγίας. Στο δεύτερο μέρος οι μουσικοί της ορχήστρας παίζουν με το φωνήεν όμικρον και διάφορους συνδυασμούς συμφώνων, κάνοντας το ισοκράτημα να φαίνεται σαν ένα κομμάτι βγαλμένο από τους ήχους της φύσης. Γύρω του τυλίγονται μελωδίες που περιστρέφονται σε αέναους κύκλους και ταξιδεύουν από όργανο σε όργανο με συνεπιβάτη την παιδική φαντασία. Ένας πολεμικός χορός από τον Πόντο είναι το θέμα του τρίτου μέρους. Οι μουσικοί γίνονται πολεμιστές. Φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια σε μια μάχη με τον χρόνο, προσβλέποντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον».
