Στην ιστορία με τον «Έσπερο» το μόνο σίγουρο είναι πως εάν όντως η τοπική αυτοδιοίκηση είχε συνέχεια, θα είχε περάσει εδώ και χρόνια στην πόλη. Όλα τα’ άλλα που ακούγονται είναι για την κατανάλωση.
Το χειρότερο όμως είναι πως ένα κομμάτι από την ιστορία της Πάτρας χάθηκε περιμένοντας το ΦΕΚ για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα της κυβερνήσεως. Ήταν τότε που είχε κλειδώσει η συμφωνία με το ταχυδρομικό ταμιευτήριο για ανταλλαγή με το «Αργυροπούλειο».
Αυτά όμως ισχύουν σε άλλες πόλεις και σε άλλες χώρες, όπου το κράτος και η αυτοδιοίκηση έχουν συνέχεια και οι αιρετοί δεν έχουν κοντή μνήμη. Εκτός κι’ αν ότι συντελείται τις τελευταίες ημέρες γύρο από τον «Έσπερο δεν είναι απλά θέμα κοντής μνήμης αλλά εσκεμμένης πολιτικής αμνησίας.
Γιατί διαβάζοντας και ακούγοντας ορισμένους από αυτούς που σήμερα σκίζουν τα ιμάτιά τους για την… απώλεια του ακινήτου, τρομάζεις όταν διαπιστώνεις πως η συντριπτική τους πλειοψηφία θήτευσαν ως βαστάζοι και ορντινάντσες του Γιάννη Δημαρά, ο οποίος διαδέχθηκε το Ανδρέα Φούρα λίγες μέρες αφότου ο τελευταίος έφερε την παραχώρηση του «Έσπερου» στην πόλη μέχρι την έκδοση ΦΕΚ.
Κατά ένα περίεργο τρόπο αυτοί που σήμερα φωνάζουν, είναι οι ίδιοι που στα τέσσερα χρόνια της θητείας Δημαρά δεν ήξεραν καν’ τι τρέχει με τον «Έσπερο» και δεν έκαναν τίποτα για να προχωρήσει το θέμα.
ΓΕΩ
