«Πρωτομαγιά 2021
Εργάτριες, εργάτες, εργαζόμενοι, νέες και νέοι
Στο απόγειο της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και εξαιτίας αυτής, ο κόσμος ολόκληρος, ο άνθρωπος, η κοινωνία, το περιβάλλον βρίσκεται κάτω από την μεγαλύτερη καταστροφική απειλή που δημιούργησε ιστορικά η κεφαλαιοκρατία και οι κρίσεις της.
Η πανδημία έγινε όπλο χυδαίας ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας των λαών και της ανθρώπινης υπόστασης.
Στο επίκεντρο του νέου ολοκληρωτισμού βρίσκεται και πάλι η εργασία μετά την συντριβή του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη του διαφωτισμού που μετατρέπεται σε Ευρώπη του σκοταδισμού και της βαρβαρότητας. Ήδη πριν την εμφάνιση του κορονοϊού , περισσότερα από 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων δεν είχαν πρόσβαση σε καμία δομή υγείας, το 75% των εργατών παγκόσμια δεν είχαν καμία ασφάλεια υγείας ή επιδόματα και στις αναπτυγμένες κοινωνίες ενώ στις χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος χώρες το 50% των εργαζομένων ζούσε στην εξαθλίωση.
Η πανδημία του κορωνοϊού παρόλο που δικάζει και καταδικάζει την διαχείριση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης γίνεται ταυτόχρονα πηγή άγριου πλουτισμού των ελίτ με σύνθημα – «τα κέρδη δικά τους, οι ζημιές δικές μας». Πηγή πλουτισμού βασισμένη στο θάνατο 2,5 εκατομμυρίων συνάνθρωπων μας μέχρι στιγμής και της ζωής εν τάφω για την κοινωνία της εργασίας.
Εδώ η νεοφιλελεύθερη διαχείριση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία, στην δημοκρατία της ακροκεντροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν παλινδρομεί πια καν ανάμεσα στην αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία και τον ολοκληρωτισμό. Έχει περάσει εξ ολοκλήρου σαν διαχείριση στον αστερισμό του κοινωνικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού.
Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η συμπύκνωση και η νομική αποτύπωση χρόνιων αντεργατικών πρακτικών, μεθοδεύσεων και επιδιώξεων του κεφαλαίου για να κτυπηθούν οριστικά και αμετάκλητα βασικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Χτυπιέται το 8ωρο, η προστασία από την απόλυση, το δικαίωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, το δικαίωμα στην απεργία, η προστασία απεργών και συνδικαλιστών για να μετατραπούν οριστικά τα συνδικάτα σε άνευρους, ακίνδυνους ομίλους ελεγχόμενους από το κράτος και την εργοδοσία.
Το ιστορικό καθιερωμένο δικαίωμα για «8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης και 8 ώρες ελεύθερου χρόνου» θα λέγαμε ότι είναι καταργημένο στην πράξη και ο νεοφιλελευθερισμός το θεωρεί ξεπερασμένο και οι εκπρόσωποι του το θεωρούν εμπόδιο για την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται.
Είναι γνωστό ότι οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, στις μεταφορές, στην εστίαση, στην αγροτική παραγωγή ήδη στην πράξη υποχρεούνται να εργάζονται για μια σεζόν 10 και 12ώρες αντί για 8, δίχως να αμείβονται υπερωριακά.
Οι συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα καιρό τώρα θεωρούνται άγραφο χαρτί και η ατομική διαπραγμάτευση αναγορεύεται κυρίαρχη και ευκαιρία εξυπνακισμού για λίγους σε βάρος των πολλών της εργασιακής γαλέρας που πορεύονται δίχως πυξίδα.
Η μάχη για να μην περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο είναι κορυφαία και αφορά το σύνολο της κοινωνίας, αν την κερδίσουμε θα ανοίξει παράθυρο στην πρόοδο, αν συντριβεί στις μυλόπετρες του ολοκληρωτισμού θα σκοτεινιάσει πολύ ο ορίζοντας.
Σήμερα κανείς και περισσότερο ο εργαζόμενος λαός δεν ζητάει από την αριστερά να γίνει αντιπολιτευτικό συμπλήρωμα μιας διαχείρισης μαυραγοριτών, εθνικιστών πατριδοκάπηλων, τραπεζιτών και μεσαζόντων εμποροτοκογλύφων. Όσοι με προτάσεις και πακέτα στήριξης ονειρεύονται, συνθήκες «ενάρετου» οικονομικού κύκλου, όπου το χρήμα θα περνάει στην παραγωγή και στην κατανάλωση, δημιουργώντας απασχόληση και εισόδημα στην μεσαία τάξη σε βάρος της κοινωνίας της εργασίας και δεν θα μετατρέπεται σε πλούτο στα χέρια των λίγων νεο-φεουδαρχών είναι βαθιά νυχτωμένοι. Άλλη διέξοδο αναζητά η κοινωνία της εργασίας ,άλλους ρυθμούς, άλλους στόχους στην γκρίζα πραγματικότητα που μας σκοτώνει αργά, αλλά σταθερά.
Στις συνθήκες αυτές ,η παγκόσμια εργατική τάξη στρέφει το βλέμμα και το μυαλό της, τις μνήμες της, στη ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ του ΣΙΚΑΓΟΥ το 1886, σε όλους τους μεγάλους ιστορικούς σταθμούς των αγώνων της τον 20ο αιώνα, για να επαναθεμελιώσει σήμερα τον 21ο αιώνα τον κοινωνικό και πολιτικό της ρόλο σαν υποκειμένου της ιστορίας.
Με τις σημαίες της Πρωτομαγιάς , ο εργαζόμενος λαός μας και η νεολαία υπερασπίζονται, προβάλλουν και διεκδικούν το δικαίωμα στις μεγάλες εξεγέρσεις που κυοφορούνται και είναι απαραίτητες για ν’ αποκτήσει η κοινωνία ελπίδα, να χαράξει διέξοδο από τον λαβύρινθο της κεφαλαιοκρατικής βαρβαρότητας του νέου ολοκληρωτισμού.
Με τις σημαίες της Πρωτομαγιάς
• Ξεπερνάμε την ιδεολογία της μιζέριας
• Αποκρούουμε την ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία του νέου ολοκληρωτισμού
• Αγωνιζόμαστε για την ανατροπή αυτής της επικίνδυνης κυβέρνησης
Όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στις 6 Μάη».
