Να πω πως η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών προσέφερε περισσότερο γέλιο και θέαμα μετά, με όλη αυτή την ωκεανίδα σιχτιρίσματος, «βλαχιάς» πηχτής και ανόθευτης, οιμωγών από περικεφαλαίες και φιγούρες του Καραγκιόζη, όψιμους λατρευτές του 2004 που ανάθεμα κι αν κατάλαβαν τους κώδικες του Παπαϊωάννου τότε, παιδιά που κάθε βράδυ ζουν τα νιάτα σαν ένα αδιάκοπο πάρτι, αρνητές και ημιμαθείς της Ιστορίας και της Τέχνης, απενοχοποιημένους queer του «εντάξει δεν έγινε και τίποτις», χριστιανοταλιμπάν, woke,incels, ψεκασμένους, ισαποστάκηδες, κάποιους που είδαν πέντε λεπτά αλλά κατάλαβαν, άλλους που δεν είδαν καθόλου αλλά και πάλι κατάλαβαν, γραφιάδες που βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό για να βγάλουν τα σπασμένα από τα μελλοντικά έξοδα για παλόμες, κάτοικοι μιας χώρας που δεν χρεοκόπησε, όλοι αυτοί που δε παίρνουν τα πάντα σοβαρά και τελευταία τους αγαπώ περισσότερο, τη μάνα που μου έλεγε «γιατί δεν έδειξαν τον Γιάννη» και σχεδόν όλο το παγκόσμιο ψηφιακό χωριό. Αν μου άρεσε; 6 στα 10, να το αφήσω;

Μιχ. Παπ.