Συνέντευξη στην Ελένη Μασσαρά
Η Αλεξάνδρα Γουναροπούλου, γνωστή και ως Almenda, είναι ένα κορίτσι που της αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή και μάλιστα της αποζητά. Με μαμά Κεφαλονίτισσα και μπαμπά από την Εύβοια, η 29χρονη Αλεξάνδρα, από πολύ μικρή ηλικία, γνώρισε και αγάπησε τον χώρο της μουσικής, με τον οποίο συνεχίζεται να ασχολείται μέχρι και σήμερα. Αλλωστε, η οικογένεια της Αλεξάνδρας ζούσε με πολύ μουσική και τέχνη, κάτι που επηρέασε και την ίδια και την βοήθησε να ανακαλύψει από παιδί, την καλλιτεχνική της φύση.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στην πρώτη σου επαφή με κάποιο όργανο αλλά και με την μουσική γενικότερα;
Από μικρή ήθελα να μάθω πιάνο. Όπως και έγινε. Ξεκίνησα με ζήλο στο Δημοτικό και μάλιστα συμμετείχα στις εκδηλώσεις του σχολείου. Από τους γονείς μου είχα ερεθίσματα για χορό και μουσική γενικότερα, καθώς και οι ίδιοι ασχολούνται ερασιτεχνικά με τον καλλιτεχνικό τομέα. Εκανα λοιπόν από μικρή, τα… «μαθήματά μου», στον χώρο της μουσικής. Είχα ακόμα πρότυπο βέβαια και τον αδερφό μου, που όντας μεγαλύτερος, είχα πολλά πράγματα να «βλέπω» και να θέλω να μάθω από εκείνον. Κάτι που τελικά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή μου. Στον περίγυρό μου είχα αρκετούς μουσικούς και στο σπίτι, απ΄ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα το μεσημεριανό μας τραπέζι ήταν… μετά μουσικής. Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα την μουσική μέχρι και σήμερα δεν σταμάτησα να της αφιερώνομαι καθημερινά.
Η οικογένειά σου ποια θέση είχαν σε όλο αυτό;
Οι γονείς μου πάντα καμάρωναν για εμένα και για τον αδερφό μου. Βρίσκονταν κοντά μας σε όλα ακόμα και στα λάθη μας, δίχως επικρίσεις. Δεν είναι δεδομένο να υπάρχει μια τέτοια καλή σχέση ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς και νιώθω τυχερή αλλά και υπερήφανη για αυτούς. Ερχονταν στα live μου. Εβλεπαν πόσο ευτυχισμένη ήμουν. Οσο μεγάλωνα ανακάλυπτα περισσότερο αυτούς αλλά και εμένα την ίδια. Ετσι, όλο και περισσότερο, άρχισα να τους κατανοώ καλύτερα και να έχουμε καλύτερη επικοινωνία.
Πως μπήκε η Πάτρα στη ζωή σου;
Μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις στα 18 μου έφτασα στην Πάτρα. Η σχολή της Θεατρολογίας στη συγκεκριμένη πόλη ήταν μια ενστικτώδη επιλογή για μένα. Την ίδια περίοδο ξεκίνησα μαθήματα, προκειμένου να περάσω στο Μουσικό Πανεπιστήμιο. Στο ένα ειδικό μάθημα δεν τα πήγα καλά και δεν κατάφερα να περάσω στη Σχολή, όμως αυτό δεν με εμπόδισε να συνεχίσω να ασχολούμαι με όσα με «γέμιζαν» και να ξεκινήσω τις σπουδές μου στην Αχαϊκή Πρωτεύουσα.
Πως ήταν τα φοιτητικά σου χρόνια;
Το πρώτο έτος ήταν προσαρμοστικό. Στο δεύτερο πια χρόνο της φοίτησής μου, άρχισαν τα πράγματα να είναι πιο όμορφα. Ξεκίνησα να γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου αλλά και κάποια παιδιά όπου και ταιριάξαμε σαν παρέα. Μια, καλή μου πλέον φίλη, ήταν και η αφορμή για να γνωρίσω τον κόσμο του λάτιν, αφήνοντας πίσω μου για κάποιο διάστημα τη Σχολή. Ελαβα μέρος σε πολλά πάρτι λάτιν στο κέντρο της πόλης, στη συνέχεια και στις πολιτιστικές ομάδες του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου και συμμετείχα ενεργά στην διδασκαλία του λάτιν χορού.
Τι σε έφερε στο τραγούδι και μάλιστα στο λάτιν;
Γνώριζα για ένα φίλο του αδερφού μου που φοιτούσαν μαζί στο Ρέθυμνο εκείνη τη περίοδο. Ο Nεκτάριος Βασιλείου, γνωστός και ως Mr Batsata, ήταν ο άνθρωπος που ξεκίνησα στην μπάντα του, στους «Los Mafiosos», στην Αθήνα. Κι έτσι η Αθήνα πλέον ήταν κάτι σχεδόν μόνιμο για μένα. Ακολούθησαν πολλά live. Πηγαινοερχόμουν Πάτρα-Αθήνα συχνά. Οταν έφυγα από την Πάτρα ένιωσα πως μου ανοίγεται ένας νέος ορίζοντας.
Η καραντίνα πως λειτούργησε για εσένα και πως το σκέφτεσαι πλέον;
Στην αρχή δεν με «χάλασε» και ούτε που κατάλαβα πολλά για το τι συνέβαινε ακριβώς. Στην δεύτερη περίοδο της καραντίνας όμως άρχισα να επηρεάζομαι. Δεν ήθελα να σκέφτομαι το τί θα γινόταν με το τραγούδι στη συνέχεια. Σιγά-σιγά μεγάλωνε η ανάγκη μου να βγω στην σκηνή, να τραγουδήσω και πάλι. Αν κάτι έλεγα και εξακολουθώ να υποστηρίζω, είναι πως, μέσα από κάτι δύσκολο, πρέπει να κοιτάμε το φως και να παίρνουμε τα καλά στοιχεία και μαθήματα, προχωρώντας μπροστά. Είχα σκεφτεί να βιοποριστώ ως καλλιτέχνης, αυτό όμως είναι δύσκολο. Επιθυμώ βέβαια να επιστρέψω σύντομα στην σκηνή που αγαπώ και να προσφέρω σε εμένα και στους άλλους ανθρώπους αυτό που έχω μέσα μου. Εσωτερική πληρότητα και πάθος. Η μουσική για εμένα είναι τα φτερά και το παραμύθι μου.
