Του Δημήτρη Τουλιάτου
Τώρα που γύρισε το χαρτί και γράφει 21 νιώθεις σαν τις διακοπές του Πάσχα στη Γ Λυκείου.
Ξέρεις ότι έρχονται εξετάσεις, πίεση και αγωνία.
Το βλέπεις στα μάτια όλων γύρω σου, που σου εύχονται καλή δύναμη, με τα μάτια χαμηλωμένα με συγκατάβαση.
Ξέρεις όμως ότι έρχεται και το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής σου.
Το καλοκαίρι που θα απεκτήσεις επιτέλους ελευθέρας για όλα τα δικαιώματα, τα θέλω και τις ηδονές σου.
Το καλοκαίρι, που σαν άλλη γάτα του Σρέντιγκερ είσαι και «επιτυχών» και «αποτυχών», τουλάχιστον μέχρι το τέλους Αυγούστου.
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, τώρα, στη πρώτη βδομάδα του ’21.
Πριν κατακαθίσει καλά-καλά η σκόνη του τελευταίου κουραμπιέ, έφαγες στο κεφάλι άλλη μια δόση παράτασης, έτσι για το καλό!
Σιγά μη δεν το είχες καταλάβει το πλάνο τους…
Εσύ κάνει ότι τηρείς τα μέτρα και αυτοί κάνουν ότι έχουν σχέδιο.
Γιατί όποιος νομίζει ότι μπορεί να υπάρξει σχέδιο με 100 άσχετες, άγνωστες και απρόβλεπτες μεταβλητές, είναι ένα από τα 3 πράγματα που ακολουθούν:
Κομματόσκυλο, φανατίλας, ή ακαδημαϊκός
Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, δεν είναι κανονικός άνθρωπος!
Έλεγα λοιπόν ότι μέσα μας, όλοι προσβλέπουμε σε ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι.
Ακόμα και αν έχουμε ένα μεγάλο χειμώνα να πηδήσουμε.
Πολλοί παρομοιάζουν το διάστημα που θα ακολουθήσει σαν τα νέα “roaring 20s”
Την εποχή που ακολούθησε την πανδημία και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και έμεινε γνωστή σαν η εποχή του πανηδονισμού, των απολαύσεων.
Όπου η ανθρωπότητα, λέγοντας ένα «ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα» μάζεψε τα κομμάτια της, πέταξε τα ρούχα τη και επιδόθηκε σε ένα ξέφρενο πάρτι χωρίς αύριο.
Και το τρένο έτρεχε χωρίς φρένα, μέχρι τη μετωπική του ’29.
Δεν υπάρχει καλύτερος μάρτυρας και καταγραφέας όλης αυτής της πορείας από τον πολιτισμό και τις τέχνες.
Μουσικές, ζωγραφικές, θέατρο, αλλά και το γέννημα της εποχής ο κινηματογράφος, αναπαριστούν ανάγλυφα μια εποχή πρωτόγνωρης απελευθέρωσης, ανάγκης για γιορτή και ηδονές.
Είναι σαν ξαφνικά να άνοιξε κάποιος τις κουρτίνες και να εισέβαλε από τα παράθυρα ένα αχαλίνωτο θέρος.
Μιλώντας το τελευταίο διάστημα με δεκάδες φίλους δημιουργούς, ιδίως από τις παραστατικές τέχνες, αποκομίζω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε κάπως ανάλογες συνθήκες.
Οι περισσότεροι σκέφτονται και δουλεύουν πάνω σε πράγματα «ματζόρε» όπως χαρακτηριστικά μου είπε φίλος συνθέτης.
«Μη ξεχνάς ότι στο λούκι που πορευόμαστε μπήκαμε γύρω στο 2010! Δεν είναι μονάχα η διετία της πανδημίας. Κλείνουμε ήδη 10ετία!» μου λέει φίλη ηθοποιός
Και 10 χρόνια είναι πολλά, με όποιο καντάρι και αν τα ζυγίσεις.
Εκτός αν είσαι γεωλόγος, ή αρχαιολόγος!
Για εμάς τους υπόλοιπους που ζούμε μέσα στον συμφωνημένο χρόνο, πρόκειται για ένα τεράστιο διάστημα της ζωής μας.
Για ένα παιδί, είναι η πραγματικότητά του.
Για ένα νέο άνθρωπο μοιάζει με το «κάψιμο στο ζέσταμα» του πόντιου αθλητή, σύμφωνα με το παλιό ανέκδοτο.
Για εμένα στη μέση ηλικία είναι το άγχος του πρόωρου περιθωρίου.
Και για τους μεγαλύτερους είναι η εμφατική διάψευση του μεταπολεμικού ονείρου.
Για όλους όμως το επερχόμενο διάστημα είναι ένας φωτεινός διάδρομος απογείωσης.
Άλλοι μου λεν ότι το διάστημα που ακολουθεί θα είναι περίοδος διεκδικήσεων και αγώνα. Αγώνα για δικαιώματα που σιγά σιγά είχαμε παραχωρήσει, Διεκδικήσεις για λογαριασμό άλλων, τρίτων λιγότερο τυχερών.
Αυτό το είδαμε ανάγλυφα στο θέμα των στηρίξεων των δημιουργών.
Όταν επί μήνες πολλούς άνθρωποι του πολιτισμού προσπαθούσαν να εξηγήσουν σε ένα υπουργείο που έκανε ότι δεν καταλαβαίνει, το κουβάρι που λέγεται πολιτισμός και εργασιακά-οικονομικά-φορολογικά.
Οι μεν έχοντας εξαναγκασθεί από το κράτος να δουλεύουν με κάθε λογής ανώμαλο τρόπο, το δε κράτος να λειτουργεί εκδικητικά έναντι όσων προσπαθούσαν να επιβιώσουν.
Μου λεν ότι η συνεννόηση και ενότητα που φαίνεται να δημιούργησε η ανάγκη, ειδικά στο χώρο των παραστατικών τεχνών, θα συνεχισθεί και θα ενταθεί.
Μακάρι, αν και φοβάμαι ότι στο πρώτο σταυροδρόμι που θα εμφανισθεί οι δρόμοι θα χωρίσουν.
Αλλά ας επιστρέψουμε στη φωτεινή πλευρά της ζωής. Αυτή που λαχταράμε να βιώσουμε.
Την ευτυχία, που είναι αυτό που περιμένουμε να ΄ρθεί, κατά Μανώλη Φάμελο.
Γεμάτη μουσικές, συναυλίες, φεστιβάλ, θέατρα, χορούς, παραστάσεις, περιοδείες, γλέντια. Αλλά και πιοτά και αγκαλιές και ελεύθερα φιλιά.
Χωρίς τη virtual αποστείρωση, αλλά με την έξαψη, τον ιδρώτα και τη «λύσσα» της στιγμής.
Για τον κλεμμένο χρόνο, για τις στερημένες αισθήσεις, για τα αδοκίμαστα και τα γνωστά γούστα.
Είναι τεράστια ανάγκη το εκκρεμές της ζωής μας, απαλλαγμένο από κάθε λογής ανασχετήρα που το κρατά στη στέρηση να κάνει μια τεράστια και μεγαλειώδη βόλτα στην υπερβολή.
«Βουτάω βαθιά κι όταν θ΄ αναδυθώ
στον ήλιο θα παραδοθώ και ας καώ.»
που μας φωνάζει από το 1988 ο Νίκος Πορτοκάλογλου.
Ναι, και μετά τι;
Και επίσης, είναι σίγουρο ότι θα πάνε έτσι τα πράγματα; Μήπως μας περιμένει άλλη μια δεκαετία στο ίδιο τέμπο;
Έχω την εντύπωση ότι οι συλλογικές αντοχές της ανθρωπότητας, ειδικά στη δύση, έχουν ξεπερασθεί.
Θυμήσου ότι μιλάμε για μεταπολεμικές γενιές που δεν έχουμε γνωρίσει άλλη δοκιμασία ή ανάλογη κρίση, ώστε να έχουμε μέτρο σύγκρισης.
Το συλλογικό μας συνειδητό είναι ήδη ένα κλικ μπροστά.
Έχουμε ήδη περάσει στο επόμενο στάδιο, στο μυαλό μας και η πραγματικότητα θα προσαρμοσθεί σε αυτό. Με παράπλευρες απώλειες, ίσως, αλλά θα γίνει. Και θα είναι εκκωφαντικό και πρέπει να το βιώσουμε. Για να ξαναέρθουμε σε επαφή με τις ανάγκες μας.
Ο πολιτισμός και οι άνθρωποί του θα δώσουν όπως πάντα τον τόνο και το ρυθμό και γι αυτό το πανηγύρι.
Με θεσπέσιες υπερβολές, γενναιόφρονες εμπνεύσεις, αυτοαναφλεγόμενα σμιξίματα.
Αυτοί οι «αβόλευτοι» συνάνθρωποί μας, που δίνουν πάντα το σύνθημα, την έμπνευση και το παράδειγμα.
Καλή Χρονιά λοιπόν και μη ξεχνάμε:
Οι ηδονές της αγάπης είναι πάντα ανάλογες με τους φόβους μας’*
*Σαντάλ
