ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Τελευταία μέρα του 2021 σήμερα (χθες).
Άλλη μια χρονιά πίσω μας, αλλη μια χρονιά μπροστά μας.
Και μεις στεκόμαστε εδώ στο κλαρί, μονάχοι.
Πίσω μαςμια σειρά από ελπίδες που διαψεύστηκαν.
Ονειρευτήκαμε περήφανα κυπαρίσια και, στην καλύτερη περίπτωση, μας προέκυψαν κακτάκια, σε κακόγουστα κασπώ.
Πιστέψαμε ότι το 2021, θα ήταν η αρχή της επιστροφής και τελικά δεν ήταν παρά μια ακόμα πίστα σίγουρης ταλαιπωρίας και αβέβαιης έκβασης.
Και τώρα στεκόμαστε εδώ, στην τελευταία μέρα του χρόνου.
Αν οι9 προηγούμενες παραμονές Πρωτοχρονιάς είχαν μέσα τους την ελπίδα και την προσμονή, τούτη έχει την κούραση και την απογοήτευση.
Ούτε να φοβηθούμε δεν έχουμε κουράγιο πιά.
Λες και ξέρουμε τι να φοβηθούμε, άλλωστε;
Βλέπω τις προτάσεις και τα προγράμματα των ιδρυμάτων πολιτισμού και των μεγάλων φορέων.
Απόγνωση και αμηχανία.
Όταν χάνεις παρατεταμένα την επαφή με την πραγματικότητα, ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά από ένα νέο άγνωστο τοπίο, χωρίς να μπορείς να χαράξεις διαδρομή.
Σταματήσαμε να κάνουμε πράγματα από συνήθεια, ή κεκτημένη ταχύτητα και τώρα προσπαθούμε να θυμηθούμε γιατί τα κάναμε.
Είδικα όσα ο χρόνος είχε φθείρει και κουράσει.
Αλλά και όσα περιφέρονταν, κενά πλέον νοήματος και λειτουργούσαν μόνο ως καθρέφτες των δικών μας αναγκών.
Εμφατικό παράδειγμα γι αυτό είναι το Πατρινό Καρναβάλι. Αρκούν 2 χρόνια αναστολής- αναβολής – ακύρωσης για να έχουμε λησμονήσει τί και γιατί κάναμε.
Προφανώς τα δυο αυτά χρόνια έγιναν πολλά και διαφορά, ώστε το «καθήκον να εκπληρώνεται».
Κατεβατά ολόκληρα από ενέργειες έκανε ο Δήμος και καλά έκανε.
Αλλά Καρναβάλι δεν είχαμε.
Και αν υπάρξει και φέτος ανάλογη συνθήκη, Πατρινό Καρναβάλι, τέλος.
Να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Το Καναβάλι ουδέποτε ζούσε στις θεωρητικούρες και τα βιωματικά εργαστήρια.
Ποτέ δεν χωρούσε σε λευκώματα, εικόνες και αναπαραστάσεις.
Αν δεν μοχλευθούν οι αισθήσεις, να φτάσει η λαχτάρα για ξόδεμα ζωής και έκρηξη αισθήσεων σε αδιανόητα ύψη, δεν βρίσκεσαι στο Πατρινό Καρναβάλι. Είσαι σε μασκέ φιλολογική εσπερίδα, στη αίθουσα του Παρνασού.
Ο καθένας που επιχειρηματολογεί γι αυτό, είναι φορέας μιας μικρότερης, ή μεγαλύτερης αλήθειας για το Καναβάλι.
Και οι «Αρματάδες», που δημιουργούσαν έναν εφήμερο μικρόκοσμο.
Και οι «Κυνηγοί», που λαχταρούν τους πολλαπλούς οργασμούς του παιχνιδιού.
Και τα πιτσιρίκια, που ζαλισμένα θα δώσουν τα πρώτα τους φιλιά.
Και οι παλιότεροι, που θα μιλάνε για τα δικά τους, καλύτερα καρναβάλια, ζηλευοντας ωστόσο τη νεανική σάρκα που ιδρώνει και πάλεται μέσα στη φτηνιάρικη φόδρα.
Τον Δήμο, δεν τον αφορά το Καρναβάλι.
Διαχρονικά δεν τον αφορούσε.
Γιατί διαχρονικά η δουλειά του Δήμου ήταν να κανοναρχεί και να σουλουπώνει ένα άναρχο και αβόλευτο ηφαίστιο.
Απλά κάνει το «καθήκον» του, άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα.
Και στο πέρασμα των χρόνων δημιουργείται ένα Καρναβαλικό Εγχειρίδιο, που εφαρμόζεται κάθε χρόνο, με αργές αλλαγές και πράγματα που στο πέρασμα των χρόνων δεν καταλαβαίνουμε τι χρησιμεύουν.
Και σήμερα, στεκόμαστε εδώ, στη ρωγμή του χρόνου, αμήχανοι μπροστά στο ενδεχόμενο να χαθεί για πάντα εκείνο που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του Πατρινού Καρναβαλιού.
Που δεν είναι ο Δήμος, ούτε οι έμποροι, ούτε οι ξενοδόχοι.
Όλοι αυτοί είναι «παρασιτικοί» οργανισμοί, έντρομοι που ο «ξενιστής» τη βγάζει, δε τη βγάζει…
Αν κοπεί ανεπιστρεπτεί το νήμα που συνδέει τις προσωπικές αλήθειες, τις προσωπικές ανάγκες και τα προσωπικά πάθη, Πατρινό Καρναβάλι, τέλος.
Σίγουρα θα συνεχίσουν να γίνονται παρελάσεις και τελετές.
Πλήθη και επισκέπτες να περιφέρονται στους δρόμους.
Πυροτεχνήματα να σκίζουν τους ουρανούς και σχολές χορού να διδάσκουν λάτιν φιγούρες
Μαγαζιά θα πληρώνουν διακοσμητές να καλύψουν την απουσία νοήματος και την πλημμυρίδα μεθανόλης.
Αλλά ο πυρσός θα έχει πέσει στα λασπόνερα, σβησμένος.
Ίσως και να πρέπει να γίνουν ετσι τα πράγματα.
Πως να λειτουργήσει άλλωστε το Πατρινό Καρναβάλι με τους κανόνες ένος Οκτόμπερ Φεστ ή μιας Σεντ Πάτρικς ντέη;
Όταν χρειάζεται για προπομπούς, χίλια πρησμένα πέη!!!
Στην εποχή των κανόνων, των εγκυκλίων και των απαγορεύσεων, δεν έχει θέση το Πατρινό Καρναβάλι. Τουλάχιστον όχι φανερά και σίγουρα όχι νόμιμα.
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου, πριν μπούμε στην Πρώτη του 2022, πρέπει να αποφασίσουμε αν έχουμε τα κουράγια για Καρναβαλικό Αντάρτικο.
Μην ξαφνιάζεσαι και μη χασκογελάς: είναι το μόνο που απομένει.
Είναι αυτό που σιγοσβύνει στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας, όταν ακόμα και η ελπίδα χάθηκε.
Και αν από αυτό το κείμενο το μόνο που σου μείνει είναι ότι ο Τουλιάτος μας καλεί σε αντάρτικο, χάσαμε και οι δυό το χρόνο μας.
