Έχω έναν καφενέ

10.04.2021 / 14:24
καφενες

Έχω λοιπόν που λες ένα μαγαζί, ας πούμε έναν καφενέ.

Αρχικά ήταν ένα κλειστό μέρος για να βρίσκονται οι φίλοι και συμμαθητές μου.
Αλλά είχε μεγάλη πέραση και χρόνο με το χρόνο, άνοιξε διάπλατα πόρτες και παράθυρα, να μπορεί να μπαίνει ο κόσμος όλος.
Και όταν λέμε όλος, εννοούμε όλος.

Εκεί μπορείς να βρεις λογιών – λογιών ανθρώπους.
Άλλους που τους γουσταρίζεις λίγο περισσότερο και τους καλείς στο τραπέζι σου, άλλους που τους βλέπεις από μακρυά.

Με άλλους λες καμιά κουβέντα για μπάλα, με άλλους για το καιρό, με κάποιους λες και μια κουβέντα καρδιακή.

Είναι και μερικοί που ανταλλάσουν καυτές ματιές, αλλά και άλλοι που δε θέλουν ούτε να δουν ο ένας τον άλλο.

Στην αρχή όλα ήταν απλά, γιατί είχες μονο λίγους φίλους, αλλά στην πορεία το πράγμα σοβάρεψε πολύ.
Έβαλες λοιπόν κανόνες για τους θαμώνες.

Μπορείς να μπαίνεις πάντα τσάμπα, μπορείς να μιλάς με όποιον θες και να λέτε ότι θέλετε.
Αμα θες μπορείς να δώσεις κάτι και να σε βάλω να κάθεσαι σε καλύτερο τραπέζι, να σε βλέπουν περισσότεροι.
Αλλά πρέπει να περπατάς με τους δικούς μου κανόνες και υποχρεώσεις.
Δεν μπορείς να σπας πιάτα, ούτε να προτρέπεις να σπάνε πιάτα άλλοι.

Και κυρίως: Απαγορεύεται το πτύειν!

Άμα θες, αλλιώς το δρόμο σου.
Με τη πρώτη φτυσιά στο πάτωμα, σε κόβω για καμιά βδομάδα.
Με τη δεύτερη, για κανά μήνα.
Και με την τρίτη, για πάντα.

Δε πα’ να είσαι και ο πλανητάρχης.
Το καφενείο αυτό, αυτά τα χούγια έχει.

Θα μου πεις τώρα « μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλά με εκλέξανε» που θα έλεγε και ο Λάμαχος.

Το καφενείο, δηλαδή το Facebook, δεν είναι κοινωνικό αγαθό.
Είναι ιδιωτική επιχειρηση.
Μεγάλη, παγκόσμια, πολυχρηστική, αλλά πάντα επιχείρηση.
Σε αφήνει να μπεις, αφού συμφωνήσεις σε μια σειρά από δεκάδες όρους του και προυποθέσεις.
Όρους και προυποθέσεις που ασπάζεσαι με την αποδοχή σου, τις οποίες μάλιστα επικαιροποιεί και ανανεώνει κάθε 2-3 μήνες.
Και πάλι σε βάζει να συμφωνήσεις.

Και έχεις αποδεχθεί εξαρχής, ότι η παρουσία σου στο μαγαζί του, είναι υπό την διαρκή κρίση του.

Αυτό αποφασίζει τι θα δεις.
Αυτό αποφασίζει ποιοί θα σε δουν.
Αυτό αποφασίζει τι περνάει και τι δεν περνάει, με βάση όρους και κριτήρια που σου έθεσε υπ όψιν και εσύ δέχτηκες.

Άρα όταν κρίνει ότι είσαι λάθος, είναι δικαίωμά του.
Εσύ του το έδωσες αυτό το δικαίωμα.

Δεν σε έβαλε κανείς με το ζόρι στην πλατφόρμα αυτή.
Δεν είναι υποχρεωτική η είσοδος και παραμονή σου σε αυτήν.
Αλλά, αν θές να απολαμβάνεις τα οφέλη της, θα λειτουργείς με τους κανόνες της.

Δεν είναι Βουλή, αίθουσα δικαστηρίων, ή αμφιθέατρο, που αποτελούν δημόσιο χώρο και έχεις δικαίωμα να προσφύγεις σε εφετεία και ανώτερα όργανα να βρεις «το δίκιο» σου.

Ασφαλώς και τα γράφω αυτά με αφορμή πρόσφατα ban 2 δημοσιογράφων και το κύμα «δικαιωματισμού» που σηκώθηκε.

Η βιοτεχνία διαμαρτυριών παρήγαγε αμέσως σχετικά hashtags και εικόνες, αλλά και γραφικές αναμεταδόσεις.

Ο παραλληλισμός με το τανκ που φίμωσε τις φωνές του Πολυτεχνείου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το δικό μου ποτήρι.

Σε μια κοινωνια που έχει εκατοντάδες τρόπους ελεύθερης έκφρασης, δεκάδες πλατφόρμες, μέσα κλπ, είναι αδιανόητο να μιλάμε για φίμωμα.

Ίσα ίσα, αυτές οι κουβέντες και τοποθετήσεις είναι που δίνουν ισχύ και δύναμη στην ιδιωτική πλατφόρμα.
Όσο πιο πολύ μετράς και υπολογίζεις κάτι, τόσο δυνατότερο γίνεται.
Όσο αδιαφορείς, τόσο προσγειώνεται.

Είναι καλό το Facebook όταν μας δίνει αναγνωρισιμότητα, εμβέλεια, κέρδη και δύναμη.
Αλλά, είναι πολύ κακό, όταν κρίνει ότι παραβιάζουμε τους κανόνες του.

Είναι καλό το Facebook όταν «εξαφανίζει» και «φιμώνει» τον υστερικό Τραμπ και μάλιστα πριν τις εκλογές του.
Αλλά είναι πολύ κακό όταν προειδοποιήσει ή τιμωρήσει κάποιον δικό μας.

Ξέρω ότι δεν είναι δημοφιλείς αυτές οι σκέψεις.

Το Facebook θεωρείται κάτι σαν κοινωνικό αγαθό και δικαίωμά μας.

Δεν είναι.
Είναι μια υπηρεσία, που παρέχεται από τον μεγαλύτερο όμιλο του πλανήτη και την χρησιμοποιείς υπό τους δικούς του όρους.

Δεν είναι κοινωνικό αγαθό, δεν προστατεύεται από «χάρτες δικαιωμάτων».

Να σου θυμίσω ότι δικαιώματα που έχουμε, απλά και μόνο επειδή είμαστε άνθρωποι, είναι το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία, την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, καθώς και η ισότητα ενώπιον του νόμου.

Ακόμα έχουμε δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην τροφή, στην κατοικία, την ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση και το δικαίωμα συμμετοχής στον πολιτισμό.
Σύγχρονο αγαθό και δικαίωμα αποτελεί πλέον και η πρόσβαση στην κοινωνία της πληροφορίας.

Πουθενα δε λέει για Facebook, το έψαξα!

Και μην μου πεις για ελευθερία έκφρασης, διότι εξ ορισμού το Facebook είναι μια ιδιωτική κοινότητα με δικούς της όρους και κανόνες.

Που θέλω να καταλήξω;
Στο γεγονός ότι έχουμε πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε από το να κυνηγάμε ακίνδυνους αντιπερισπασμούς και καπρίτσια.

Πραγματικά και ουσιαστικά δικαιώματα είναι σε κρίση.

Ότι, όσο περισσότερο εξαρτούμε τη ζωή και την ενημέρωσή μας από μηχανισμούς που δεν μας ανήκουν, τόσο μεγαλύτερη ισχύ τους δίνουμε.

Και, τέλος, ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα με όλα αυτά είναι οι τραγικοί παραλληλισμοί.

Παραλληλίζοντας άσχετα πράγματα ως «χούντα» και «φασισμό» ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να τα βλάψουμε.

Όσοι γνωρισαν τη χούντα (και δεν είναι σε κομματική αποστολή), γελάνε.
Αλλά οι γενιές ανθρώπων που δεν έχουν γνωρίσει χούντα πληθαίνουν στην Ελλάδα.

Αν ονομάσεις τη διαφορά ανάμεσα σε έναν ιδιώτη και μια ιδιωτική πλατφόρμα, χούντα, έχεις κάνει το τέρας πολύ πιο αποδεκτό, στα δικά τους τα μάτια.

Και δεν το θές.

του Δημήτρη Τουλιάτου

εφ. Νεολόγος

Ακολουθήστε το dete.gr στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News απο τον υπολογιστή αλλά και από την εφαρμογή Google News του κινητού σας.

Σχετικά Άρθρα

ροή ειδήσεων

πρωτοσέλιδα