Σήμερα το μενού έχει κάτι διαφορετικό.
Βέβαια, θα μου πεις, πότε είχε στάνταρ μενού το κατάστημα αυτό…
Φιλοξενείται στα πολιτιστικά χωράφια της εφημερίδας, αλλά αυτά περιγράφονται (και μπράβο τους) με την αγγλική απόδοση του πολιτισμού, το culture.
Που ασφαλώς επιδεικνύει θαυμαστή ευρυχωρία!
Αυτό λοιπόν το ποίημα, που εικονογραφικά κοσμεί την σελίδα, είναι ένα από τα ποιήματα που μου έχουν προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον,
Αρχικά δείχνει ένας «εξυπνακισμός».
Σαν κάτι από εκείνα που δείχνουν σα να έχουν γραφτεί για τσιτάτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πριν καν αυτά εφευρεθούν!
Σας κάτι της Δημουλά, ή του Κοέλο, ή της Μαλβίνας.
Τα οποία, σαν χιλιοφορεμένο ρούχο μεγάλου Οίκου, έχασαν τη φόρμα, το χρώμα και το κλέος, αλλά παραμένουν άξια επανεπίσκεψης.
Αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, δεν ήταν η απάντηση του Σύμπαντος, αλλά ότι το Σύμπαν, …απάντησε.
Αντιλαμβάνεσαι νομίζω την θεμελιώδη αντίφαση του πράγματος!
Το γεγονός της απάντησης, ανατρέπει την ίδια την απάντηση!
Δηλαδή, ασχολείσαι με την δήλωσή μου, την ακούς, την επεξεργάζεσαι, την κρίνεις άξια απάντησης, επεξεργάζεσαι την απάντηση, την διατυπώνεις, για να καταλήξεις να εκφράσεις την αδιαφορία σου;
Μα, άμα δεν νιώθεις κανένα ενδιαφέρον, καμιά υποχρέωση, καμιά ευθύνη για μένα, γιατί με αξιώνεις με αντίδραση και απάντηση;
Ρητορικό ερώτημα, κατάλληλο για ρεμβασμούς, ανάλογους των διαλόγων των Φτηνών Τσιγάρων, του μύστη Ρένου.
Αλλά αν το ξαναδείς πιο προσεκτικά, κάτι άλλο αρχίζει να αχνοφαίνεται.
Πέρα δηλαδή από το γεγονός ότι ο ποιητής προσδίδει ανθρώπινα χαρακτηριστικά και αντιδράσεις στο ίδιο το Σύμπαν, έχουμε και την τεράστια ψευδαίσθηση μεγαλείου, ότι ο άνθρωπος είναι άξιος και ικανός να συνδιαλέγεται με το Σύμπαν.
Και εδώ έρχομαι να σου πω ότι, εγώ, βρίσκω κάτι να πιαστώ.
Γιατί εδώ βρίσκω και την αρχική σπίθα, χαμένη αφετηρία της αιώνιας πυράς.
Το γεγονός ότι ο άνθρωπος, σηκώθηκε στα δυο του πόδια, σήκωσε το βλέμμα ψηλά και προσπάθησε να αντιγυρίσει στο αιώνιο φως, την χάρη της ύπαρξή του.
Να κάνει «καθρεφτάκι» στην ίδια την αστρική δυναμική από την οποία προέρχεται και η οποία τον δημιούργησε.
Στο δικό μου το μυαλό αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο να σταθείς και να απολαύσεις τη θέα!
Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε αυτό;
Γιατί θέλουμε να αφήνουμε το σημάδι μας στον χώρο και τον χρόνο;
Γράφοντας, σχεδιάζοντας, τραγουδώντας.
Ποιώντας έργα ζωής, ή/και θανάτου.
Και, γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό και μέσω τρίτων;
Μέσω των παιδιών μας, των αναμνήσεων εν τοις φίλοις, του πόνου επί των εχθρών.
Ποτέ, κανένα μερμήγκι δεν είπε: Μαζευτείτε, θα απαγγείλω!
Ποτέ κανένας ελέφαντας δεν νοιάστηκε για την αισθητική των μονοπατιών που χαράζει στο δρόμο για τον νερόλακκο.
Ούτε το πλατάνι ξεχωρίζει τους ταξιδιώτες που θα προσφέρει τον ίσκιο του.
Αυτό, φίλε μου, είναι το αιώνιο ερώτημα.
Γιατί νοιώθουμε την ανάγκη να συνομιλήσουμε με την θεία πνοή;
Πέρα από την τελεολογική ερμηνεία του πράγματος, μήπως υπάρχει και μια ανάλογη φυσική;
Μήπως δηλαδή η εμπεριεχόμενη θεϊκή ικμάδα, επιχειρεί να επικοινωνήσει με την κοιτίδα της;
Και πριν αρχίσεις να με κοροϊδεύεις με το Ε.Τ. phone home, φέρε στο νου σου πόσο τέλεια νιώθεις κάθε φορά που βυθίζεσαι στο νερό.
Στη θάλασσα, ιδιαίτερα!
Πόσο απίστευτη είναι η αγκαλιά που νιώθεις να απλώνεται στο δέρμα σου, στις αισθήσεις σου, στην ψυχή σου.
Κάθε φορά είναι σα να επιστρέφεις στην μεγάλη μήτρα όλων μας.
Εκεί που νιώθεις ασφαλής, ικανοποιημένος και σε επαφή με τον κόσμο όλο!
Αυτό λοιπόν θέλει να πει ο ποιητής;
Ότι οδοιπορούμε αποκτώντας συνείδηση του είναι μας, της φύσης των πραγμάτων, της θεϊκής μας ουσίας και του προορισμού μας.
Αυτό σου λέω και εγώ σήμερα, ως επιμύθιον της περιπλάνηση με αφορμή του ποίημα του κυρίου Stephen Crane.
Μπορεί το σημερινό κείμενο, περιφέρθηκε (ασκόπως;) σε άγνωστες πτυχές κοινοτυπιών.
Αυτό που δεν γνωρίζεις όμως είναι ότι πραγματική του αφετηρία υπήρξε το ταξίδι που ολοκλήρωσα, πριν από μερικές μέρες.
Μια θαυμαστή περιήγηση, σε λιγότερο περπατημένες γωνιές, ενός χιλιοταξιδεμένου προορισμού.
Και, ταυτόχρονα, ένα αξεπέραστο δώρο πολύτιμης συνοδοιπορίας, που κράτησε 9 μέρες και 8 νύχτες, με 272 μίλια οδήγηση,139.000 βήματα περπάτημα και πάντα με την ένταση του αποθησαυρισμού στο μυαλό!
Και τότε, στα 3065 μίλια της επιστροφής, με το καταλάγιασμα του ενθουσιασμού, νιώθεις την επιστροφή σε σκληρότερες καταστάσεις, λιγότερο φοβιστική!
Γιατί, ενώ υπάρχει ενίοτε η πιθανότητα να καταλήξεις στην απευκταία σκληρότητα, ή ακόμα χειρότερα στην ρουτίνα, υπάρχει πάντα μια καθησυχαστική φωνή εντός σου, που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής.
Σαν την επική ατάκα του Τασούλα στην βουλή, όταν ο Μητσοτάκης έλεγε ότι θα πάει και αυτός στην ΑΑΔΕ για τις παρακολουθήσεις επί ΣΥΡΙΖΑ.
Και, εν μέσω φωνών, ο Τασούλας λέει το θεϊκό:
Μην ανησυχείτε, δεν θα πάει… Έτσι το λέει!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
