Δώσε χρόνο .Ή και πόνο

Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες το νέο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη «Εμμανουήλ και Αικατερίνη» ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα ενοχής για την μη ενασχόλησή μου με το έργο της σπουδαίας αυτής συγγραφέα που στο φινάλε έχει και έναν ισχυρό τοπικό δεσμό. Ο φρονιμίτης των τύψεων όμως έχει βγει εδώ και χρόνια και μάλιστα χωρίς αναισθησία. Είναι μάταιο να κολυμπάς σε μια κλεψύδρα με αλάτι χοντρό που ακουμπά στις πληγές. Δε θα προλάβουμε να τα δούμε όλα , ή και να τα διαβάσουμε. Παλιά συναντούσα ανθρώπους που  ισχυρίζονταν πως έχουν δει όλη τη παγκόσμια φιλμογραφία  και έχουν διαβάσει όλες τις βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Μα, τι ψεύτες , τι αγύρτες. Δεν ξέρω αν κυκλοφορούν ακόμα τόσοι φωστήρες και γκουρού γνώσης αλλά αδιαφορήστε και χλευάστε τους αν θέλετε αλλά σιωπηλά . Το κατά Ίψεν  «ζωτικό ψεύδος» είναι η ανάσα τους.