Πρόσφατα μιλούσα με μια συνεργάτιδά μου από την Ιαπωνία που μου έστειλε πρόσκληση για μια performance που παρουσιάζει τον Αύγουστο στο Εδιμβούργο, στο πλαίσιο του Fringe Festival.
Αφού είπαμε τα σχετικά περί πανδημίας, εμβολίων, επιδράσεων στην τέχνη κλπ, δώσαμε ραντεβού για τον Αύγουστο.
Με αφορμή αυτό μου γεννήθηκε η απορία για το πως αντιμετωπίζει το Εδιμβούργο τη δεύτερη χρονιά πανδημίας.
Έψαξα, ρώτησα, έμαθα και ήρθα να σας πω!
Τρία πράγματα: Τι γίνεται τώρα, μετά την ακύρωση του 2020;
Τι σχεδιάζει το Fringe και ποιους κινδύνους αντιμετωπίζει η πόλη.
The new real
Μετά τις παγκόσμιες ακυρώσεις και αναστολές του 2020 οι άνθρωποι του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια.
Αρχικά παρουσίασαν το My light shines on μια σειρά καλλιτεχνικών event μέσω live streaming και μετά έκαναν καλλιτεχνική ανάθεση σε ένα ολοκληρωμένο project που ήδη παρουσιάζεται.
Το The New Real είναι μια ψηφιακή εικαστική έκθεση με δυο ουσιαστικά projects που στόχο έχουν να αναδείξουν το ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης στην διαμόρφωση της νέας κοινωνικής πραγματικότητας.
Για τα έργα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί παραδοσιακές τεχνικές και μέσα, αλλά data και αλγόριθμοί παραγόμενοι από συστήματα μηχανικής μάθησης.
Η ανάθεση είναι στο University of Edinburgh, σ συνεργασία με Edinburgh’s Festivals και το Alan Turing Institute.
Υπάρχουν διαθέσιμα online δυο project, το Mechanized Cacophonies, από τις Anna Ridler και Caroline Sinders και το The Zizi Show του Jakes Elwes.
Και τα δύο μπορείς να τα δεις στο www.newreal.cc
Στο Mechanized Cacophonies μεταφέρεσαι σε έναν διαδραστικό κόσμο δημιουργημένο από τεχνητή νοημοσύνη. Αξιοποιώντας διάφορες πηγές ανέθεσαν σε μηχανές να δημιουργήσουν ένα συνδυασμό οπτικών και ηχητικών τοπίων, που λειτουργούν διαφορετικά στο περιβάλλον κάθε χρήστη.
Στο Zizi Show, ο Jake Elwes σε συνεργασία με μια ομάδα drag artists, δημιουργεί ένα virtual cabaret, αλλά με ένα ιδιαίτερο twist.
Χρησιμοποιώντας deep-fake technology, η οποία «εκπαιδεύτηκε» παρακολουθώντας μια ομάδα καλλιτεχνών, επιτρέπει στον χρήση να δημιουργήσει μοναδικούς συνδυασμούς, θέτοντας νέα όρια στο τι μπορεί να υλοποιηθεί από την φαντασία μας σε μια ψηφιακή σκηνή.
Edinburgh in limbo
Και ενώ αυτά συμβαίνουν τώρα, η κατάσταση για το 2021 περιγράφεται ως : In limbo.
Μια κατάσταση δηλαδή που δεν ξέρεις τί θα συμβεί, πότε θα συμβεί κλπ.
H Shona McCarthy, που είναι η ψυχή του FRINGE FESTIVAL εκφράζει την απόλυτη αγωνία της και για το Fringe, αλλά και για όλα τα φεστιβάλ της πόλης.
«Χρειαζόμαστε κανόνες και σαφήνεια ώστε να μπορούμε να προγραμματίσουμε και το παραμικρό.
Το 2019 φιλοξενήσαμε καλλιτέχνες από 63 χώρες και υποδεχτήκαμε περισσότερους από 3 εκατομμύρια επισκέπτες.
Τα φεστιβάλ δεν γίνονται από το τίποτα και στα ξαφνικά. Φοβάμαι ότι θα κάνουμε πολλά χρόνια να επανέλθουμε.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε σταδιακό άνοιγμα από το Μάιο. Τι σημαίνει αυτό; Θα μπορούν να έρθουν καλλιτέχνες, θα μπορούν να έρθουν θεατές; Ή μήπως θα πρέπει να έχουμε πολύ χαμηλές προσδοκίες για το 2021 και να σχεδιάσουμε από τώρα ένα επικό 2022;»
Τα ίδια ακριβώς λένε και οι οργανωτές του κεντρικού φεστιβάλ:
«Είναι σίγουρο ότι θα επιστέψουμε αυτό το καλοκαίρι. Αυτό που δεν ξέρουμε και επεξεργαζόμαστε συνεχώς είναι το πως θα είναι αυτή η επιστροφή»
Μη γελιόμαστε όμως: Όταν τέλος Μαρτίου δεν υπάρχει έδαφος για σταθερό και σίγουρο προγραμματισμό, δεν πρόκειται να υπάρξει φεστιβάλ όπως το ξέραμε, λέω εγώ.
Και θυμίζω ότι μιλάμε για μια διοργάνωση το πρόγραμμα της οποίας είναι ήδη γνωστό από την αρχή κάθε κανονικής χρονιάς.
Όλα για το 2022, λοιπόν;
Στη περίπτωση του Εδιμβούργου, υπάρχει ένας διάλογος και ένας προβληματισμός πάνω σε αυτό, ενώ όλοι περιμένουν το όποιο υγειονομικό διαβατήριο δημιουργηθεί.
Κάποιοι λένε ότι μια δεύτερη χαμένη χρονιά, μπορεί να κάνει ην πόλη να χάσει την λάμψη της.
Άλλοι λένε στους κατοίκους που γκρίνιαζαν για την αναστάτωση των μηνών του φεστιβάλ, είδατε τι «ωραία» είναι τώρα χωρίς τα οφέλη του φεστιβάλ στη πόλη;
Σκωτσέζοι οι και Βρετανοί καλλιτέχνες που μετέτρεπαν μια εμφάνιση στα Φεστιβάλ του Εδιμβούργου με καλλιτεχνική άνοδο, αλλά και επιβίωση, βρίσκονται σε αμηχανία.
Πολλοί πολιτιστικοί χώροι δεν θα αντέξουν μια δεύτερη χρονιά χωρίς φεστιβάλ, ενώ και το σύστημα χορηγών και δωρητών είναι στον αέρα.
Από την άλλη μεριά, πολλοί λένε ότι το αναγκαστικό διάλλειμα θα φέρει «έκρηξη» πενταετούς διάρκειας και ότι είναι στο χέρι της πόλης να την αξιοποιήσει με προετοιμασία και σχεδιασμό.
Γνώριμα όλα αυτά; Για τη γκρίνια και την αμηχανία λέω.
Για προγραμματισμό και σχεδιασμό, φτου κακά! Μακριά από εμάς!
Το γενικό πνεύμα πάντως είναι ότι τα 75 χρόνια του Φεστιβάλ το 2022 θα γίνουν μια αφορμή επιστροφής στον αρχικό του στόχο και σκοπό.
Την επούλωση μέσω της τέχνης, των πληγών της Ευρώπης και της ανθρωπότητας μετά η δοκιμασία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Για το τι θα γίνει εν τω μεταξύ, θα σου πω το καλοκαίρι.
Από την εφημερίδα: “Νεολόγος”
