Εκείνος έχασε, όντας παιδί ακόμα, το πατέρα του από το χέρι του Καλαμπόκα, εκείνη έχασε το παιδί της από το χέρι του Ρουπακιά. Η μοίρα τους κοινή, ο πόνος αβάσταχτος, το κενό στις ψυχές τους θα μένει για πάντα. Πρόσφατα την Μάγδα Φύσσα και τον Διονύση Τεμπονέρα, εκτός όλων των άλλων, τους ένωσε κι ένα βιβλίο.
Και οι δύο συμμετείχαν στην παρουσία του βιβλίου «Ο Εξάντας της Ζωής μας» που περιλαμβάνει πολλές από τις ομιλίες του Μιχάλη Βασιλάκη για τον σύντροφό του στο ΕΑΜ, Νίκο Τεμπονέρα. Ο Διονύσης ήταν εμφανώς συγκινημένος και με τα όσα έγραψε για την συνύπαρξη αυτή μας συγκίνησαν όλους. Λόγια καρδιάς «από ένα γιο, στη μάνα όλου του κόσμου», όπως είπε ο ίδιος.
«Ξέρω ότι, ο πόνος είναι αβάσταχτος και θα γίνει χειρότερος. Πως είναι δυνατόν να ακούς ότι, ήταν «υποδειγματικός κρατούμενος»; Ότι το αδίκημα «τελέστηκε εν όψει συγκειμένων συνθηκών» όταν, πριν λίγες μέρες, τα ίδια χέρια, υψώνονταν ναζιστικά, μέσα στο σχολείο; Όταν τα απομεινάρια των φασιστοειδών, ξεμύτισαν πάλι και διεκδικούν ρόλο, όχι στην πολιτική ζωή, αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων, βάζοντας συχνά και την ατζέντα;
Και ποια δικαιοσύνη είναι αυτή, που έγινε τώρα ξαφνικά, «πονόψυχη» με το φταίχτη, ενώ είναι κόλαφος, για κάθε αδύναμο; Στα στενά της Αμφιάλης, ο κόσμος ανασαίνει ελεύθερα, μα χρειάστηκε το παλληκάρι σου, για να σταματήσει, το στιλέτο της μαυρίλας και του μίσους.
Πριν ένα χρόνο όμως, εσύ και το παλληκάρι σου, τους νικήσατε», έγραψε μεταξύ άλλων ο Διονύσης Τεμπονέρας.
(από το ένθετο “Κόσμος”, της εφημερίδας “Νεολόγος”)
