Το κείμενο που ακολουθεί είναι εξαιρετικά χρήσιμο!
Όχι τόσο για το περιεχόμενό του, αλλά για την άφθονη ποσότητα γέλιου που θα προσφέρει ένα χρόνο μετά!
Πρόκειται για κέμενο προσδοκιών και γεγονότων που ο γράφων περιμένει να κάνουν την χρονιά που άρχισε, κάπως υποφερτή, ή/και ευοίωνη.
Ανάλογα κείμενα των ετών 2020 και 2021, αποτελούν πρώτης τάξεως υλικό για την συμπαθή τάξη των σταντ απ κωμικών μας.
Αλλά, φίλε μου, η αισιοδοξία και η πίστη πως κάτι/κάπου/κάπως θα πάει καλύτερα, είναι αυτό που μας επιτρέπει ακόμα να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι.
Ιδού λοιπόν μια καταγραφή προαγμάτων που λαχταρώ, να φωτίσουν το 2022.
« Κι η μουσική, το σώμα της διαπερνάει… »
Δεν μπορεί παρά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό να είναι τα live. Είναι κάτι που μας έλειψε ιδιαιτέρως και που το περιμένουμε με λαχτάρα.
Πολλά και διάφορα έχουν ήδη ανακοινωθεί. Και για όλα τα γούστα.
Τρία πράγματα έχω ήδη σημειώσει.
Την απόλυτη blues ερμηνεύτρια Beth Hart που επιστρέφει στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία στις 4 Ιουνίου 2022 στο Θέατρο Βράχων.
Όσοι ήταν στη συναυλία του 2019 ακόμα παραμιλάνε…
Προσπερνώ τα πολύ ενδιαφέροντα live που έχουν ανακοινωθεί σε Release και Eject και πάω κατευθείαν 24 Σεπτέμβρη, στο Παναθηναικό Στάδιο και τους Madrugada. Κάτι ο χώρος, κάτι το αγαπημένο συγκρότημα, κάτι οι αναμνήσεις της νεότητος, περιμένω μια αξιομνημόνευτη βραδιά.
Και κάτι εκεί στα ξένα που σχεδιάζω, αν τα καταφέρω…
Είναι το Farewell Yellow Brick Road Tour του Elton John και αν όλα πάνε καλά, θα το ζήσω στις 26 Ιουνίου στο Ashton Gate Stadium, στο Bristol.
«Δεν είναι παράσταση, είναι εμπειρία»
Για την Επίδαυρο ο λόγος. Γιατί η παράσταση αυτή καθ’ευατή είναι μέρος μόνο της συνολικής εμπειρίας, για τους περισσότερους από εμάς. Ξεκινάει από τις ανακοινώσεις και το «μαρκάρισμα» του ΣΚ που μας ενδιαφέρει. Συνεχίζεται με την αναμονή για την έναρξη προπώλησης των εισιτηρίων και το σχεδιασμό του ταξιδιού. Που θα μείνεις; Με τι θα το συνδυάσεις; Με ποιούς θα πας; Χωρίς να έχουν υπάρξει ανακοινώσεις για φέτος, μια Αντιγόνη από Ρόμπερτ Στούρουα, την έχω στα υπ όψιν…
Και βέβαια το Ρωμαϊκό μας Ωδείο. Που ελπίζω φέτος να ξεφύγει από την απαγορευτική μιζέρια των 300 θεατών και να πάει σε αριθμό που να επιτρέπει πλήθος παραγωγών.
Από το «Παντεχνείον» του 1836, στην Εθνική Πινακοθήκη του 2021
Πολύ θέλω να πάω. Μετά τον αρχικό ντόρο και τις συνήθεις γκρίνιες, θέλω να παω στο νέο και διπλάσιο κτήριο της Εθνικής Πινακoθήκης. Να με υποδεχθεί η Λαϊκή Αγορά του Παναγιώτη Τέτση, που, εμβληματικά, κοσμεί την είσοδο. Να περιηγηθώ στις μόνιμες συλλογές και τις περιοδικές εκθέσεις. Να ξαποστάσω στο καφέ του 2ου ορόφου.
Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση όλων μας να έχουμε περπατήσει όλους αυτούς τους χώρους.
Γεμίζουν οι αισθήσεις σου θαύματα.
Και, ξέρεις: οι γεμάτοι άνθρωποι, σπανίως φλυαρούν.
«Έλα να φας μια κρέμα να δροσιστείς!»
Αυτό θέλω να ξανακούσω και αυτό το καλοκαίρι. Να έρχεται από το μικροσκοπικό Γαλακτοπωλείο της οικογένειας Αλέξη σε ένα στενό της Κέρκυρας. Δεν είναι η εξαιρετική κρέμα και το τέλειο γαλακτομπούρεκο, είναι η απότιση φόρου τιμής στον 16χρονο εαυτό μου.
Το ταξίδι στην Κέρκυρα, που συννεχώς νοηματοδοτείται και από πρόσθετες χάρες και χαρές: από εφηβικά καλοκαιρινά μεροκάματα και στιγμές με την Ελευθερία, μέχρι το Ράλυ Ιονίου και τις στιγμές με φίλους.
(Εγώ έβαλα αυτό, ως προσμονή θέρους. Εσύ, ω αναγνώστα, να βάλεις στη θέση του ότι θερινό λαχταράει η ψυχούλα σου)
«Και είχαμαν, και είχαμαν, και τσι λίρες με τους γκαζοτενεκέδες»
Περιμένω να δω αν μέσα στο κρεσέντο θλίψης και αναπόλησης για τα 100 χρόνια από το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, που θα ζήσουμε τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε, υπάρξει και μια φωνή αισιοδοξίας.
Γιατί χωρίς την αναβάπτιση στον κοσμοπολιτισμό, το πάθος και το ταπεραμέντο των προσφύγων, η ιστορία θα είχε γραφτεί αλλιώς.
Συντάραξαν συθεμελα τους «παλιούς» Έλληνες και πέτυχαν το εξής αλλοπρόσαλλο: να μας συνδέσουν με την ιστορική αναφορά, με το βλέμμα στη Δύση. Ίσως γιατί πάντα κοιτούσαν προς τη Δύση.
Θα μπορέσει όμως αυτό το επιχείρημα να βρει τόπο και χώρο, ή θα δούμε άλλη μια από τα ίδια, με την Πολίτικη κουζίνα να αντικαθιστά το τσαντάκι-φουστανέλα;
«Ρε, θυμάσαι το 6 στο 13033;»
Ήδη είναι ξεθωριασμένο. Είναι που και μεις λαχταράμε να το απωθήσουμε, ίσως και λιγάκι πρόωρα. Το ευοίωνο του 2022, τώρα τη στιγμή πριν την κορύφωση, είναι ότι αυτό που φαίνεται στην άκρη του τούνελ, αυτή τη φορά, δεν είναι το τρένο.
Μάλλον πρόκειται για το φως της επόμενης μέρας.
Τότε που θα αρχίσουν να μας απασχολούν περισσότερο σημαντικά πράγματα, όπως το αν θα πάρουμε ένα ακόμα καραφάκι τσίπουρο.
Τότε που οι ανερμάτιστοι αυτού του κόσμου, θα αναζητούν άλλη βλακεία για να ξεσπαθώσουν.
Την ώρα που τα χείλη θα περιπλανώνται ξανά και θα γεύονται αχόρταγα και πάλι την αλμύρα του δέρματος.
Σταματώ εδώ.
Γιατί η λαχτάρα μπορεί να μας οδηγήσει σε ονοιρώξεις ενός μέλλοντος που δεν υπήρξε ποτέ.
Έτσι δεν γίνεται άλλωστε με τις μεγάλες προσδοκίες και τις εξιδανικεύσεις ενός παρελθόντος, που επίσης δεν υπάρχει.
Ούτως ή άλλως είναι πάρα πολλά τα προσδοκώμενα και τα ευοίωνα του 2022.
Άλλωστε για πρώτη φορά η απάντηση «Μακάρι» ακούγονταν αυθεντική και ένθεη, σε κάθε ευχή για «Καλή Χρονιά».
Και μάλλον είναι υψηλά τα πονταρίσματα του καθενός μας στον αριθμό 2022.
Λες φέτος να μας κάτσει η μπίλια;
Ή ταπί και ψύχραιμοι θα προσπαθούμε να θυμηθούμε πως ήταν κάποτε, που «Ωραίοι ως Έλληνες», τραγουδούσαμε τους ποιητές;
