«Πριν ολοκληρώσετε την υποβολή του αιτήματός σας θα πρέπει να προχωρήσουμε σε έλεγχο ταυτότητας τριών σημείων. Για το σκοπό αυτό θα σας στείλουμε έναν 16ψήφιο κωδικό στο κινητό που έχετε δηλώσει στην επιβεβαίωση της ταυτοπροσωπίας σας και έναν σύνδεσμο στην ηλεκτρονική σας διεύθυνση.
Χρησιμοποιώντας τα δυο αυτά στοιχεία θα μπείτε σε ένα διαχειριστικό περιβάλλον, όπου θα πρέπει να εγκαταστήσετε έναν νέο μοναδικό κωδικό, που θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα σύμβολο, έναν αριθμό, ένα χημικό στοιχείο, μερικές νότες τον ΤΚ του Αϊ Βασίλη.
Όλα αυτά βέβαια, αφού επιβεβαιώσετε ότι δεν είστε ρομπότ, λέγοντάς μας σε ποιο ακριβώς σημείο χάσατε την επαφή με την πραγματικότητα…»
Πραγματικό γεγονός στο μαγαζί φίλου μου: κυρία στα ογδόντα της, σε εμφανή απόγνωση, με ένα χαρτάκι που έχει ένα πενταψήφιο αριθμό στο χέρι, εκλιπαρεί για βοήθεια.
- Να εδώ μου είπαν να πάρω και θα μου πουν έναν αριθμό, που θα τον βάλω κάπου. Πήρα και γω, αλλά μου μίλαγε για 3-4 λεπτά και δε κατάλαβα ούτε τι έλεγε, ούτε τι μου ζητούσε.
Δεν έχει σημασία η συνέχεια, ή η κατάληξη. Σημασία έχει η πλήρης επίγνωση του γεγονότος ότι η ζωή την προσπέρασε με 180 χλμ την ώρα, την γέμισε λασπόνερα και το μόνο που της απέμεινε είναι η απόγνωση, βλέποντας το κόκκινο φωτάκι να ξεμακραίνει ολοένα.
Έχει ήδη καταλάβει ότι η ανταμοιβή της για τα ογδόντα χρόνια προσπάθειας, είναι ένα περιβάλλον εχθρικό και αβίωτο.
Και ένα χαρτάκι με έναν πενταψήφιο αριθμό στο χέρι.
Μα, ήταν πάντα έτσι;
Δίκαια θα αναρωτηθείς. Είναι προφανές ότι πάντα η διαδοχή των γενεών γεννούσε ένα χάσμα.
Αλλά, από το, Έλα παιδάκι μου να μου γράψεις μια «σύσταση» στο γράμμα, μέχρι την μετάβαση στη χώρα του Πουθενά, υπάρχει απόσταση.
Η ολιγογράμματη γιαγιά μας, εξακολουθούσε να γνωρίζει πως λειτουργούν αντάμα τα γρανάζια της ζωής. Και όσα καινούργια έφερνε η πραγματικότητα, είτε τα αφομοίωνε, είτε γεφύρωνε τα κενά με το μυαλό της.
Μας ακούγονται αστείες οι ιστορίες όπου οι μεγαλύτεροι κοιτούσαν πίσω από τις πρώτες τηλεοράσεις να δουν ποιος μιλούσε.
Αλλά, ταυτόχρονα, είχαν το χρόνο να καταλάβουν τη διαδικασία και να εξοικειωθούν, ακόμα και οι πλέον απομονωμένοι ορεσίβιοι.
Αυτό που δεν προέβλεψαν είναι εκείνο που διατύπωσε ο κύριος Γκόρντον Μουρ το 1965: ότι δηλαδή τα τρανζίστορ σε ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα (αρά και η υπολογιστική τους ισχύς) θα διπλασιάζονταν κάθε 18 μήνες.
Και από το 2 στο 4 και μετά στο 8 και το 16, δεν είναι και κάτι τρομερό. Αλλά από τα μεγαδωμάτια, μιλάμε πλέον με νανόμετρα.
Φαντάσου ότι η υπολογιστική δύναμη του δονητή σας, είναι 10 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που έστειλε τον Νηλ Άρμστρονγκ και τη παρέα του στο φεγγάρι!
Πάντα μας προσπερνούσε η ζωή.
Αλλά δεν μας άφηνε πίσω της σε ένα αβίωτο τοπίο, με λειτουργική ανικανότητα.
Πολύ σύντομα δεν θα μπορεί η κυρία του περιστατικού να συνεννοηθεί ούτε με την τηλεόρασή της, το τελευταίο low tech καταφύγιο.
Ας μην μιλήσουμε για διαδραστικές εφαρμογές πολιτισμού, ηλεκτρονικά βιβλία και την οδύσσεια να πάει σινεμά.
Και αν της χαλάσει το ψυγείο στα επόμενα χρόνια και πάρει νέο, θα πρέπει καθημερινά να το παρακαλάει να της δώσει λίγο γάλα και κανα αυγό.
Κι όμως όλα γύρω μας μιλάνε για περιβάλλοντα φιλικά στο χρήστη, για προγνωστικές ικανότητες, ειδικά όσο προχωράμε προς IoT και τεχνητή νοημοσύνη.
Από παντού ακούς ότι όλα είναι σχεδιασμένα με τον τελικό καταναλωτή και τις ανάγκες του κατά νου.
Ναι, αλλά από ποιόν είναι σχεδιασμένα και τι προαπαιτούμενες ικανότητες θεωρούν δεδομένες;
Είναι προφανές ότι αν σχεδιάζει ο Λεκλέρκ αυτοκίνητα, με βάση τις δικές του ικανότητες, εγώ θα καρφωθώ στο δέντρο!
Μα, τα παιδιά τους; Αυτό ήσουν έτοιμος να ρωτήσεις, πες αλήθεια.
Αρχικά το μοντέλο που μας έφερε εδώ, έλεγε ότι τα παιδιά ξεμακραίνουν σύντομα και μένουμε μόνοι και αυτάρκεις στη πορεία μας.
Στη συνέχεια, το πράγμα πήρε το δρόμο του.
Αφού ο υπολογιστής μας κάνει τρελό multitasking, γιατί να μην απαιτεί και από εμάς να κάνουμε το ίδιο;
Αυτός μπορεί να κατεβάζει ένα αρχείο, να αναπαράγει ένα άλλο, να επικοινωνεί με 3-4 διευθύνσεις, να στριμάρει εικόνα και ήχο σε διάφορα σημεία και να υποδέχεται 5-6 διαφορετικές πλατφόρμες,
Είναι αυτονόητο ότι το ίδιο θα θέλει να κάνουμε και εμείς.
Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε σε οικογένειες με μόνο εργαζόμενο τον πατέρα, που με μια μέτρια δουλειά συντηρούσε το σπίτι, την οικογένεια, αγόραζε αμάξι, πλήρωνε διακοπές και σπουδές.
Α, και ήταν στο σπίτι το μεσημέρι για φαγητό και μεσημεριανό υπνάκο (ναι, είμαι πάνω από 50).
Και υπήρχε διαθέσιμος για τα παιδιά, το σπίτι και τις κοινωνικές δράσεις ο, μη αμειβόμενος χρόνος και εργασία της μάνας, που της έφερνε μεν ίδια και περισσότερη κούραση, αλλά ήταν πολύ περισσότερο ωφέλιμος για την οικογένεια.
Τώρα 2 μέτριες δουλειές φτάνουν για οριακή επιβίωση.
Οπότε, που καιρός για θελήματα!
Άσε που και συ μετά βίας τα καταφέρνεις με τη διαχείριση της εξέλιξης, άσχετο αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα.
Ωστόσο εκείνη, γεμάτη απόγνωση, συστολή και ντροπή, με το χαρτάκι στο χέρι, σε κοιτάζει.
Δεν είναι κάποιος ξένος. Δεν είναι κάποιος άλλος.
Είναι η προβολή της μελλοντικής σου εικόνας.
Είναι το επερχόμενο “final cut” από την πραγματικότητα.
Γιατί θα έρθει και θα είναι σκληρό.
Αν το παλιό χάσμα ανάμεσα στις γενιές, σήμερα έχει γίνει φαράγγι της Σαμαριάς, στα επόμενα χρόνια θα είναι η τάφρος των Μαριανών.
Γι’ αυτό σου προτείνω να σπέρνεις καλοσύνη. Βόηθα όπου μπορείς, κάνε ότι μπορείς.
Λίγα λεπτά σου, μπορεί να ξαναφέρουν γαλήνη σε μια ψυχή.
Το χέρι που σπέρνει, ελπίδα σπέρνει.
Κι αν δεν καρπίσουν όλοι οι σπόροι,
τουλάχιστον θα θρέψουν τα σκουλήκια,
που τώρα μας τρων τα σωθικά.
