ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Ένα είναι σίγουρο: με τον «Κομισάριο» δεν πλήττεις ποτέ!
Παρατηρεί, αναλύει και καταγράφει τα πάντα εδώ και πολλά χρόνια.
Αποσυνθέτει και ανασυνθέτει την πραγματικότητα, φωτίζοντας πτυχές της και παρουσιάζοντας τα μονοπάτια που οδηγούν στο μέλλον.
Πολλά τα εκφραστικά μέσα, αλλά και οι ιδιότητες, πέραν της δημοσιογραφίας.
Κοινός παρονομαστής η γραφή.
Σαφής και πάντα ευθύβολος.
Στην κουβέντα μας εστιάζουμε στο νέο του βιβλίο, Ο μπρούτζινος, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος.
Σήμερα θα τα μάθεις όλα!
Και για το βιβλίο και για τον συγγραφέα, αλλά και για την κουβέντα μας.
Ξεκινώ ανάποδα.
Να τι είπαμε.
Η κουβέντα
Την συγγραφική γραφή σου τη γνώρισα πρώτη φορά, φιλοξενώντας 2 φορές τον «Ληστή» σου, σε ερμηνεία του Πασχάλη Τσαρούχα στο Λιθογραφείον, στην Πάτρα.
Αβανταδόρικη και «πλούσια σύνθεση που να ξεχειλίζει απ’ όλες τις μπάντες» για να δανειστώ λίγο Σαββόπουλο από τους «Αχαρνής».
Ακολούθησε μια στάση στον Πάνο Γαβαλά, που συνοδεύτηκε από παρουσιάσεις μετά μουσικής και τώρα ο «Μπρούτζινος»
Τι έχουμε εδώ;
Εδώ έχουμε μια συλλογή δεκάξι διηγημάτων μικρής φόρμας.
Πάνω στην πρόκληση της πύκνωσης ιστοριών και της ανάδειξης κόσμων που μας περιβάλλουν και πολλές φορές υποδυόμαστε πως δεν βλέπουμε ή κόσμων που επινόησα.
Είναι εντελώς φανταστικές ιστορίες, ασχέτως αν θα βρείτε μέσα και πραγματικά πρόσωπα.
Εκκινούν από την παρατήρηση στην πόλη, στην Μύκονο ή όχι μόνον.
Στη μικρή φόρμα αποδίδονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά και ισχυρά αισθητικά αντίβαρα: ελλειπτικός λόγος, φωτογραφία και ποίηση, παρωδία και ανανεωμένος ρεαλισμός, θεατρικά σκηνικά κλπ Αυτό είναι, ή απλά βολεύει σε μια εποχή ταχύτητας και περισπασμών που οτιδήποτε υπερβαίνει κάποιες λέξεις, απλώς αγνοείται;
Η μικρή φόρμα είναι υψηλή τεχνική. Το σύντομο των ιστοριών ή της αφήγησης δεν σημαίνει πως μιλάμε για μια εύκολη μηχανική. Το αντίθετο.
Όπως σωστά είπες και έτσι είναι, η μικρή φόρμα συγγενεύει με την Ποίηση ή με την φωτογραφία της στιγμής.
Στην βάση της όμως έχει τον υπαινιγμό, το ημίφως, τον ημίκοσμο, όσα αποσιωπούνται και μαεστρικά αποκαλύπτονται.
Απαιτεί δε, πολύ χρόνο, αφού η αφαίρεση, ο υπαινιγμός, ο στιγμιαίος φωτισμός ενός περιβάλλοντος, απαιτεί γεωμετρικό χειρισμό των λέξεων και πειθαρχία.
Το γεγονός πως μάθαμε στην κατακερματισμένη ανάγνωση ή πρόσληψη της πραγματικότητας μέσω των timeline μας, αυτό δεν αναιρεί το εξαιρετικά δύσκολο του να γράψεις και να πυκνώσεις την φανέρωση ενός κόσμου.
Δεν θυμάμαι ποιος το χει πει αλλά το πετυχημένο διήγημα είναι σαν την κορυφή ενός παγόβουνου που φαίνεται μόνο η μύτη του και όχι το υπόλοιπο μέρος του.
Με κάθε πρωινή επανασύνδεσή μας με το περιβάλλον, ιδίως το ψηφιακό, στεκόμαστε σε ένα κατώφλι: από τη μια η σπαρμένη με ελπίδες ανάπτυξης πραγματικότητα της κυβέρνησης, αλλά και όλου του καπιταλιστικού σύμπαντος και από την άλλη ο μετα-αποκαλυπτικός ζόφος που της καταλογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ..
Ποιο μονοπάτι βρήκες ανάμεσά τους, ώστε να παρατηρήσεις αυτές τις εικόνες του βιβλίου σου; (Μπας και το βρούμε και μείς, δηλαδή!)
Μαθημένος στις συμπληγάδες της πειθάρχησης του χρόνου και της συγκράτησης των συναισθημάτων μου πια, εν μέσω της κάλυψης καθημερινά (το τονίζω!) των πολιτικών συμβάντων ως πολιτικός συντάκτης στα Νέα, πάντα υπάρχει μέσα μου ο χρόνος διαβάσματος και σκέψης.
Το δεύτερο ενεργοποιείται κυρίως την νύχτα ή όταν περπατώ και περπατώ πολύ.
Το μονοπάτι μας βρίσκεται εκεί έξω.
Και οι εικόνες του βιβλίου μου, είναι σαν όνειρα που είδα ή δεν ξέρω αν είδα -πάντως κατέγραψα.
Εδώ και δυο χρόνια έφτασε και στην Ελλάδα η τάση των podcasts.
Ταιριάζουν δε γάντι στο σύγχρονο άνθρωπο που «οφείλει» να διαχειρίζεται 5-6 πράγματα ταυτοχρόνως.
Θα έβλεπες τα διηγήματά σου σε αυτή τη μορφή, ή προτιμάς την συγκέντρωση και αφοσίωση που απαιτεί ένα βιβλίο;
Θα είχε ενδιαφέρον!
Ωραία τα podcasts, ως ηχητικά ντοκουμέντα ή μικρά ντοκιμαντέρ αν και μιλάμε για άλλη εκδοχή των ιστοριών από εκείνη της αθάνατης ανάγνωσης.
Θα έβρισκα ενδιαφέρον να διάβαζαν τα διηγήματα μου, φίλοι μου ηθοποιοί ή να τα έπαιζαν για την ακρίβεια διαβάζοντάς τα.
Θα μπορέσουν τα μπάνια του λαού στις αμμουδιές της Ελλάδας, να συμπληρώσουν λίγη από τη χαμένη άμμο της κλεψύδρας σου;
Τι φθινόπωρο μας περιμένει;
Η κλεψύδρα μου (μας) είναι αδυσώπητη.
Με τον Χρόνο και την Φθορά δεν παίζει κανείς, ούτε κυβέρνηση, ούτε ημίθεος. Δεν είμαι βέβαιος καν αν φέτος θα έχουμε μπάνια του λαού, αλά πασοκικής ευμάρειας, ή για λίγο ο κόσμος θα επιχειρήσει να ξαποστάσει από την μασκοφορούσα πραγματικότητα ακόμη και φιλοξενούμενος σε σπίτια φίλων. Αν εννοείς πάντως Δημήτρη, το πώς θα εξελιχθεί ο πολιτικός χρόνος από το φθινόπωρο, σίγουρα θα τρέξει περισσότερο και θα αρχίσει να προδιαγράφει και τον ορίζοντα της νέας χώρας. Ταμείο Ανάκαμψης, Πανδημία, Δημόσια Υγεία, Δημόσια Έσοδα, αγοραστική δύναμη, πορτοφόλι, σχέση μας με την ΕΕ.
Θυμίζω το υπέρογκο ιδιωτικό χρέος, τους πλειστηριασμούς και τα νέα εργασιακά που θα έχουμε.
Αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα κληθεί να επιλέξει σχέδιο και μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και ας μην φαντασιώνονται κάποιοι ήσυχες πολιτικές ημέρες.
Αυτά είπαμε με το Δημήτρη Μανιάτη για το νέο του βιβλίο.
Είπαμε ακόμα ότι όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, θα θέλαμε να το παρουσιάσουμε και στην Πάτρα.
Το βιβλίο
Δημήτρη Μανιάτη: Μπρούντζινος
16 διηγήματα μικρής φόρμας
Ο Μπρους Λι. Η οδός Φυλής. Ένας νάνος που λέει τα κάλαντα.
Ένας γυμνιστής που μένει έξω απ’ το σπίτι του.
Ένας ακέφαλος περαστικός. Τενίστες που γλιτώνουν το λιντσάρισμα σε μια συναυλία.
Μια στρίπερ. Ο νεκρός με τις μπότες.
Μια άχρηστη εφημερίδα που τυλίγει ψάρια. Το Τροπάριο της Κασσιανής.
Ένα μπαλκόνι για οφθαλμόλουτρο.
Ένας μπρούντζινος νάρκισσος στην Πανεπιστημίου.
Η αυξητική γλουτών. Ένα παλιό σινεμά. Ο Λυκαβηττός.
Δεκάξι διηγήματα μικρής φόρμας.
Μικρές ιστορίες, σαν φέτες ζωής ή σαν μικρά όνειρα που καταγράφηκαν πυρετικά λίγο πριν τελειώσουν.
Πικρά, αστεία, γλυκόπικρα, αδιάφορα, στιγμιότυπα μιας ζωής που χάνεται, μιας ζωής που ανατέλλει, μιας ζωής που δεν υπήρξε ποτέ ή απειλητική εδώ γύρω μας κυκλώνει.
Ο συγγραφέας
Ο Δημήτρης Μανιάτης γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα.
Έχει σπουδάσει Δημοσιογραφία, Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία.
Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης και χρονογράφος στην εφημερίδα Τα Νέα από το 2005 και συνεργάζεται με την εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής στο ελεύθερο πολιτικό ρεπορτάζ.
Έχει γράψει κείμενα για επιθεωρήσεις («Όταν έχω εσένα» και «Μπεεεε» με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Σπείρα), θέατρο, μουσικές παραστάσεις («Με τα μάτια κλειστά» με τη Γιώτα Νέγκα, «Βασικά ευτυχές το… 1980» με την Έφη Οικονομάκη) και για την τηλεόραση.
Έγραψε τον θεατρικό μονόλογο «Ο Ληστής» για το οποίο απέσπασε και βραβείο στο Φεστιβάλ Βαλκανικού Θεάτρου για την ερμηνεία του ο Πασχάλης Τσαρούχας.
Έχει συνεργαστεί με πολλά έντυπα και Μέσα (Αθηνόραμα, Exodos, Vice, Unfollow, in.gr, Parapolitika.gr, News247, Δημοκρατική Φωνή της Ηπείρου). Έχει υπάρξει ραδιοφωνικός παραγωγός (City, Βήμα, 247).
Έργα του: «Πάνος Γαβαλάς: Μια φωνή όλο φως» (2018, Α.Α. Λιβάνη), «Τραμπ και Ζαμπέτας:
Τα εναλλακτικά» (2018, Εύμαρος), «Εγώ είμαι ένας άλλος» (2014, Μετρονόμος), «Ληστής» (Carousel).
Συμμετοχές με κείμενα στα: «Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80» (Επίκεντρο), «Βασίλης Τσιτσάνης» (ΔΟΛ), «Μίκης Θεοδωράκης: Διάλογοι στο λυκόφως» (Ιανός), «Πάνος Γεραμάνης» (ΔΟΛ), «Λέων Τολστόι: Πόλεμος και Ειρήνη» – Διασκευή των Ιόλης Ανδρεάδη- Άρη Ασπρούλη (ΚΑΠΑ Εκδοτική).
Διήγημά του έχει μεταφραστεί στα γαλλικά.
Έχει επιμεληθεί κείμενα για μουσικές παραστάσεις, για τον ετήσιο κατάλογο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, έχει εργαστεί ως σύμβουλος ιστορικών θεμάτων για το θέατρο (CIVIL 2 της Στ. Χριστοδουλοπούλου) κ.ά. Τηλεοπτικός παρουσιαστής επίσης με το νυχτερινό πολιτικό talk show One Talk στο One Channel, αλλά και πολιτικός σχολιαστής στο Mega.
