Διαβάστηκε

Κάπου τσέκαρα πρόσφατα πως το ιμότζι με τη φατσούλα που κλαίει μέχρι δακρύων είναι το νέο «διαβάστηκε». Λαμβάνουμε δεκάδες μιμίδια , ατάκες , φωτό και απαντάμε με αυτή τη φατσούλα , αυτόματα χωρίς καν να φαίνεται ένα μειδίαμα, να ακούγεται ένας ήχος με δυνατό το γράμμα χι. Μου λείπει το γέλιο , το δυνατό , το γάργαρο , το κελαριστό. Να κρατάς τα δάκρυα χαράς στο σακουλάκι των αναμνήσεων. Νομίζω πως το κλάμα –επίσης θεραπευτικό- είναι πιο απενοχοποιημένο και κάπως πιο εύκολο με τη βοήθεια της ενσυνάισθησης  και της βουβής θλίψης που για χρόνια έκατσε σαν λέπια ξηροδερμίας στο πέτο μας. Το γέλιο όμως είναι άλλη φάση.  Μακαρίζω αυτούς που το έχουν στο τσεπάκι και το βγάζουν σε κάθε φαιδρό συνάχι.  Απορείτε και σεις που δεν υπάρχουν πια καλές κωμωδίες ;  Στη τηλέοραση, στο σινεμά , στο θέατρο… Μόνο δράμα εποχής. Λυπημένη φατσούλα σας στέλνω από το πάνω στασίδι.