Διαβάσαμε: «Αυτό είναι ευτυχία» του Williams Niall

Το ασπρόμαυρο Μπέλφαστ, η έγχρωμη Φάχα

Νάιαλ Γουίλιαμς -Εκδόσεις «Δώμα»

Στο φίλμ του Κένεθ Μπράνα επιλέχτηκε το ασπρόμαυρο για να δώσει ύφος στη αφήγηση –memoir του σκηνοθέτη. Μια επιλογή που στον κινηματογράφο είναι ένα μαγικό αντικλείδι, ένα usb αναμνήσεων τεραστίων διαστάσεων που δίνει μια άλλη οπτική , ολίγον τι προβοκατόρικη για τον εξωλκέα συναισθημάτων. Από την άλλη τα όνειρα όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι έχουν και δεν έχουν χρώμα. Σε αυτές τις σελίδες του μυθιστορήματος που ασχολούμαστε σήμερα ,  αν δεν έχεις ένα καβαλέτο σε κάποιο ορθάνοιχτο συρτάρι του μυαλού σου δεν  θα νοιώσεις αναγνωστική ευεξία. Είσαι καταδικασμένος σε τέχνη-κολόρ ανάγνωση

Ένας 17χρονος ανακαλύπτει τον ηλεκτρισμό του σώματος και του νου

Τέλη της δεκαετίας του ’50 και στη Φάχα, ένα μικρό χωριό της Ιρλανδίας όπου η ζωή έχει μείνει ίδια κι απαραλλάχτη σχεδόν για χίλια χρόνια, ακόμα περιμένουν ένα θαύμα: τον ερχομό του ηλεκτρικού. Μια Μεγάλη Τετάρτη, όμως, εντελώς αναπάντεχα και σχεδόν ανεπαίσθητα, συντελείται ένα θαύμα ακόμα μεγαλύτερο ― σταματάει να βρέχει.  

Μα για τον δεκαεφτάχρονο Νόου, ο οποίος έχει βρει καταφύγιο στο χωριό του παππού και της γιαγιάς του, έναν τόπο όπου η κωμωδία της ζωής αναβλύζει δίπλα ακριβώς στις τραγωδίες της, τα θαύματα δεν έχουν τέλος.

Τι να πρωτοδιαλέξεις για απόσπασμα – σφραγίδα;

«Την ώρα που τη ζεις μπορεί μερικές φορές να πιστέψεις ότι η ζωή σου δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Είναι τετριμμένη και συνηθισμένη και σίγουρα θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είναι καλύτερη με τον άλφα ή με τον βήτα τρόπο. Λείπει η προοπτική που επιτρέπει στο οποιοδήποτε νόημα να αναδυθεί, γιατί την ώρα που τη ζεις υπάρχει μόνο αίσθηση και σπουδή και αμεσότητα ― όπως πρέπει δηλαδή να βιώνεται η ζωή. Όλοι αγωνιζόμαστε διαρκώς και, μολονότι αυτό συνεπάγεται μια λίγο-πολύ σταθερή ροή από αποτυχίες, μάλλον δεν πρόκειται για κάτι και τόσο τρομερό, αν σκεφτείς ότι τελικά συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε».

Ο Ιρλανδός

Ο Niall Williams (1958) γεννήθηκε στο Δουβλίνο, όπου και σπούδασε γαλλική, αγγλική και αμερικανική φιλολογία. Το 1980 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, απ’ όπου επέστρεψε το 1985 αποφασίζοντας να ζήσει στην ιρλανδική ύπαιθρο, στο δυτικό Κλερ. Έχει γράψει μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, σενάρια και, μαζί με τη σύζυγό του, Christine Breen, αυτοβιογραφικά βιβλία για τη ζωή στην εξοχή. Το μυθιστόρημά του History of the Rain ήταν υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ 2014.

Επιμύθιο

Εδώ όσο και να προφυλαχτέις δε σε σώζει κανένα μπούστερ κυνισμού και ρεαλιστικής ματιάς. Το αφήγημα είναι ένα feel good εμβόλιο που διαποτίζει κάθε κύτταρο μαεστρικά και χωρίς φτηνούς εκβιασμούς μελοδράματος. Η εφηβική αγωνία και το ενδιαφέρον θυμίζει λαμπτήρα που παίρνει για πρώτη φορά ρεύμα και φωτίζει μια πολή διαβάσματος. Ύστερα, απλά έβρεξε… 

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών