Παρακολούθησες και εσύ με μικρό ή μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα της κηδείας της Ελισάβετ.
Είδες τις προετοιμασίες, τα αφιερώματα, τις σχολαστικές διαδικασίες, τα απρόοπτα. Έγινες και συ μάρτυρας ενός μοναδικού γεγονότος. Ή για την ακρίβεια, ενός γεγονότος που το έκαναν μοναδικό. Που του έδωσαν τεράστιες διαστάσεις.
Παγκόσμιες διαστάσεις, μπορεί και διαπλανητικές, αν πιστέψουμε ότι η Βασιλική οικογένεια της Αγγλίας είναι εκπρόσωπος εξωγήινων πολιτισμών!
Στα σοβαρά τώρα, μιλάμε για ένα γεγονός τεράστιας εμβέλειας, που τράβηξε την προσοχή όλου του πλανήτη, έκανε πολλά εκατομμύρια να παρατήσουν τη ζωή τους επί πολλές ώρες, να έρθουν από τα πέρατα της γης.
Να υποβάλουν τα σέβη τους.
Που, όμως;
Και δεν εννοώ τον τόπο. Σε τι υποβάλουν τα σέβη τους;
Στο πρόσωπο, τον θεσμό, την χώρα;
Δεν με ενδιαφέρει η συζήτηση περί Βασιλέων, θεσμών κλ. Ούτε αν η όλη διαδικασία αποτελεί κατάλοιπα άλλων εποχών, με άλλους τυχόν συμβολισμούς κλπ
Αυτό το μάθημα είναι σε άλλη τάξη.
Εμένα με προβλημάτισε η απίστευτη έκφραση της ανάγκης των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και ασφαλώς στην Μεγάλη Βρετανία να αποτίσουν φόρο τιμής.
Και πιστεύω ότι ήταν μια αυθόρμητη έκφραση. Μια πηγαία ανάγκη.
Γιατί, όσο και να προσπαθούν τα ΜΜΕ να «φουσκώσουν» ένα θέμα, αν δεν υπάρχει πραγματική βάση και αντικατοπτριζόμενη αλήθεια, θα ξεφουσκώσει από μόνο του σαν το σουφλέ της ακαμάτας!
Και ασφαλώς τέτοια δράση, είναι αναμενόμενο να προκαλέσει ανάλογη αντίδραση.
Ειδικά σε μια εποχή, που οι αντιδράσεις εκτοξεύονται πιο γρήγορα από πορδές γεροκαλόγερου σε νηστεία!
Είναι η αταλάντευτη αφοσίωση σε εκείνο που η ίδια αντιλήφθηκε ως καθήκον;
Είναι το γεγονός ότι αποτελεί μια σταθερά και ένα δεδομένο στις ζωές των περισσοτέρων από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους;
Είναι η λάμψη ενός ευκλαιούς παρελθόντος, που ως παρελθόν, αντιλαλεί κυρίως τα ευχάριστα και τα λαμπερά;
Είναι η αίσθηση μιας αταλάντευτης πορείας, σταθερής και με ακρίβεια εγγλέζικου σιδηροδρόμου;
Είναι η απόλυτη και απαράμιλλη αυτοπειθαρχία, σε μια εποχή κακομαθημένων, που θεωρούν ότι όλα τους ανήκουν και ότι όλα είναι δυνατά με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια;
Είναι η πιστή εφαρμογή πλαισίου κανόνων και διαδικασιών, ακόμα και όταν αυτό πληγώνει, ή αδικεί την ίδια σου την οικογένεια;
Ότι και να είναι απ όλα τούτα, λειτουργεί.
Και ασφαλώς είναι διαφορετικό για τον καθένα.
Και βέβαια υπάρχουν και τα στυγνά πολιτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά.
Που κάνουν ένα κράτος σχετικά «μικρό», να φαντάζει και πάλι αυτοκρατορία.
Τα καταλαβαίνω όλα τούτα και τα προσπερνώ. Όχι επειδή δεν έχουν σημασία, αλλά, είπαμε: είναι άλλο μάθημα!
Που, θέλω να καταλήξω;
Είναι τα ρούχα που κάνουν το Βασιλιά, ή ο Βασιλιάς τα ρούχα;
Νομίζω ότι εδώ έχουμε μια μοναδική περίπτωση που το άτομο, όχι μόνο δίνει το στίγμα του σε έναν ρόλο, αλλά τον επανακαθορίζει και τον επαναπροσδιορίζει απόλυτα.
Η Ελισάβετ εμπίπτει σίγουρα στην δεύτερη περίπτωση.
Μα, θα πεις, τι είχε να κάνει; Να κουνά το χεράκι ρυθμικά, να χαμογελάει, να παίζει με τα σκυλιά και τα άλογα. Α, και να πηδάει με τον 007 στους Ολυμπιακούς.
Έλα, το ξέρεις ότι δεν είναι καθόλου έτσι.
Δεν έχεις παρά να δεις τα μάτια των εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλησαν να γίνουν μάρτυρες στο ξόδι της.
Έβλεπα πατεράδες να σηκώνουν στους ώμους τους μικρά παιδιά, θέλοντας να εντυπωθεί στο μυαλό της η στιγμή.
Έβλεπα ανθρώπους που δεν θα πήγαιναν ούτε στο διπλανό περίπτερο, να περπατάνε 10, 15, 20 ώρες!
Και όλα αυτά με μια τάξη αδιανόητη. Μια τάξη που κανένας προγραμματισμός, καμιά Αστυνομία και καμιά οργάνωση δεν μπορεί να επιβάλει.
Γιατί μπορεί το Βρετανικό φλέγμα και η πειθαρχία να αποτελούν μέρος του dna σε κείνα τα μέρη, αλλά εδώ μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπους με μόνη «συγκράτηση» τον σεβασμό τους.
Και αυτός, φίλε μου, δεν κληροδοτείται.
Δεν είναι κάτι που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, δε πα να ‘σαι και η Ελισάβετ!
Είναι κάτι που πρέπει να το κερδίσεις, να το κατακτήσεις και ακόμα δυσκολότερα, να το διατηρήσεις!
Και καλά, πόσο θα θυμόμαστε την Ελισάβετ;
Σίγουρα για πολύ καιρό. Δεν μπορώ να σου πω για πάντα, γιατί είναι μεγάλη κουβέντα.
Μπορεί σιγά-σιγά οι εικόνες να ξεθωριάσουν.
Το ίδιο και τα παραλειπόμενα και οι μικρές, ή μεγαλύτερες ιστορίες.
Αυτό που δύσκολα θα ξεθωριάσει, είναι η σφραγίδα με την οποία καθόρισε μια εποχή.
Και αυτό, δεν το απαλλοτριώνει ούτε ο χρόνος, ούτε η επιπολαιότητα των καιρών.
Στο καλό λοιπόν Ελισάβετ.
Και, Μπράβο σου!
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
