Με κάθε του βήμα ο Ορφέας Αυγουστίδης αποδεικνύει όχι μόνο το ταλέντο του αλλά και τον τρόπο που ξέρει να χειρίζεται τον εαυτό του.Διαθέτει μια έμφυτη ευγένεια που διακρίνεται και στην ερμηνεία του στον μονόλογο «Η μηχανή του Τούρινγκ» του Benoit Soles, σε διασκευή- σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου (Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου).
Η επιτυχία γέννα την εξουσία;
«Στη δική μας τη δουλειά δεν θα έπρεπε. Γιατί τα πράγματα ανατρέπονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα μπορούσε να δίνει μια δύναμη για να ονειρεύεσαι μεγαλύτερα πράγματα, όχι για να μεγαλώσουν εσένα, να τολμάς να δοκιμάζεις όσα δεν δοκίμαζες πριν. Αλλο δύναμη, άλλο εξουσία. Σε ό,τι με αφορά θα μπορούσα να μιλήσω για επιρροή. Περισσότερο επηρεάζεις παρά εξουσιάζεις, κι αυτό ευθύνη είναι. Η επιρροή είναι ωραία αν καταφέρεις να στρέψεις το βλέμμα και τη σκέψη σε έναν ορίζοντα που εσύ θεωρείς πιο ενδιαφέροντα, πιο καινούργιο. Γιατί ένα όχημα είναι το θέατρο».
Νιώθετε ευθύνη με την επιτυχία;
«Μάλλον η επιτυχία έρχεται σε μια στιγμή που η διαδικασία και η δουλειά μου στο θέατρο δεν έχουν χώρο να δουν πόσο πολλοί μπορεί να είναι αυτοί που με παρακολουθούν – δέκα ή δέκα εκατομμύρια. Βιώνω στον δρόμο κάτι ξεχωριστό, σπάνιε πια σήμερα επη διαδρομή ενός ηθοποιού Ξέρω όμως ότι ζούμε σε μια εποχή που οι πληροφορίες έτσι όπως έρχονται φεύγουν. Οταν τελειώσει ο Σασμάς” θα φύγει κι αυτό το φούντωμα. Κάτι θα αφήσει, χρήσιμο, ωραίο, που έχει να κάνει και με την τιμιότητα με την οποία όλοι μας αντιμετωπίσαμε τους ρόλους μας. Θα έρθουν οι επόμενοι δημοφιλείς».
Σκέφτεστε τι θα ακολουθήσει;
«Οχι ακόμα. Ούτε να ξεφύγω σκέφτομαι, δεν με βάρυνε ο Αστέρης. Και νομίζω ότι είναι στο χέρι μου να επιλέξω. Θεωρώ ότι δεν είχα στηρίξει ποτέ τον ρόλο ενός νέου με κοψιά ζεν πρεμιέ, το απέφευγα. Οπότε δεν θα είναι δύσκολο να μην το ξανακάνω, ούτε πριν το έκανα, αύριο-μεθαύριο δεν θα μπορώ. Ουδέποτε αυτό ταυτίστηκε με μια θεατρική μου επιλογή, ούτε στα 22 μου όταν πρωτοξεκίνησα με την Ελένη Ράντου», λέει στο Βήμα ο ηθοποιός.
