Υπάρχουν πολλά και ιδιαίτερα αθλήματα που διαφέρουν από όλα τα υπόλοιπα τα κλασσικά. Ένα από αυτά είναι και το παρκούρ. Το παρκούρ γνωστό και ως Τέχνη της Κίνησης, είναι μια γαλλικής καταγωγής μη-ανταγωνιστική σωματική και πνευματική τέχνη που έχει ως στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο του χώρου Α σε διαφορετικό σημείο Β, χρησιμοποιώντας μόνο τις ανθρώπινες σωματικές ικανότητες. Μπορεί να μην είναι διαδεδομένο σαν ενασχόληση, υπάρχουν όμως πολλά άτομα που ασχολούνται με αυτό στην Πάτρα. Ο Χρήστος Κλήρης και ο Γιώργος Παπαχρονόπουλος είναι δύο νεαροί που λατρεύουν το παρκούρ και μας ξεδιπλώνουν τη μαγεία του.
Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε την ενασχόληση σας με το Παρκούρ;
Χ.Κ.: Το παρκούρ το γνώρισα για πρώτη φορά αρκετά χρόνια πριν. Μια μέρα καθόμουν με δυο φίλους μου και η συζήτηση πήγε προς αυτή τη κατεύθυνση. Από μικρός μου άρεσαν τα αθλήματα που ήταν διαφορετικά και ιδιαίτερα. Έτσι, είπα να το προσπαθήσω και το αποτέλεσμα ήταν φανταστικό.
Γ.Π.: Αρχικά όταν ήμουν δεκατριών χρονών είδα το παρκούρ για πρώτη μου φορά από βίντεο. Από το πρώτο κιόλας βίντεο έμεινα έκπληκτος με όλα αυτά τα θεαματικά κόλπα που έβλεπα και αμέσως σκέφτηκα πως πρέπει να ξεκινήσω αυτό το άθλημα.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει κάποιος για να μπορέσει να ξεκινήσει να ασχολείται;
Χ.Κ.: Το παρκούρ είναι ένα άθλημα που χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Δεν παίζει ρόλο το βάρος, το φύλο ή η δύναμη, φυσικά η καλή κατάσταση είναι πάντα θετικό να υπάρχει αλλά δεν μπορώ να πω ότι η σωματική εικόνα παίζει μεγάλο ρόλο τόσο όσο η ηθική του αθλήματος. Είναι ένα άθλημα που απαιτεί σεβασμό στο σώμα σου, στους άλλους και στο περιβάλλον. Βασίζεσαι στις ατομικές δυνατότητες που μπορείς να βελτιώσεις με προπόνηση σταδιακά και με την αναγνώριση το τι είναι εφικτό και ποια είναι τα όρια σου.
Γ.Π.: Όσον αναφορά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάποιος για να μπορέσει να ξεκινήσει το παρκούρ, θα έλεγα πως είναι απλά μία καλή φυσική κατάσταση του συγκεκριμένου ατόμου. Παρόλα αυτά κάποια βασικά χαρακτηριστικά τα οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν έναν αρχάριο είναι η ευλυγισία, o σωματότυπος, και η μυϊκή δύναμη του ατόμου.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε;
Χ.Κ.: Κατά την γνώμη μου, αυτό το άθλημα δεν είναι μόνο εξάσκηση του σώματος αλλά και του μυαλού. Με έμαθε να σκέφτομαι διαφορετικά αλλά να βλέπω και τον κόσμο από διαφορετική οπτική γωνία. Μέσα από όλα το πιο σημαντικό μάθημα ήταν, να μάθω να πέφτω. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, η τέχνη του να πέφτεις και να το αποδέχεσαι είναι πολύ σημαντική τόσο στο άθλημα μου όσο και στην καθημερινότητα μας. Αυτό με βοήθησε τόσο στο άθλημα, αποφεύγοντας τραυματισμούς, όσο και στην καθημερινότητα μου, ξέροντας ότι αληθινός δρόμος για την επιτυχία είναι οι συνεχόμενες “πτώσεις” αλλά και η θέληση να συνεχίσεις και να μάθεις από αυτές. Η ιδέα του παρκούρ, να ξεπερνάς τα εμπόδια σου, εφαρμόζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο και στην ζωή μου καθώς πάσχω από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, πράγμα που δεν με εμπόδισε ούτε με περιόρισε με κάποιον τρόπο από το να κάνω αυτό που μου αρέσει.
Γ.Π.: Η μεγαλύτερη δυσκολία θα έλεγα πως είναι ένας βροχερός καιρός, διότι δεν έχουμε κάποιον ειδικό κλειστό χώρο, με αποτέλεσμα να περιορίζονται οι προπονήσεις για μέρες και να μένουμε “πίσω”. Πάραυτα χρειάζεται και ένας χώρος ώστε οι προπονήσεις να γίνονται με μεγαλύτερη ασφάλεια πράγμα που αυξάνει την δυσκολία διότι δεν μπορούμε να προπονήσουμε κάποια πράγματα “βήμα – βήμα” με αποτέλεσμα πολλές φορές να χρειαστεί να “ρισκάρουμε”.
Έχετε συμμετάσχει ή θα θέλατε να συμμετάσχετε σε κάποιον διαγωνισμό;
Χ.Κ.: Το άθλημα δεν είναι αρκετά γνωστό στην Ελλάδα, αλλά θέλω να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Κυρσανίδη, παγκόσμιο πρωταθλητή, που προσπαθεί να ανεβάσει το επίπεδο και να το κάνει αναγνωρίσιμο άθλημα στην Ελλάδα. Προσωπικά έχω συμμετάσχει τρεις φόρες στον διαγωνισμό, κατακτώντας την πρώτη θέση για την πόλη της Πάτρας. Παρόλα αυτά, δεν είναι η συμμέτοχη που με ενδιαφέρει αλλά η κοινότητα, η γνωριμία με άλλα άτομα από διαφορετικές εθνικότητες. Η σύνδεση που έχουμε είναι σχεδόν φυσική, είναι κάπως σαν να γνωριζόμαστε ήδη, ακόμα και αν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε.
Γ.Π.: Έχω λάβει συμμετοχή τρεις φορές σε διαγωνισμό του Έλληνα πρωταθλητή στο παρκούρ και το freerunning, η εμπειρία ήταν μοναδική και πραγματικά θα ήθελα να ξανά-συμμετάσχω σε κάποιον παρόμοιο διαγωνισμό διότι μαθαίνεις πάρα πολλά, από την στιγμή κιόλας που έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο με τόση εμπειρία.
Πώς επηρέασε η πανδημία το παρκούρ; Συνεχίζετε να κάνετε προπονήσεις;
Χ.Κ.: Η πανδημία έχει περιορίσει την εξωτερική προπόνηση μου, χωρίς να σημαίνει ότι δεν εξασκούμαι σε εσωτερικό χώρο. Θα έλεγα ότι εκμεταλλεύομαι τον χρόνο που βρίσκομαι στο σπίτι μου κάνοντας γυμναστική και να βελτιώσω την φυσική μου κατάσταση. Μάλιστα, λόγω της ξεκούρασης και της ενδυνάμωσης που κάνω όσο μένω κλεισμένος καταφέρνει να αυξήσει τις επιδόσεις μου όταν βγαίνω για προπόνηση σε εξωτερικό χώρο.
Γ.Π.: Η πανδημία επηρέασε αρκετά το παρκούρ λόγω των μέτρων των οποίων πάρθηκαν και έχουμε περιορισμένο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα άθλημα το οποίο αγαπάω και συνεχίζω να κάνω, βέβαια με πολύ λιγότερες προπονήσεις και ώρες, συγκριτικά πάντα με τις προπονήσεις που έκανα πριν την πανδημία.
Τα σχέδια για την Αγυιά
Στο πρώην κολυμβητήριο στην Αγυιά, που εδώ και 15 περίπου χρόνια, είναι αφημένο στην τύχη του, σχεδιάζεται να δημιουργηθεί και πίστα παρκούρ, καθώς ο χώρος θα μεταμορφωθεί σε έναν εντυπωσιακό πολυχώρο άθλησης και πολιτισμού. Ανάμεσα στις δραστηριότητες που θα φιλοξενούνται, προβλέπεται η δημιουργία γηπέδων για street games, ενώ, οι φίλοι του σκέιτ μπορντ , θα έχουν τον δικό τους χώρο. Επίσης θα δημιουργηθούν χώροι και για cheerleading, ακόμη και για το break dancing! Θυμίζουμε ότι το τελευταίο είναι ήδη Ολυμπιακό άθλημα.
«Το Παρκούρ είναι Παρκούρ»
Στο παρκούρ στόχος του αθλητή (traceur όπως ονομάζεται) είναι να ξεπερνάει τα εμπόδια (φυσικά και τεχνικά) και να καλλιεργεί την ικανότητα για να εντοπίζει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης. Το καθιέρωσε τη δεκαετία του ’80 ο Γάλλος ηθοποιός και χορογράφος Νταβίντ Μπελ και ως «γενέτειρά του θεωρείται ένα προάστιο του Παρισιού (Lisses)». Ουσιαστικά όμως το είχε εμπνευστεί ο πατέρας του Νταβίντ, ο οποίος ήταν στρατιώτης και πυροσβέστης και το είχε σκεφθεί ως ένα είδος στρατιωτικού αγωνίσματος δρόμου μετ’ εμποδίων.
Στο παρκούρ περιλαμβάνονται και η υπερπήδηση εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, όπου ως εμπόδια μπορούν να θεωρηθούν τα πάντα, από βράχοι, ποτάμια, ή κλαδιά μέχρι τοίχοι, πεζούλια, ή κάγκελα. Ένας traceur καλλιεργεί την ικανότητα να εντοπίζει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας, τους οποίους ενδέχεται να χρησιμοποιήσει τόσο στην καθημερινή του ζωή, όσο και σε καταστάσεις εκτάκτων αναγκών. Γι’αυτό το λόγο η κατηγοριοποίηση του Παρκούρ ως δραστηριότητα είναι δύσκολη, αφού κάποιοι το θεωρούν άθλημα ενώ κάποιοι πολεμική τέχνη. Πολλοί, ωστόσο, είναι ευχαριστημένοι με το να τοποθετούν το Παρκούρ στη δική του κατηγορία: “Το Παρκούρ είναι Παρκούρ.”
Το Freerunning, από την άλλη, είναι η τέχνη της ελεύθερης σωματικής έκφρασης, χωρίς περιορισμούς και όρια. Αποσκοπεί στην ομορφιά, τη χάρη, και την ομαλότητα της κίνησης. Ο free-runner προπονείται ώστε να μπορεί να κινείται ελεύθερα στο περιβάλλον, αστικό ή μη, και να μπορεί να εκφράζει τον εαυτό μέσω της διάδρασης με τα διάφορα αντικείμενα του χώρου.
Ο όρος Free-Running επινοήθηκε από το Guillaume Pelletier, ένα από τα άτομα που συμμετείχαν στην παραγωγή του ντοκυμανταίρ Jump London, το 2003. Αρχικά, προοριζόταν για μια πιο διεθνή έκδοση του Parkour, μιας και τα Αγγλικά είναι πιο διαδεδομένη γλώσσα, και ο Pelletier θεωρούσε ότι το όνομα Free-Running αποτελούσε ακριβή μετάφραση της λέξης Parkour. Έτσι, και οι δύο αυτοί όροι χρησιμοποιούνταν εναλλακτικά στο Jump London.
Ωστόσο, η άποψη του Sébastien Foucan για το Parkour απέκλινε από αυτή του David Belle. Έτσι, η κοινότητα άρχισε να αναφέρεται στην έκδοση του Foucan ως Free-Running, και κράτησαν το όνομα Parkour για τον ορισμό του David Belle.
Σύμφωνα με τον Foucan το Freerunning δεν έχει να κάνει με την ομορφιά αλλά με το να νιώθεις συνδεδεμένος με το περιβάλλον σου. Βαθειά επηρεασμένη από τις πολεμικές τέχνες, η φιλοσοφία που κρύβει ορίζει την σύνδεση του σώματος με το πνεύμα και το περιβάλλον. Μπορεί να συγκριθεί με την κίνηση των ζώων η την ρευστή κίνηση του νερού.
(εφ. Νεολόγος)
