Το μέλος του Εμπορικού Συλλόγου της Πάτρας Μάκης Μακρής επέστρεψε από τον Τουρκία και την Συρία που μαζί με δυο ακόμα φίλους του τον Μίλτο Ζαμπάρα και τον Κώστα Κακκαβά, που είχαν πάει εθελοντικά για να βοηθήσουν τους σεισμόπληκτους.
Σε ένα μακροσκελές κείμενο του αναφέρει για την εμπειρία του αυτή: «Η αυθόρμητη αντίδρασή μας να βοηθήσουμε όσους το έχουν ανάγκη μεταβαίνοντας άμεσα στις πληγείσες περιοχές από τον φονικό σεισμό, πήρε σάρκα και οστά.
Ένα καραβάνι πραγμάτων που θα έφτανε στα χέρια μας από γνωστούς, φίλους, συγγενείς για να ξεκινήσει το ταξίδι του στους ανθρώπους που είχαν ανάγκη από βασικά αγαθά ήταν η αρχική μας ιδέα.
Ένα εγχείρημα που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν φανταζόμασταν ότι θα έβρισκε τέτοια άμεση και μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο και κυρίως ότι θα μπορούσε να οργανωθεί και να υλοποιηθεί σε τόσες λίγες ημέρες.
Παρ’ ότι είχαμε να διαχειριστούμε αρκετές δυσκολίες, με την εμπιστοσύνη και την κινητοποίηση του κόσμου, ο σκοπός επετεύχθη.
Και έτσι, το «mini van» έγινε φορτηγό, και η «μια ντουζίνα» πράγματα, έγιναν 8 παλέτες. Μα το σημαντικότερο είναι πως «οι τρεις φίλοι από την Πάτρα» έγιναν ολόκληρη η Δυτική Ελλάδα και η συγκέντρωση πραγμάτων έγινε «καραβάνι αγάπης», αφού στην Πάτρα συγκεντρώσαμε ρούχα, κουβέρτες, τρόφιμα και υγειονομικό υλικό από τα Καλάβρυτα, την Πάτρα, το Αγρίνιο, την Βόνιτσα, την Αμφιλοχία κ.α.
Οι ιστορίες που μπορούμε να σας διηγηθούμε από τις αναποδιές που εμφανίζονταν καθημερινά στο στάδιο του προγραμματισμού και της οργάνωσης αυτού του ταξιδιού δεν έχουν τελειωμό. Όμως, για έναν τόσο σπουδαίο σκοπό αξίζει και πρέπει να τις προσπεράσεις.
Η πιο συνήθης ερώτηση σε όσους μας συναντούν μετά το ταξίδι είναι: «Τι είδατε εκεί;»
Τι είδαμε εκεί… το Kahramanmaras είναι μια πυκνοκατοικημένη πόλη με πληθυσμό που ξεπερνάει τους 1.110.000 κατοίκους και είναι μόνο μια από τις 3 πόλεις που έχουν ισοπεδωθεί.
Το 85-90% των κτηρίων είτε έχουν καταστραφεί ολοσχερώς είτε έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές και πρόκειται να κατεδαφιστούν.
Αντικρύσαμε μια γκρίζα πόλη από τα βουνά που σχηματίζουν τα ερείπια και τον καπνό που βγαίνει από τις αυτοσχέδιες ή μη σόμπες των ανθρώπων που προσπαθούν να ζεσταθούν στις σκηνές ή στον δρόμο.
Οι πιο «τυχεροί» από αυτούς ζουν σε τέντες που παρέχει το κράτος με ενσωματωμένες ξύλινες σόμπες, μέσα σε οργανωμένους καταυλισμούς που υπάρχει μέριμνα για συσσίτιο και φύλαξη.
Μια πόλη που το σύνολο των επιζώντων κατοίκων ζει κατά κύριο λόγο σε αυτοσχέδιες σκηνές σε θερμοκρασία περιβάλλοντος υπό το μηδέν.
Εμείς όπου και αν κινηθήκαμε, ακόμη και στον οργανωμένο χώρο του γηπέδου με τις τέντες δεν βρήκαμε τουαλέτες, δεν βρήκαμε ντουζιέρες, δεν καταλάβαμε που πλένουν τα ρούχα τους και εκεί αναρωτηθήκαμε «μα που είναι οι μεγάλες οργανώσεις;» να προσφέρουν περισσότερα καταλύματα, περισσότερα σημεία σίτισης, περισσότερες προμήθειες, σκουφιά, γάντια, παπούτσια, ζεστά ρούχα; Αυτοσχέδιες υποδομές και παιχνίδια για τα παιδιά;
Ανοίγαμε το πορτ μπαγκαζ και μαζευόντουσαν με αγωνία να δουν τι έχεις να τους προσφέρεις που θα τους διευκολύνει, για λίγο όπως τρόφιμα, χυμούς, σνακς ή για περισσότερο, όπως ρούχα, κάλτσες κ.α..
Τα συναισθήματά μας συνεχώς μεταβάλλονταν.
Συγκίνηση στην κάθε αγκαλιά που μας έκαναν για την ελάχιστη βοήθεια που προσφέραμε εκείνη την ώρα. Πρόσκαιρη χαρά βλέποντας τα παιδιά να απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο στα αυτοσχέδια τέρματα που τους έφτιαξες.
Θλίψη βλέποντας τόσες περιουσίες κατεστραμμένες σε μια πόλη που το βιοτικό της επίπεδο ήταν ήδη χαμηλό και ο κόσμος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα φτώχιας. Φόβο, μαθαίνοντας πως σε τέτοιες συνθήκες ευδοκιμούν τα φαινόμενα trafficking και παιδικής εκμετάλλευσης. Μόλις μια ημέρα πριν ένας άντρας παρίστανε τον γιατρό για να απαγάγει ένα μωρό από το νοσοκομείο.
Όμως και ελπίδας. Ελπίδας για την ένωση τόσων λαών στον πόνο, στην δυστυχία. Τούρκοι, Σύριοι και Κούρδοι συνυπάρχουν σε έναν καταυλισμό χωρίς ταμπού και φυλετικές διακρίσεις, γιατί ο απλός αυτός κόσμος έχει κοινές ανάγκες και δεν βλέπει καμία εθνική διαφορά.
Αυτός ο κόσμος θα έχει να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες πέρα από τις προφανείς. Σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με ακόμη μια υγειονομική κρίση λόγω των ασθενειών που είναι σε έξαρση και απορρέουν από την σήψη των σωμάτων που δεν ανασύρθηκαν, αλλά και με μια οικολογική βόμβα, από την ταφή των ερειπίων σε έναν κρατήρα που έχουν φτιάξει λίγο πιο έξω από την πόλη κοντά στο αεροδρόμιο για να απορρίπτουν τα φορτηγά τα μπάζα που μεταφέρουν ασταμάτητα μέχρι να πέσει το φως.
Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά σε μια τέτοια καταστροφή.
Οι πράξεις όμως έχουν δύναμη και ουσία αυτή την στιγμή.
Για αυτό και το «Καραβάνι της Αγάπης» συνεχίζεται.. και ήδη συγκεντρώνει αγαθά για να ξαναταξιδέψει.
Από πλευράς μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Εμπορικός & Εισαγωγικός Σύλλογος Πάτρας για την διάθεση αίθουσας ώστε να συγκεντρώσουμε πράγματα στον χώρο τους, αλλά και για την διαμεσολάβηση με την ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ εταιρεία ΜΠΕΛΕΧΑΣ που ανέλαβε να μεταφέρει το «καραβάνι» (σας) μας στην οργάνωση « Humanity Greece » από όπου μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στην Τουρκία, το ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ στον Μεσολόγγι Αιτωλοακαρνανίας και δεκάδες φίλες και φίλους για την εθελοντική πρόσφορα.
Ζαμπάρας Μίλτος
Κακκαβάς Κώστας
Μακρής Μάκης».
