Του Χρήστου Ξανθάκη
Με λένε Χρήστο Ξανθάκη και είμαι δημοσιογράφος.
Είμαι επίσης εμβολιασμένος εδώ και κάμποσες εβδομάδες και με τις δύο δόσεις, όλα πρίμα, όλα κομπλέ.
Με τη θέλησή μου πήγα και το έκανα, κανένας δεν μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό ή το πιστόλι στον κρόταφο.
Έκατσα και διάβασα, πήρα τις πληροφορίες, τα μέτρησα, τα υπολόγισα και πήρα την απόφασή μου. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, φρόντισαν άλλωστε αρκετοί επιστήμονες (π.χ. ο Ηλίας Μόσιαλος) να μας τα σπάσουν σε πενηνταράκια τα δεδομένα και να μας ενημερώσουν εγκαίρως και επαρκώς. Κατέχω και πέντε πράγματα από επιστήμη ως απόφοιτος Φυσικού, κατέχω και πέντε πράγματα από τσαρλατανισμό ως λειτουργός του Τύπου, το είδα το έργο.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν υπήρχαν κάποιες ελάχιστες αμφιβολίες. Κάποιες ελάχιστες αμφιβολίες που όφειλα να έχω ως σκεπτόμενος άνθρωπος, διότι δεν είμαι δυο χρόνια στον πλανήτη είμαι πάνω από μισό αιώνα. Κι έχω καταλάβει ότι μερικές φορές υπερβάλλουμε με τη δύναμη των επιστημών και την ικανότητά τους να κάνουν θαύματα. Βλέπε και το στόρι με τη θαλιδομίδη, που ακόμη κυκλοφορούν ανάμεσά μας τα θύματά της. Κάποτε ήτανε κι αυτή ένα φάρμακο που όλα τα σκούπιζε κι όλα τα θεράπευε. Μόνο και μόνο για να ανακαλυφθεί κάποια στιγμή η τρομερή αλήθεια…
Ως εκ τούτου δεν τρέφω αισθήματα εχθρικά προς τους ανεμβολίαστους. Μου σπάνε τα νεύρα (και όχι μόνο!) το ομολογώ και με διαολίζουν, αλλά δεν μπορώ και να τους στήσω στον τοίχο. Καταλαβαίνω τα άγχη τους και τις ανησυχίες τους, κατανοώ τις αγωνίες τους. Εντάξει, γελάω με τα τσιπαρίσματα και το μαγνητισμό και την αλλοίωση του αθάνατου ελληνικού DNA, αλλά δεν μπορώ να μη συμμεριστώ τον προβληματισμό της Μαρίας της μανάβισσάς μου όταν μου λέει:
«Εγώ ρεπόρτερ, το καθυστέρησα όσο μπορούσα με το εμβόλιο. Γιατί είχα φοβηθεί, ιδίως με όλα όσα έγιναν με το AstraZeneca. Τριάντα χρονών είμαι, θέλω να κάνω παιδιά, δεν είναι παράλογο. Τελικά πήγα και το έκανα, αλλά ακόμη δεν έχω ηρεμήσει, πώς να στο πω…»
Κανονικός άνθρωπος τα λέει αυτά, δεν τα λέει κάνας μυστήριος με το ψεκαστήρι στο χέρι. Και είναι πολλοί οι κανονικοί άνθρωποι που είτε το καθυστερούν το εμβόλιο είτε δεν έχουν πειστεί για την αποτελεσματικότητά του. Αν θέλουμε, τους ακούμε με προσοχή και προσπαθούμε να τους πείσουμε, αν δεν θέλουμε τους βγάζουμε τρελούς και προσπαθούμε να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη. Βλέπε και το στόρι με τις ανακοινώσεις Γεωργιάδη-Γεραπετρίτη, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπαν ότι οι Έλληνες πολίτες θα χωριστούν σε δύο κατηγορίες.
Και κάποιοι χάρηκαν.
Και κάποιοι πανηγύρισαν.
Και κάποιοι θυμήθηκαν ότι ο Εμφύλιος θα είχε και τρίτο γύρο και ότι του τρίτου γύρου η ώρα ήρθε τώρα. Δεν πειράζει, ας μην είναι κομμουνιστικός, ας είναι εμβολιακός…
Λυπούμαι πολύ, αλλά όσο με εκνευρίζουν οι αντιεμβολιαστές τόσο με φουρτουνιάζει και ο δικός τους ο ενθουσιασμός. Γιατί τον αγώνα των εμβολίων οφείλαμε να τον έχουμε κερδίσει προ πολλού με στοχευμένες καμπάνιες και πλήρη ενημέρωση και όχι να τρέχουμε τελευταία στιγμή με απαγορευτικά μέτρα και φιλοδωρήματα των 150 ευρώ.
Τώρα τα κάναμε ρόιδο και μπήκε μπροστά ο μηχανισμός της σύγχυσης και του διχασμού για να κρύψει τις αδυναμίες μας. Αναμενόμενο, δεν λέω, από πολιτικής απόψεως, αλλά σε ανθρώπινο και κοινωνικό επίπεδο μόνο τον κανιβαλισμό προωθούν οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Και φέρνουν στο νου τους στίχους από εκείνο το παλιό τραγούδι του Ξυλούρη:
«βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας»
