Του Γιάννη Γεωργόπουλου
Το αποτύπωμα που άφησε στην κοινωνία των Καλαβρύτων και της υπόλοιπης Αχαΐας ό,τι συντελέστηκε σε πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στο Χελμό, προφανώς και μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να λάβει.
Αυτό επιτάσσει πέραν όλων των άλλων και το γεγονός, πως έγινε η αφορμή για ν’ ανοίξει και να επικαιροποιηθεί η κουβέντα σχετικά με το τι μπορεί να επιτευχθεί, αρκεί να υπάρχουν ιδέες, βούληση, ανάληψη ευθυνών και προπάντων σχεδιασμός.
Την ίδια ώρα και με διαφορά… φάσης, για τη «Μέκκα» που ακούει στο όνομα Πάτρα, η δημοσιοποίηση της ειλημμένης απόφασης για να μπει λουκέτο στο εργοστάσιο της Hellas can στη ΒΙ.ΠΕ., άνοιγε τον Ασκό του Αιόλου.
Συνεπώς μιλάμε για ένα κοντράστ συναισθημάτων που μας έκανε συνάμα παρατηρητές σε δύο όψεις του ίδιο νομίσματος.
Είναι ωστόσο έτσι;
Αποτελεί πραγματική ανάπτυξη από μόνο του ένα event όσο επιτυχημένο κι’ αν είναι ή απλά συνθέτει μία τονωτική ένεση σε μια τοπική οικονομία που θα εξακολουθεί να ζει την επομένη με τις γνωστές παθογένειες και αρνητικές παραμέτρους;
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η απάντηση ταυτίζεται με το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος το οποίο γίνεται αμείλικτο όταν συνδυαστεί –θέλοντας και μη– με ταυτόχρονη απώλεια 121 θέσεων εργασίας και το ντόμινο που θα προκαλέσει σε δεκάδες άλλους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις «δορυφόρους» της Hellas can.
Γι’ αυτό καλό είναι, όταν σβήνουν τα φώτα της «ράμπας» να αντιλαμβανόμαστε πως η πραγματική ανάπτυξη, δεν είναι ο «μουσαφίρης» της μιας ημέρας στα χωρικά ύδατα της Αχαΐας αλλά η συντονισμένη, προγραμματισμένη και με στοχοπροσήλωση οικοδόμηση μέσα από τακτικές και στρατηγικές, πραγματικών συνθηκών, ευημερίας.
Γιατί η ανάπτυξη ενός τόπου προϋποθέτει πραγματικό πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα, σύνδεση με την έρευνα και τη νέα τεχνολογία, ανάδειξή του σε παράγοντα των συνδυασμένων μεταφορών και σημείο αναφοράς ως προς την εξασφάλιση φθηνής ενέργειας.
Όσο η εικόνα της Πάτρας και της Αχαΐας παραπέμπει στους ιδανικούς αυτόχειρες, τόσο θα βαφτίζουμε τις αναλαμπές ανάπτυξη, όπως οι καλόγηροι του Μεσαίωνα βάφτιζαν «το κρέας ψάρι» στις μέρες της νηστείας.
Ηθικό δίδαγμα: Θέλει πολιτική μαγκιά και όχι… μόνο, να δεις τη σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί στην περιοχή και να αρνηθείς την «θέα» όλων όσων επίπλαστα σε κάνουν να ευφραίνεσαι.
