Του Γιώργου Κοντογιάννη
Ομολογώ ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, η ευλαβική τήρηση μέχρι κεραίας που λέμε, των απαγορευτικών μέτρων της πολιτείας λόγω κορονοϊου την ημέρα της γιορτής του πολιούχου Αγ. Ανδρέα. Και αυτό γιατί δεν περίμενα ότι θα πειθαρχήσει απόλυτα ένας αριθμός ανθρώπων που εκφράζουν την πίστη τους με ιδιαίτερη θέρμη γύρω από την εκκλησία και τις γιορτές των Αγίων. Στην Πάτρα άλλωστε η γιορτή του πολιούχου μας ήταν ανέκαθεν ένα γεγονός πολύπλευρης σημασίας, έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος, αλλά και μετρήσιμου οικονομικού μεγέθους, σε ότι αφορά τα πολύπλευρα οφέλη από την επισκεψιμότητα στην πόλη. Φέτος ήταν η απόλυτη σιωπή. Ασφαλώς καταλυτικός ήταν ο ρόλος της τοπικής εκκλησίας και κυρίως του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Πατρών, ο οποίος «πείρε επάνω του» από τους πολιτικούς και τους λοιμωξιολόγους την διαχείριση αυτού του ιδιαίτερου γεγονότος.
Η στάση της τοπικής εκκλησίας από την αρχή της πανδημίας είχε δύο όψεις. Η μία ήταν η κατά ανάγκη συμμόρφωση στις προτάσεις των επιστημόνων και τον πολιτικών και από την άλλη αρκετές περιπτώσεις έντονων «αντάρτικων» γύρω από την τέλεση ακολουθιών, την χρήση μάσκας μέσα στους ναούς και τη σχέση της Θείας Κοινωνίας με την μετάδοση ή όχι του κορονοϊού. Δημόσια οι παραφωνίες καταδικάζονταν αλλά κατά βάθος υπέβοσκε μια αντίληψη που έδειχνε και εξέπεμπε προς τα έξω συγκρατημένη τάση περί μη πειθαρχίας σχεδόν σε τίποτα από την τοπική εκκλησία με το επιχείρημα ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν είναι απλώς εναντίων της εκκλησίας, της πίστης και του Χριστού. Τελικά από ότι αποδείχθηκε προχθές ανήμερα του Αγ. Ανδρέα, η εκκλησία της πόλης μας και ο Σεβασμιότατος, με αξιοθαύμαστη ουσιαστική και επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος, προσχώρησαν στην άποψη ότι «ο Χριστός είναι παντού και στο σπίτι μας και στην καρδιά μας και κυρίως ο Αγ. Ανδρέας». Έτσι όπως ακούστηκε.
Ασφαλώς οι πιστοί θα επιστρέψουν στις εκκλησίες και ο Άγιος μας θα γιορταστεί όταν γλυτώσουμε από την πανδημία, με τον καλύτερο τρόπο, αλλά η συζήτηση για το πώς επικοινωνούμε με τον Θεό και Αυτός μαζί μας μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ με απόλυτη συμφωνία όλων. Υπάρχει ένας σχετικός μύθος που λέει πολλά για αυτό και θα πρέπει να τον έχουμε υπ’ όψιν μας. Κάποτε σε ένα χωριό έχει ξεσπάσει καταιγίδα και εκτός άλλων μεγάλη πλημμύρα απειλούσε την εκκλησία που μέσα είχε εγκλωβιστεί ο νεωκόρος της. Τρέχουν οι χωριανοί του ρίχνουν ένα ξύλο να πιαστεί και να σωθεί και αυτός αρνείται. «Φύγετε, εγώ είμαι άνθρωπος του θεού και θα σωθώ. Δεν με αφήνει ο Θεός να πνιγώ, πηγαίνετε αλλού και σώστε κανέναν άλλον», τους είπε. Χειροτερεύει η πλημμύρα, έχετε η Πυροσβεστική με βάρκα στην εκκλησία ενόσω η στάθμη του νερού ανεβαίνει και του φωνάζουνε: «Ανέβα στην βάρκα να σωθείς γρήγορα»! «Όχι φύγετε, σώστε το χωριό, αφήστε με εμένα είμαι άνθρωπος του Θεού, δεν θα με αφήσει να πνιγώ», τους απαντάει. Η βροχή και ο κατακλυσμός αγριεύουν και έρχεται ελικόπτερο με τους διασώστες να του πετάνε ένα σχοινί να πιαστεί. «Δεν έχω ανάγκη εγώ, έχω πίστη στο Θεό ότι θα με σώσει, φύγετε και μαζέψτε τους άλλους να σώσετε τον κόσμο», τους λέει. Φεύγουν κι αυτοί, το νερό κατακλύζει τον τόπο και ο νεωκόρος πνίγετε! Πάει στον άλλο κόσμο και συναντάει το Θεό και του λέει «Θεέ μου εγώ είμαι ταπεινός δούλος σου, αλλά δεν με έσωσες όμως»! «Κάνεις λάθος», του λέει ο Θεός! «Τρεις φορές προσπάθησα να σε σώσω. Όχι μόνο δεν το δέχτηκες αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν το κατάλαβες»…
(από την εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
