ΤΟΥ Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Μια από τις χειρότερες στιγμές της τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν η κατάργηση του νόμου «Καποδίστριας», δηλαδή του 2539/97 και η αντικατάστασή του από τον νέο νόμο «Καλλικράτης» με αριθμό 3852, το 2010.
Η αναγκαστική προσαρμογή που μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση στα πληθυσμιακά κριτήρια κατανομής κονδυλίων, ισοπέδωσε κάθε προσπάθεια που ξεκίνησε με το πρόγραμμα «Καποδίστριας», γύρω από μια πρώτη διοικητική αποκέντρωση των πόλεων και από την οργάνωση της υπαίθρου με φιλοσοφία αστικής λειτουργίας.
Το 2010 είδαν πρώτη φορά τα χωριά στην Ελλάδα κάδους απορριμμάτων και απορριμματοφόρα και οι πόλεις Δημοτικά Διαμερίσματα με υπηρεσίες στη γειτονιά τους. Ο νόμος «Καλλικράτης» όμως καταβρόχθισε στη συνέχεια την Ελληνική περιφέρεια, στην οποία ό,τι χτίστηκε από τους μικρούς Δήμους έμεινε ασυντήρητο, η απόσταση από το κέντρο αποφάσεων διπλασιάστηκε και τα χωριά ξαναγύρισαν στη φιλοτιμία του Προέδρου της Κοινότητας.
Στις πόλεις δε, ελάχιστα Δημοτικά Διαμερίσματα λειτουργούν σήμερα ως πλήρεις υπηρεσίες, τουλάχιστον στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Η Πάτρα είναι μια από τις πόλεις που δεν μπόρεσε να νικήσει τον χρόνο και να οργανώσει την ανταπόδοση υπηρεσιών του Δήμου στους πολίτες σε επίπεδο γειτονιάς. Τον Γενάρη του 2011 έγινε ένα τεράστιο αστικό κέντρο από τον Ψαθόπυργο μέχρι τα Καμίνια, που βαδίζει από τότε βλέποντας και κάνοντας… Δεν είναι άλλωστε και το πρώτο πράγμα στο οποίο τη νίκησε ο χρόνος…
Ακολούθησαν και οι περικοπές στις προσλήψεις προσωπικού, η μείωση πόρων στην Τ.Α. και η μετατροπή των Δήμων σε κέντρα εποχιακής απασχόλησης κυρίως ατόμων ειδικών κατηγοριών.
Στις 31/12/2002 ο Δήμος Πατρέων είχε 2.000 εργαζόμενους περίπου και σήμερα έχει πάνω-κάτω χίλια άτομα. Έτσι μαζί με τις εγγενείς αδυναμίες της η πόλη της Πάτρας, έφθασε το 2024 να υλοποιεί μελέτες έργων του 1994 με την αρχιτεκτονική τοπίου του ’90 κυβόλιθος, επιδαπέδιος φωτισμός και νέα δενδροφύτευση. (Πεζόδρομος Ασκληπιού, Τρίκαλα 2002) Και χαιρόμαστε βέβαια γιατί πιστεύουμε ότι κάνουμε το μεγάλο θαύμα ανάπλασης του κέντρου.
Σκεφθείτε αν είχαμε οργανώσει στα τρία Δημοτικά Διαμερίσματα, Αρκτικό, Νότιο και Ανατολικό, μικτά συνεργεία άμεσης επέμβασης, πρασίνου και περιβάλλοντος, ηλεκτροφωτισμού και καθαριότητας, κοινοχρήστων χώρων, εκτός του κεντρικού και των πρώην Δήμων. Με εντολές από τον κεντρικό Δήμο αλλά με καθημερινή επιστασία και επέμβαση στην κάθε γειτονιά. Θα αποφεύγαμε όλο αυτό το βάτο που φτάνει το ένα μέτρο σε κάποια σημεία, το σκουπίδι και τα σκοτάδια στις απομακρυσμένες από το κέντρο γειτονιές. Αυτή την αδυναμία σήμερα τη χρησιμοποιούμε για να καταγγείλουμε τις κυβερνήσεις που δεν επιτρέπουν πρόσληψη μόνιμου προσωπικού στους Δήμους.
Σκεφθείτε να είχαμε όχι ένα, αλλά τρία μηχανήματα διαγράμμισης οδών από το 2015, τότε που μπορούσαμε να τα πάρουμε πριν συνταξιοδοτηθούν οι έμπειροι χειριστές, δίνοντας την ευκαιρία να αποκτήσουν όλες οι γειτονιές και οι κόμβοι σύγχρονη διαγράμμιση ασφαλείας για κυκλοφορία οδηγών και πεζών. Σήμερα έχουμε την πιο τυφλή πόλη στην Ελλάδα. Εμπειρικά κυκλοφορούν αυτοκίνητα και πολίτες.
Σκεφθείτε εάν είχαμε κατεδαφίσει αυτό το επικίνδυνο κτίριο-έκτρωμα των πρώην υπηρεσιών του λιμανιού μέσα από την είσοδο στο τέρμα της Γούναρη και στη θέση του διαμορφωνόταν ένας χώρος περιπάτου ή πολλαπλών δράσεων. Εάν είχαμε πεζοδρομήσει το Τσιβδί-Γούναρη-Μπουμπουλίνας-Τριών Ναυάρχων-Όθωνος Αμαλίας, δίνοντας νέα κατεύθυνση στην αναψυχή χαμηλής όχλησης και στην εστίαση ώστε να πάψουν κυρίως να πηγαίνουν απ’ την Αγίου Νικολάου στη Ρήγα Φεραίου και από εκεί στη Μαιζώνος. Με πάρκινγκ μέσα στο χώρο του παλιού λιμανιού, αποσυμφορίζοντας το ιστορικό κέντρο από δίκυκλα και αυτοκίνητα.
Σκεφθείτε να είχαμε εντάξει το κληροδότημα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αγ. Ανδρέου-Παντανάσσης-Όθωνος Αμαλίας σε Ευρωπαϊκό πρόγραμμα ώστε να χτίσουμε εκεί ένα νέο βιοκλιματικό κτίριο Δημαρχείο για το μέλλον της πόλης, αφήνοντας το Αρσάκειο στον κοινωνικό τομέα και στον Πολιτισμό.
Οι πόλεις βέβαια δεν χτίζουν το μέλλον τους με «αν». Σίγουρα δεν το χτίζουν με φτιασίδωμα από τη μια και μόνιμη διαμαρτυρία από την άλλη. Καλά να είμαστε. Υγεία και υπομονή. Θα δούμε τέτοιες μέρες, φθινόπωρο του ‘27 αν η Πάτρα θα νικήσει επιτέλους το χρόνο… και τον εαυτό της.
