Του Γιάννη Γεωργόπουλου
Τελικά η κοινωνία δεν είναι σε τόσο βαθύ και οριστικό λήθαργο όπως πίστευαν ή ήθελαν να μας κάνουν να πιστεύουμε πολλοί από τους διαχειριστές της κοινής γνώμης. Το δυστύχημα ωστόσο είναι ότι χρειάστηκε μια τραγωδία προκειμένου να το αντιληφθούμε.
Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι άλλο, από το κατά πόσο αυτή η έκρηξη οργής μας επιτρέπει να μιλάμε για μία διαμορφωμένη κοινωνική βάση η οποία ορίζεται από την οργάνωση, τη μαζικότητα και τη συνειδητοποίηση ή απλά για μία μάζα στο εσωτερικό της οποίας συναντά κανείς ετερόκλητα στοιχεία και στοιχεία τα οποία σε πολλές των περιπτώσεων επαναφέρουν στο προσκήνιο απλά και μόνο εικόνες οι οποίες κάποιοι θα ήθελαν να εξελιχθούν ως μία νέα «άνω και κάτω πλατεία».
Κάθε προσπάθεια για εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων εμπεριέχει μεγάλο κίνδυνο λανθασμένων προσεγγίσεων και αναλύσεων. Η διαδικασία οικοδόμησης κινημάτων – ακόμα και μετά από μία εθνική τραγωδία – είναι επίπονη και πολλές φορές μέχρι να φτάσει στην τελική της φάση περνάει από στάδια τα οποία δεν τα συναντάς εύκολα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όπως αυτό που έχει μεσολαβήσει από την καταστροφή των Τεμπών έως σήμερα.
Τα Τέμπη ενδεχομένως να ήταν η σπίθα για να ενεργοποιηθεί μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Κατά πόσο αυτή η σπίθα θα αποτελέσει τη «μαγιά» για την διαρκή αφύπνιση αποτελεί μέχρι στιγμής έναν μεγάλο άγνωστο παράγοντα.
Εδώ ακριβώς μπαίνει στην εξίσωση ο ρόλος των κομμάτων – εν προκειμένω της αντιπολίτευσης – και ο τρόπος με τον οποίο το καθένα θα επιχειρήσει να «αποθησαυρίσει» το σύνολο ή μέρος αυτής της κοινωνικής αντίδρασης. Ιστορικά έχει καταδειχτεί, πως όποτε τα κόμματα βιάστηκαν να καταγράψουν οφέλη από την αυθόρμητη αντίδραση της κοινωνίας, το μόνο που κατάφεραν ήταν να οδηγήσουν αυτές τις δυνάμεις που ενεργοποιήθηκαν ξανά στο «καβούκι» τους.
Μακάρι αυτή τη φορά να είναι και να γίνει αλλιώς. Το έχει ανάγκη η Ελλάδα, το έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, το έχει κάτι παραπάνω από ανάγκη η Δημοκρατία.
Υ.Γ. Η οικοδόμηση λαϊκής βάσης με όρους πλατείας και μόνο, κάθε άλλο παρά σε μαζικά κινήματα με υγιή ταυτότητα οδήγησε. Αντιθέτως αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες αιτίες, όταν η μαζική αντίδραση εμφάνισε την ιστορική της καμπή, για ιστορικές ήττες και συμβιβασμούς.
Υ.Γ.1 Ένα από τα πρώτα μαθήματα για όσους ονειρεύονται ή δηλώνουν μέντορες της επικοινωνιολογίας είναι αυτό που αναφέρεται στο γιατί οι εθνικές τραγωδίες δεν προσφέρονται για επικοινωνιακή διαχείριση αλλά μόνο για δράση και αντίδραση. Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν απέφυγε την πεπατημένη και εγκλωβίστηκε σε μία προσπάθεια διαχείρισης της καταστροφής, καθώς αντί να αναλάβει τις ευθύνες και να κοιτάξει στα μάτια τον κόσμο, επέλεξε να λειτουργήσει για τα ….μάτια του κόσμου.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
