Του Διονύση Ζακυνθινού
Φέτος τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με άλλες χρονιές. Ας όψεται ο κορωνοϊός, που έριξε περαιτέρω τους τόνους γύρω από τις πανελλαδικές εξετάσεις– περί αυτών ο λόγος.
Άσε που ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, ήρθε και ο μεγάλος βαθμός δυσκολίας των θεμάτων να το στραβώσει ακόμη περισσότερο.
Πολύ λιγότεροι ήταν φέτος οι επιτυχόντες που άγγιξαν την κορυφή, κατά συνέπεια λιγότερα ήταν και τα ανάλογα αφιερώματα στους πρώτους των πρώτων.
Έτσι, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν υποχρεωτικά σε κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις που έκαναν τη διαφορά. Ναι, είναι είδηση ότι μάνα και κόρη έδωσαν εξετάσεις και πέρασαν αμφότερες σε σχολές της προτίμησης τους.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν για την πρώτη η οδός των σπουδών φαντάζει μια αυτονόητη επιλογή, για τη δεύτερη μάλλον είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου ισοδύναμου με ένα απωθημένο.
Σε κάθε περίπτωση, καθ’ όλα αξιοσέβαστες, έδωσαν την απαιτούμενη είδηση – τροφή. Συνεισέφεραν από την πλευρά τους για να βγει το μεροκάματο ανθρώπων στα μέσα ενημέρωσης.
Βλέπεις, μια από τις ακλόνητες σταθερές σε τούτη τη χώρα, είναι η μεγάλη βαρύτητα – δημοσιοποίηση που δίνεται στη διεξαγωγή των συγκεκριμένων εξετάσεων. Ενδεικτικά είναι και τα μηνύματα για την περίσταση πολιτικών αρχηγών, βουλευτών, επίδοξων βουλευτών, και πάει λέγοντας.
Είναι πια τόσο… κλισέ, που ξέρεις εκ των προτέρων τι θα διαβάσεις. Συγχαρητήρια στους επιτυχόντες, μια καλή κουβέντα για τους μη εισακτέους με την υπενθύμιση ότι η ζωή δεν τελειώνει με μια αποτυχία. Αλλά σάμπως ξεκινά και με την εισαγωγή σε μια πανεπιστημιακή σχολή;
Μετά από την πρώτη δικαιολογημένη ηθική ικανοποίηση, για τις οικογένειες των επιτυχόντων ξεκινά ένας άλλος αγώνας, πιο σκληρός, που θα απαιτήσει μεγαλύτερες θυσίες, πρωτίστως οικονομικές.
Ο στόχος θα είναι τώρα η έγκαιρη και επιτυχής περάτωση των σπουδών, που θα δώσει στη συνέχεια τη θέση της σ’ αυτόν της απόκτησης του απαραίτητου μεταπτυχιακού, για να καταλήξει ακολούθως στην εναγώνια αναζήτηση μιας δουλειάς, με τη φυγή στο εξωτερικό να είναι πια ένα από τα επικρατέστερα σενάρια.
Εννοείται ότι σ’ αυτόν τον πολύ δύσκολο και συχνά αντίξοο αγώνα δεν θα βρεθεί κανένας πολιτικός να τούς συμπαρασταθεί, ούτε στα λόγια. Εκεί ο καθείς και τα όπλα του, και όποιος επιβιώσει, όπως επιβιώσει.
Όσο για όσες και όσους δεν πέρασαν, πιθανότατα θα προσπαθήσουν πάλι του χρόνου για να έρθουν στη θέση των επιτυχόντων, ακολουθώντας την πεπατημένη. Ποτέ μην τα παρατάς, όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Και η ζωή θα συνεχίζεται, παράγοντας μεταξύ άλλων και στρατιές πτυχιούχων ανέργων σε μια χώρα που επιμένει να μην έχει έναν ορθολογικό χάρτη τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ώστε να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες της και όχι τους ευσεβείς (και ως επί το πλείστον ανεδαφικούς) πόθους χιλιάδων οικογενειών, που στηρίζονται πλέον σε στερεότυπα του παρελθόντος.
