Σταύρος Κουμπιάς: Συνταξιοδοτείται ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών

Συνταξιοδοτείται ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Σταύρος Κουμπιάς. Κλείνει ένας μεγάλος κύκλος και με post του στο facebook έκανε έναν σύντομο απολογισμό. Διαβάστε τι έγραψε:
«Σήμερα ολοκληρώνεται μια πολύχρονη διαδρομή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εν πολλοίς στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο οποίο οφείλω πολλά. Παρακολούθησα σχεδόν εξ αρχής την συνεχώς ανοδική πορεία του Πανεπιστημίου Πατρών (κάποτε ήταν ένα μικρό, επαρχιακό Πανεπιστήμιο, τώρα βρίσκεται σε μια ζηλευτή ακαδημαϊκή θέση) ,η οποία καθόρισε αποφασιστικά και την δική μου προσωπική και ακαδημαϊκή εξέλιξη.
Έζησα καλές και δύσκολες στιγμές, με ούριους ανέμους αλλά και με θύελλες… Προσπάθησα να υπηρετήσω (ως διδάσκων, αλλά και από θέσεις ευθύνης) το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Τμήμα μου, το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών (που βρίσκεται σήμερα ανάμεσα στα 250 καλύτερα αντίστοιχα Τμήματα διεθνώς, με εξαιρετικό διδακτικό, ερευνητικό και λοιπό προσωπικό και με λαμπρούς φοιτητές), αναλώνοντας όσες πνευματικές και βιολογικές δυνάμεις μπορούσα να διαθέσω.
Βίωσα χαρές και επιτυχίες, αποτυχίες και απογοητεύσεις, δίκαιη και άδικη κριτική, αρνητικές εμπειρίες, κάποτε με δυσβάσταχτο προσωπικό κόστος. Προσπαθούσα πάντα να εκφράζω καθαρά τις απόψεις μου, συχνά ίσως υπερβολικά έντονα, χωρίς να κρύβομαι φοβούμενος το κόστος, αλλά και χωρίς να αποφύγω λάθη (για τα οποία απολογούμαι), που νομοτελειακά δεν μπορούν να αποφευχθούν κατά την διάρκεια μιας πολύχρονης και συχνά δύσβατης διαδρομής σε ένα τέτοιο εξαιρετικά απαιτητικό ακαδημαϊκό περιβάλλον, συχνά έσοθεν και έξοθεν βαλλόμενο.
Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές είναι ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει σε ένα Πανεπιστήμιο και φυσικά συνιστούν το λόγο ύπαρξης του. Προσπάθησα, όλα αυτά τα χρόνια, να σταθώ στο πλάι τους, συχνά με αυστηρότητα, ποτέ απέναντι τους. Η εμπειρία από αυτήν τη συμπόρευση με τους νέους, την μόνη μας, ίσως, ελπίδα, ανεκτίμητη. Τώρα, στο τέλος, γυρίζω “πίσω” και σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη και νοσταλγία τους δασκάλους μου, τους φοιτητές μου, τους συναδέλφους και συνεργάτες μου που πορευτήκαμε μαζί,
ιδιαίτερα αυτούς που δεν υπάρχουν πια. Χρωστώ απέραντη ευγνωμοσύνη στο Πανεπιστήμιο Πατρών και ιδιαιτέρως στο Τμήμα μου, που με τίμησαν περισσότερο απ’ οτι μου αναλογούσε και γι’ αυτό προσπάθησα να τα υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Άλλοι θα κρίνουν, με την απαραίτητη αποστασιοποίηση, την όποια συνολική μου συνεισφορά. Εγώ αφήνω πίσω μου τα αρνητικά, τις ανθρώπινες αντιπαραθέσεις, τις απογοητεύσεις και τις ήττες, κρατώ και αναπολώ τα θετικά, τις “νίκες”, την πολύτιμη πείρα και τελειώνω ικανοποιημένος μόνο και μόνο για το “ταξίδι”…»