Σε χρόνους όπου τα κάστρα των Μυκηνών υμνούν τη μοναξιά της ιστορίας τους,
Σε χρόνους όπου η φωτιά πολιορκεί τον τάφο του Αγαμέμνονα,
Σε χρόνους όπου οι οπαδοί των κομμάτων “ορίζουν” την αισθητική των Δελτίων Ειδήσεων,
Σε χρόνους όπου θεωρείται άθλος που δεν κάηκαν τα ικριώματα της Ακρόπολης των Μυκηναίων,
Σε χρόνους όπου με τόση ευκολία για τις ανάγκες του FB “φοράμε” στο πρόσωπο τη γαλλική σημαία για την καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων,
Σε χρόνους που οι “πνευματικοί” παράγοντες αυτού του τόπου, στο πλήθος τους “ποιούν τη νήσσα” κοινώς κάνουν την πάπια για κάθε τι που μολύνει το πολιτιστικό ορίζοντα της πατρίδας μας, αλλά ταυτόχρονα λεηλατούν την άσφαλτο της πλατείας Συντάγματος, για τις όποιες οικονομικές απώλειες τους αφορούν κάθε φορά,
Σε χρόνους όπου οι πνευματικοί παράγοντες αυτής της αγίας γωνιάς του πλανήτη υμνούν ναρκισσιστικά μόνο το εφήμερο του έργου τους, καθώς ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκις, ο Χαλεπάς, ο Ελύτης, ο Σκαλκώτας, ο Παλαμάς και τόσοι άλλοι μας έχουν αφήσει ορφανούς,
Σε χρόνους της Μεγάλης παρακμής που ζούμε θα καίγεται ως κάτι φυσικό ο τάφος του Αγαμέμνονα, θα χάνουμε από την Εθνική Πινακοθήκη το μοναδικό εργο του Πικάσο που είχαμε, θα καταληστεύεται το φυσικό περιβάλλον της Αρχαίας Ολυμπίας, θα αλλοιώνεται η γλώσσα που μας έδωσαν Ελληνική, θα καταστρέφεται η παιδεία δημιουργώντας φοιτητές στα πανεπιστήμια με βαθμούς εισαγωγής σε κάποιες σχολές με μονάδα (1) στα είκοσι,
Σε χρόνους λοιπόν μεγάλης κοινωνικής ήττας που αφορά την αισθητική και την παιδεία που έχουμε ως κοινότητα, όλα αυτά θα είναι εφικτά και θα θεωρούνται φυσιολογικά.
Αντώνης Δ. Σκιαθάς
