«Πρώτα γνώρισα τον πατέρα του Δημήτρη, τον πολυσεβαστο Δάσκαλο κ. Σπύρο Αντωνόπουλο…πρωτοπόρο στο ακηδεμόνευτο συνδικαλιστικό κίνημα πολύ πριν ιδρύσουμε τη ΔΑΚΕ… και μετά …τον νεαρό μονάκριβο γιο του και δικό μου πιστό φίλο και συναγωνιστή» έγραψε αποχαιρετώντας τον Δημήτρη Αντωνόπουλο, ο Νίκος Νικολόπουλος. Και συνέχισε ενθυμούμενος: «Αρχές δεκαετίας του 80 και ο φλογερός ιδεολόγος φοιτητής μπαίνει στο πολιτικό κα μίνι Ευάγγελος Αβέρωφ, φωτιά και τσεκούρι.
Η γαλάζια γενιά ανδρώνεται και μπαίνει παντού στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια στους χώρους δουλειάς !Ο Δημήτρης έρχεται κοντά μας, ακολουθεί στα δύσκολα, στην πρώτη γραμμή, και γίνεται σημαιοφόρος της ΔΑΠ στο Πολυτεχνείο Πάτρας.
Στη νεολαία επί προεδρίας του αδερφού μου Κώστα ,και εν συνέχεια επί της δίκης μου ηγεσίας αναλαμβάνει στην ΟΝΝΕΔ ρόλους ευθύνης …Από την καθοδήγηση μέχρι την αφισοκόλληση ο Δημήτρης πάντα και παντού παρών …Ο Δημήτρης ήταν πρώτος και στα γράμματα και στη παρέα και στη φιλανθρωπία και στη προσφορά και στη διασκέδαση και στη μπέσα και στη επαγγελματική του διαδρομή και απέναντι στους γονείς. Ο Δημήτρης μου έδωσε την πρώτη παρθενική ψήφο του με «θόρυβο» και με στήριξε αταλάντευτα μέχρι και τελευταία-στα δημοτικά-με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια .Άνοιξε την καρδιά του και το σπίτι του για μένα…και ποτέ δεν ζήτησε κάτι ! Και εγώ τώρα ο φίλος του , ο Νικολής-όπως τού άρεσε να με αποκαλεί-άφωνος από την πρόωρη αναχώρηση του γράφω λίγα λόγια ευγνωμοσύνης από όσα πολλά πάρα πολλά χαραγμένα έχω στη καρδιά και τη μνήμη μου…Καλή αντάμωση Δημήτρη!
Εμείς όλοι, οι συμμαχητές, οι φίλοι, οι συμπολίτες …πάντα θα σε έχουμε στη μνήμη και τη προσευχή μας… Και εμάς θα μας συντροφεύουν οι νόστιμες κουβέντες σου και το παράδειγμα σου…Έφυγες εσύ αλλά έχουμε μείνει πάρα πολλοί από εκείνη τη γενιά που θα συνεχίζουμε ασυμβίβαστα τους αγώνες για την Ελλάδα και την παράταξη που αγαπήσαμε και θα υπηρετούμε τις ιδεολογικές αρχές του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
