Για την Νευροχειρουργική Κλινική του ΠΓΝΠ

23.09.2020 / 7:20
unnamed-16

Του Δημήτρη Δελέγκου

Μεγάλος ήταν ο πατέρας μου. Άσχετα με το αν είχε ή όχι πετύχει στη ζωή του από κανέναν δεν την είχε κλέψει. Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ που τον μετέφεραν στο Π.Γ.Ν.Π. όχι μόνο διέπονταν από επαγγελματισμό, αλλά θα έλεγα και από έναν ιδεατό ανθρωπισμό.

                Ο μεγάλος διάδρομος των Επειγόντων Περαστικών του Π.Γ.Ν.Π. μου φάνηκε περισσότερο σκοτεινός απ’ ότι τον ήξερα. Αμέσως πέρασε από το μυαλό μου εκείνη η φράση του Μπρέχτ: «Αυτούς στο σκοτάδι δεν τους βλέπει κανείς».

Η ιατρός που είχε ειδοποιηθεί για την έλευση του περαστικού κατέβηκε σχεδόν αμέσως. Με ένα διαρκές, αλλά αυστηρό χαμόγελο μου εξήγησε όχι μόνο την κατάσταση του ασθενούς, αλλά και το τι θα επακολουθούσε. Σχεδόν αμέσως μεταφερθήκαμε στην Νευροχειρουργική Κλινική του Π.Γ.Ν.Π..

                Εκεί αυτό που ονομάζουμε επαγγελματική κατάρτιση, καθήκον ή λειτούργημα, αδιάκοπα συνεχίστηκε.

                Δράττομαι της ευκαιρίας να σημειώσω ότι τα παραπάνω χαρακτηριστικά πριν την έλευση του SARS-CoV-2, τύγχαναν της αδιαφορίας των περισσοτέρων, αν όχι της έντονης διαμαρτυρίας. Μέχρι που μια νύχτα με φεγγάρι αυτοί που δεν είχαν ιδέα τι γίνεται στο Ε.Σ.Υ. άρχισαν να το χειροκροτούν. Σταματώ εδώ γιατί όπως είχε σημειώσει και ο Γιώργος Σεφέρης: «Σοβαρότητα και πολιτική είναι δύο πράγματα τέλεια ξεχωρισμένα».

                Αλλά ας επανέλθουμε. Από το επόμενο πρωινό η φράση του Ιπποκράτη ότι ανάμεσα στη Φιλοσοφία και την Ιατρική δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά, ήταν βαθιά ριζωμένη, ευτυχώς. Τόσο η δομή όσο και η λειτουργία της κλινικής υποδήλωνε αφενός την συνέπειά της και αφετέρου την επιστημονική της βαρύτητα.

                Μην αφήνοντας περιθώριο συναισθηματικής εξάρτισης που θα είχε ως αποτέλεσμα την λάθος συμπεριφορά του συνοδού απέναντι στον ιατρό, αλλά και τον εκνευρισμό του ιατρού απέναντι στον συνοδό, το δυναμικό της κλινικής άοκνα συνέχιζε να κάνει αυτό που ήξερε πολύ καλά.

                Με απόλυτη σαφήνεια και με λακωνικό τρόπο ο νευροχειρουργός δυο ημέρες πριν το χειρουργείο μου εξέθεσε την κατάσταση. Δεν μου είπε τίποτε περισσότερο, αλλά και τίποτε λιγότερο από αυτό που έλεγε και ο Ηράκλειτος: «Αληθομυθέειν χρεών, ου πολυλογέειν, που σημαίνει, «Έχουμε χρέος να λέμε την αλήθεια, όχι να λέμε πολλά».

                Η πολυπόθητη ημέρα του χειρουργείου έφθασε. Ακολουθώντας κι εγώ την πεπατημένη ότι δηλαδή η ανησυχία είναι βασικά μια κακή χρήση της φαντασίας, έκανα βόλτες έξω από το χειρουργείο. Το λέω αυτό γιατί τις περισσότερες φορές οι βόλτες αυτές έχουν ως σκοπό να ξορκίσουν το κακό, ενώ όλοι γνωρίσουμε ότι ζούμε με αυτό.

                Μετά από αρκετή ώρα ένας νοσηλευτής που ήταν επιφορτισμένος να ειδοποιεί τους συνοδούς προκειμένου να ενημερωθούν, φώναξε και ‘μένα.

                Από απόσταση και με τον ίδιο τρόπο μου είπε ότι όλα πήγαν καλά. Σαν να μου φάνηκε, και λάθος δεν έκανα, ότι ο τρόπος και το ύφος του στηλίτευαν την νοοτροπία ότι το  πορτοφόλι του αρρώστου πολλές φορές παρατείνει την αρρώστια.

                Ο πατέρας μου είναι στο σπίτι και ίσως είναι καλύτερα από πρώτα. Η παραπάνω περιγραφή της εικόνας της Νευροχειρουργικής Κλινικής του Π.Γ.Ν.Π., δεν έχει σχέση με την θετική έκβαση της ασθένειας του δικού μου προσώπου, αλλά με το ότι τελικά υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων: οι καλοί και οι κακοί. Οι καλοί κοιμούνται καλύτερα, αλλά οι κακοί φαίνεται ότι περνούν καλύτερα ξύπνιοι.

                Με το ίδιο πάθος που θα έκανα μια καταγγελία, με το ίδιο ακριβώς θέλω να εκφράσω το ευχαριστώ μου, τόσο στον Κο Κωνσταντογιάννη Κωνσταντίνο, Καθηγητή Νευροχειρουργικής Πανεπιστημίου Πατρών – Διευθυντή της Νευροχειρουργικής Κλινικής του Π.Γ.Ν.Π, και χειρουργό του ασθενούς, τον Κο Γκατζούνη Γεώργιο, Καθηγητή, τον Αναπληρωτή Καθηγητή Κο Παναγιωτόπουλο Βασίλειο, τους Διευθυντές Ε.Σ.Υ. Κο Τζωρτζίδη Φώτη και Παρθένη Μελπομένη. Τους ειδικευόμενους ιατρούς: Παπαδάκο Δημήτριο, Θεοφανόπουλο Ανδρέα, και Φερμελή Διονυσία. Επίσης όλο το νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής, καθώς επίσης και την βοηθό θαλάμου. Είναι χρήσιμο μερικές φορές να πηγαίνουμε κόντρα στην ανθρώπινη ράτσα που έχει εθιστεί να θυμάται την κακομεταχείριση που έχει υποστεί παρά τις καλοσύνες. Γιατί τι μένει από ένα φιλί; Οι πληγές όμως αφήνουν σημάδια.

Ακολουθήστε το dete.gr στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News απο τον υπολογιστή αλλά και από την εφαρμογή Google News του κινητού σας.

Σχετικά Άρθρα

ροή ειδήσεων

πρωτοσέλιδα