Γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης
Οι μέρες του ανοίγματος των σχολείων το Σεπτέμβρη ήταν πάντα για την ελληνική κοινωνία ένα γεγονός σχεδόν κοσμοϊστορικό. Ο Έλληνας γονιός αυτές τις μέρες νιώθει μια ιδιόμορφη ψυχοσωματική κατάσταση που ισοδυναμεί με σοβαρή διαταραχή οικογενειακής γαλήνης!
Δεν πιστεύω να υπάρχει λαός στο Δυτικό κόσμο που να κάνει τόσο φασαρία για την αυτονόητη διαδικασία της συμμετοχής στο εθνικό αγαθό της εκπαίδευσης και αυτό συμβαίνει για έναν απλό λόγο : Δεν έχουμε στην Ελλάδα και απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα αποκτήσουμε εύκολα ένα δημόσιο σχολείο σε όλες του τις βαθμίδες , που να λειτουργεί παραγωγικά και αποδοτικά χωρίς να μπλέκεται με το μακρόβιο της πολιτικής σκοπιμότητας ή να εξαρτάται η λειτουργία του από την επικαιρότητα και την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Η ελληνική οικογένεια δεν έχει εμπιστοσύνη στο σύστημα παιδείας της χώρας και το κράτος ‘’ υποπτεύεται ‘’ και καταδυναστεύει με κάθε λογής ταλαιπωρία τον Έλληνα γονιό και μαθητή .Αυτή η αμφιμονοσήμαντη καχυποψία κρατάει χρόνια , δημιουργώντας μια πρωτοφανή έλλειψη σεβασμού και από τις δύο πλευρές , έτσι ώστε η παιδεία , η μετάδοση γνώσεων και η δημιουργία καλύτερων γενεών Ελλήνων, να ψάχνουν να βρουν διέξοδο στην πολιτική , τον κομματικό συνδικαλισμό και κάθε μορφή καιροσκοπικής λογικής.
Τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι στο σχολείο είναι προέκταση του τι ψηφίζει ο μπαμπάς ή πεδίο έκφρασης της αγανάκτησης του εκπαιδευτικού με κομμένο τον μισθό από τα μνημόνια τελευταία. Έτσι η αυστηρή ουσία της μόρφωσης περνάει σε δεύτερη μοίρα και η σχέση του μαθητή με το σχολείο να είναι επιφανειακή, παπαγαλίστικη, κοστοβόρα και αμφίβολης κατά μεγάλο βαθμό προοπτικής.
Τον τελευταίο καιρό προστέθηκε και ο κορωνοϊός , οπού αντί να μετατρέπει το ελληνικό σχολείο σε επίκεντρο άμεσης ασφαλούς και επαρκούς φροντίδας και εμπιστοσύνης για τα παιδιά μας , το κάνει πιο χειρότερο πεδίο κάθε αντιπαράθεσης και εκτόνωσης . Τώρα που μπήκε το ζήτημα της δημόσιας Υγείας από την αρχή και στο ελληνικό σχολείο με τα νέα δεδομένα, μια ολόκληρη κοινωνία έχει μετατρέψει τη φυσική δυσκολία προσαρμογής του μαθητή και του σπουδαστή , σε ένα άνευ προηγουμένου παιχνίδι πολιτικού, επιστημονικού θορύβου άκρως βλαπτικού και ανώφελου . Δεν μεγαλώνουμε παιδιά στην Ελλάδα . Μεγαλώνουμε ξανά τον εαυτό μας εμείς οι ίδιοι με τα δικά μας κριτήρια στην ψυχή και το μυαλό των παιδιών μας . Τούς μειώνουμε τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης και τούς νοθεύουμε τη σκέψη για να νοιώθουμε εμείς οι μεγάλοι πιο ήσυχοι. Η Ελλάδα μια νέας αυτοπεποίθησης πάει περίπατο . Όχι μόνο μένει στα ίδια, άλλα πάει και πιο πίσω .Δεν κάνω τον έξυπνο γιατί δεν έχω παιδιά. Αν είχα, όμως, ένα παιδί στο δημοτικό θα πάσχιζα κάθε στιγμή να τού εκμαιεύω τη σκέψη και όχι να τού την κατευθύνω. Και κυρίως να μην καμαρώνω ότι μού μοιάζει στα ελαττώματα και όχι προσπαθώντας να δω εάν έχει κάποιο προτέρημα καλύτερο από εμένα, για να τού το αναδείξω… Με πολύ σεβασμό στους Έλληνες γονείς και πολλή αγάπη στα παιδιά , καλή χρονιά…..
