Του Διονύση Ζακυνθινού
Σε μια κοινωνία της οποίας η πλειονότητα αγνοεί ή παραμερίζει στην καθημερινή πρακτική της την προτροπή των αρχαίων προγόνων της για την τήρηση του μέτρου, η αμετροεπής προσέγγιση γονέων και κηδεμόνων ως προς το άνοιγμα των σχολείων, εν μέσω της πανδημίας, ήταν απολύτως προβλέψιμη. Τόσο προβλέψιμη, όσο και ότι ο ήλιος θα ανατείλει και αύριο.
Υπάρχουν γονείς και γονείς. Ακόμη κι αυτοί που δεν πιστεύουν ότι υφίσταται ο κορωνοϊός και εναντιώνονται στη χρήση της μάσκας (και) από τα παιδιά τους.
Ευτυχώς, συνιστούν μια ισχνή μειοψηφία, για την οποία έχει σημασία να θυμόμαστε ότι καλλιεργήθηκε σε μια χώρα επιρρεπή στην υπερβολή, στις θεωρίες συνωμοσίας, όπως και στη διολίσθηση σε ακραίες καταστάσεις.
Στον αντίποδα, έχουμε κι ένα σεβαστό σε μέγεθος και ευαισθησία μέρος γονέων, που αντιδρά στην έναρξη της σχολικής χρονιάς υπό συνθήκες που θεωρεί ότι είναι επισφαλείς.
Ανησυχούν οι συγκεκριμένοι γονείς ότι τα σχολεία άνοιξαν χωρίς την απαραίτητη ομπρέλα προστασίας για τα παιδιά τους.
Ενστάσεις τους, όπως αυτή που αφορά τον μεγάλο αριθμό μαθητριών/ών, ανά τάξη, ασφαλώς είναι βάσιμες και κατανοητές.
Όμως, εκτιμούμε ότι πολλοί εξ αυτών δεν επέδειξαν και δεν επιδεικνύουν την ίδια ευαισθησία και στις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών τους.
Ο κίνδυνος του κορωνοϊού δεν καραδοκεί μόνο στα σχολεία. Ελλοχεύει παντού. Άραγε συνέστησαν στα παιδιά τους ή τα προέτρεψαν να τηρούν τα προβλεπόμενα προληπτικά μέτρα και στην ψυχαγωγία τους ή στη διασκέδαση τους. Για τους περισσότερους, επαναλαμβάνουμε, αμφιβάλλουμε.
Όμως, η λειτουργία των σχολείων τον καιρό της πανδημίας είναι ένας επαρκής λόγος για πολλούς να ξεσηκωθούν και να εκφράσουν την αντίθεση τους στη (σημερινή) κυβέρνηση, προβάλλοντας υπό το δικό τους ιδεολογικοπολιτικό πρίσμα πάγια αιτήματα για την ενίσχυση των σχολείων σε εκπαιδευτικό προσωπικό και καθαρίστριες.
Συμφωνούμε ότι χρειαζόμαστε επιπλέον δασκάλους, καλύτερα δημόσια σχολεία. Καμία αντίρρηση. Είναι, ωστόσο, ένα μείζον ζητούμενο ποιος είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος διεκδίκησης, ιδίως σε μια δυσμενή, και από δημοσιονομική άποψη, συγκυρία. Θεωρούμε, πάντως, ότι αυτός δεν (πρέπει να) περνά από το κλείσιμο των σχολικών μονάδων.
Την περασμένη Παρασκευή, ο Γιώργος Κοντογιάννης έγραψε στο άρθρο του, στον «Κόσμο», μια μεγάλη κουβέντα: «Δεν μεγαλώνουμε παιδιά στην Ελλάδα. Μεγαλώνουμε ξανά τον εαυτό μας εμείς οι ίδιοι, με τα δικά μας κριτήρια στην ψυχή και το μυαλό των παιδιών μας».
Υπερθεματίζουμε ως προς τη διαπίστωση αυτή, εκτιμώντας ότι βρίσκει πεδίο εφαρμογής τόσο στους γονείς που «ψήνουν» τα παιδιά τους ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός, και ως εκ τούτου δεν πρέπει να φορούν μάσκα, όσο και σε όσους ενδεχομένως τα παροτρύνουν να προχωρήσουν σε καταλήψεις των σχολείων, στο όνομα της πανδημίας.
