Γιάννης Καραντζής: Οι σχολικές αναμνήσεις του

Τα σχολικά του χρόνια αναπολεί με μια γλαφυρή περιγραφή ο πρόεδρος των εν Πάτραις Ιθακησίων, π. Επίκουρος Καθηγητής του Παν/μίου Πατρών Γιάννης Καραντζής.
Αναφέρει συγκεκριμένα: «Δέκα Σεπτεμβρίου και το καΐκι από το Χωριό μου(στην Ιθάκη)αναχωρούσε μεταφέροντας όλους εμάς τους μαθητές του Γυμνασίου στην «ξενιτιά» (11χρονα παιδιά στα οικοτροφεία της πόλης), στην έδρα του μεγάλου σχολείου.
Την επαύριον λάβαινε χώρα ο καθιερωμένος αγιασμός και οι οδηγίες των καθηγητών σχετικά με τι είδους τετράδια θα χρειαστούν τη σχολική χρονιά. Θυμάμαι, ένας καθηγητής υποδείκνυε και το χρώμα του τετραδίου για ομοιομορφία καθώς και τον αριθμό των φύλλων του και άλλος πρότεινε 2 – 3 τετράδια γραμματικής, προκειμένου όταν τα έπαιρνε σπίτι του για να τα διορθώσει, να υπάρχει κάποιο άλλο για το σχεδόν καθημερινό 10λεπτο τεστ.
Το απόγευμα ξεχυνόμασταν στο βιβλιοπωλείο για την αγορά των τετραδίων και κάποιων βιβλίων, γιατί τα περισσότερα τα είχαμε δανειστεί από τους παλιούς (η δωρεά βιβλίων τότε ήταν άγνωστη λέξη). Πηγαίναμε στο σπίτι και άρχιζε το ντύσιμο των τετραδίων και των βιβλίων με χαρτί του μέτρου και το κόλλημα της ετικέτας («Τετράδιο ……, του μαθητή/τριας …….. τάξης….. σχολικό έτος ….. ». Τα βιβλία είχαν πολλή δουλειά, γιατί έπρεπε να περιποιηθείς και το εσωτερικό τους, δηλαδή να κολλήσεις με σελοτέιπ τα μισοσχισμένα φύλλα που ήταν έτοιμα να φύγουν από τη θέση τους και να χαθεί η σειρά τους.
Το διάβασμα και η εξέταση άρχιζε από τη δεύτερη κιόλας ημέρα. Θυμάμαι αυτόν τον κατάλογο που άνοιγε για να φωνάξει ο καθηγητής ποιος μαθητής/τρια θα εξεταστεί, καθώς και την αγωνία που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των συμμαθητών μου, μάλιστα όταν ο καθηγητής καθώς είχε
προσπεράσει το όνομά τους ξαφνικά γύριζε προς τα πίσω τα φύλλα του καταλόγου.
Θυμάμαι την εμμονή μερικών καθηγητών για εξέταση των μαθητών. Η εξέταση διαρκούσε το μεγαλύτερο μέρος της διδακτικής ώρας και ο αριθμός των μαθητών που ήταν σηκωμένοι στον πίνακα για εξέταση ήταν τόσος μεγάλος που η αίθουσα δε χωρούσε και οι τελευταίοι έβγαιναν για να περιμένουν στο παγκάκι του διαδρόμου. Θυμάμαι ακόμη: Το απαγορευτικό που υπήρχε για τα αγόρια. Δεν τολμούσαν να περάσουν τη γραμμή που χώριζε το προαύλιο των κοριτσιών από τον υπόλοιπο χώρο, λες και αυτή η γραμμή ήταν η γραμμή των συνόρων δύο κρατών. Τις εξαντλητικές πρόβες για την επιτυχία των γυμναστικών επιδείξεων στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Τις αποβολές από το σχολείο, που αρκετές ήταν για «ψύλλου πήδημα». Το ωράριο κυκλοφορίας μέχρι στις 08:00 μ.μ. Αλλά και τον σεβασμό των μαθητών προς τους εκπαιδευτικούς και πολλά άλλα …Αυτά τα λίγα για την ιστορία της εκπαίδευσης. Μπορείτε να κάνετε συγκρίσεις με το σήμερα».